Lost Girl - Dan Howell

Episode 13

Ik lig met mijn volle gewicht tegen Dan aan, met mijn hoofd nog steeds op zijn schouders. Er staan tranen in mijn ogen als ik kijk naar de gebeurtenissen die zich op het scherm te afspelen. Ik hoor Dan zachtjes zijn neus ophalen en draai mijn hoofd een klein beetje om hem onopvallend te bekijken. Dit gaat alleen iets minder onopvallend dan ik dacht en kijken een paar bruine, betraande ogen me aan. Met rode wangen en een glimlach op mijn gezicht wend ik mijn blik weer van hem af en focus me weer op de film, die bijna is afgelopen.

Als de film helemaal is afgelopen kijk ik weer naar Dan, terwijl een tevreden zucht mijn lippen verlaat. Het was een goeie keuze om deze film te kijken en het einde blijft mooi. Ik heb hem alleen al zo vaak gezien dat het einde me niet meer heel erg laat huilen, al kan ik dit niet over Dan zeggen.

Er lopen wat tranen over zijn wangen en ik zie dat zijn ogen rood zijn als hij me aankijkt. Ik glimlach voorzichtig en zonder er echt over na te denken beweegt mijn hand zich naar Dan's gezicht toe. Dan's ogen volgen mijn hand, tot ik hem op zijn kaak laat rusten en met mijn duim de tranen over zijn wangen wegveeg. Zijn mond staat een beetje open, waarschijnlijk uit schok, en ik veeg ook snel de tranen van zijn andere wang, voor ik mijn hand weer terugtrek en tussen ons in leg.

'Sorry, dat had ik niet zomaar moeten doen,' Ik kijk naar beneden, waar Dan's handen in zijn schoot liggen. Zijn handen zijn met elkaar verstrengeld en zijn knokkels zijn wit door de kracht die hij erop zet. Ik frons mijn wenkbrauwen in verbazing, maar besluit er niet naar te vragen. 

'Het maakt niet uit, je bedoelde het goed. Toch?' Ik grinnik zachtjes en kijk vanonder mijn wimpers op om Dan naar me te zien kijken. 

'Zover ik zelf weet, ja.' Dit keer lacht Dan en ik voel hoe de gespannen stemming minder wordt. 

De laatste tijd heb ik vaak zulke gespannen stemmingen met Dan in de buurt. Waar het door komt weet ik niet, maar ik haat het. Ik wil gewoon vrij met Dan kunnen lachen, zonder dat ik het gevoel heb dat ik alles wat ik doe eerst goed moet overdenken, zodat ik tenminste niks fout doe. Zo hoor je je niet te gedragen rond je vriend.

'Wil je nog een tweede film kijken?' Ik kijk nu volledig op naar Dan, die een andere positie aan heeft genomen zonder dat ik het door had. Hij kijkt rustig door wat reacties op videos heen en kijkt me tussendoor vanuit zijn ooghoeken vragend aan. Ik weet niet ik zit te wachten om nog een gehele film te kijken. Ik begin vermoeid te raken en een film staat me gewoon niet echt aan op het moment. 

'Wat zijn de andere opties?' Een ongemakkelijke lach verlaat mijn lippen en Dan kijkt weg van zijn laptop. Hij lijkt kort te denken, voor hij zijn laptop dichtklapt en naast hem op de grond zet.

'Tijd met mij doorbrengen,' grijnst hij als hij zich weer naar me toe draait na het lampje op zijn nachtkastje aan te hebben gedaan. Ik ga wat rechter op tegen de achterkant van zijn bed aan zitten en wacht tot hij goed naast me zit, voordat ik de deken verder optrek tot hij tot mijn kin komt. Dan schuift dicht tegen me aan en ik voel zijn arm tegen de mijne drukken.

'Vertel is wat interessante levensverhalen over jezelf,' begint Dan. Ik trek mijn benen onder de deken op en sla mijn armen eromheen, waarna ik mijn hoofd op mijn knieën leg. 

'Ik ben toen ik 5 was van een schommel gevallen en brak mijn arm op twee plekken.' Vanuit mijn ooghoeken kijk ik toe hoe Dan reageert. Zijn gezichtsuitdrukking die eerst enthousiast was, veranderd meteen in pure verbazing.

'Dat is heel... interessant.' Hij lijkt zelf na te moeten denken over welke woorden hij moet gebruiken, en ik grinnik zachtjes. Ik draai mijn hoofd nu helemaal en ontmoet al snel Dan's blik. Hij haalt een wenkbrauw op, me in stilte vragend wat de reden was dat ik dit met hem deelde.

'Het was gewoon het eerste wat er in me op kwam,' leg ik uit, mijn schouders ophalend. Dan rolt lachend zijn ogen en legt zijn hoofd achterover tegen de muur aan.