De buurtpolitie: Let's begin from the start.

Deel 23

Ik hoorde iemand op de deur kloppen en keek naar alex 'ik ga wel' zei hij snel en liep richting de deur, hij doet open en zegt 'sorry niet geïntreseert' en slaat de deur dicht. Hij komt onmiddelijk terug naast me zitten en slaat zijn arm weer om me heen 'wie was het?' Vraag ik. Hij haalt zijn schouders op 'weetje nog doen wij belletje trek deden' lacht hij, en grote glimlach verschijnt op mijn gezicht 'ja, oh en toen we snoep zijn gaan stelen bij de winkel van mevrouw bollen' lach ik. Hij schiet in de lach 'ocharm nee we lachen niet met de doden he' probeer ik zo serieus mogenlijk te zeggen. 'Ergens mis ik die tijd wel' zucht hij. 'Ik ook'. In mijn rechter ooghoek zie ik alex zijn hand zakken naar mijn borst, ik pak die hand vast 'alex?!!' Ik ga rechter zitten terwijl hij me aanstaart. 'Kom op brigitte, weet ge hoe gelukkig ik u kan maken? Beter als eric in ieder geval' zegt hij terwijl hij dichter komt. Ik spring recht en zeg 'eric is altijd de perfecte man voor mij geweest, niemand kan dat vervangen!' Was mijn antwoord. Hij staat recht en wandelt rustig naar me toe 'jaja als ik niet had vezonne dat hij stond te kussen he dan was...' Zegt hij tot hij doorheeft wat hij zegt, hij schrikt lichtjes van zijn eigen en begint te lachen. Hij pakt me aan mijn heupen vast en trekt me naar zich toe 'ik duw hem brut van me af en roep 'WAT?! HET WAS NIET WAAR?? WAS HIJ HIER AAN DE DEUR TOEN STRAKS?' Hij begint weer te lachen en knikt, weer komt hij dichter bij maar deze kreeg diw ik hem met volle kracht tegen de muur en loop naar mijn auto, gelukkig heb ik altijd mijn sleutels op zak. Ik rij zo snel als ik kan naar mijn moeder's huis tot dat ik een bericht binnen krijg. Ik zet me aan de kant van de weg en lees het bericht, het was van eric. 'Brigitte, ik ga eerlijk met je zijn alleen omdat ik u terug wil. Het meisje van de mcdonalds is mijn stiefzus. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik mijn eigen moeder haar begrafenis niet kon meemaken. Ik wou u het vertellen maar ik wou haar zo snel mogenlijk vergeten voor ik in tranen zou uitbarsten. Ik weet echt niet waar alex het over heeft ik zweer het je! Ik hoop dat je het me kan vergeven. X Eric'
Mijn mond viel open. Ik gooide mijn gsm op de stoel en reed zo snel als ik kan naar het kantoor. Ik ren naar binnen en zie eric aan de tafel zitten met zijn hoofd ik zijn handen. 'Eric?' Vraag ik stil. Hij heft zijn hoofd rustig op en gaat rechtstaan 'brigitte ik..' Ik ren naar hem toe en vlieg in zijn armen. Het duurt niet lang voordat hij in tranen uitbarst 'ze zal het me nooit vergeven. Haar eigen begrafenis' ik blijf over zijn rug wrijven terwijl 'kom we gaan naar huis' zeg ik stil terwijl ik hem los laat. Hij probeert zich sterk en stoer te houden door zijn tranen weg te vegen en op zn tanden te bijten. Ik glimlach en geef hem een kus 'ik hou van u' fluister ik. 'Ik ook van u schat' heel het korps was de chef zijn kantoor stiekem aan het meevolgen. Ze dachten dat wij hun niet zagen dus draaiden we ons lachend om en zeide we 'obi u haar komt boven het glas uit. 'OBIII'
'MAAHH' 'OBI IK ZWEER HET U GIJ GAAT NOOIT UNDERCOVER' hoorden we allemaal stemme lachend roepen terwijl obi lachend antwoorde 'sorry mensen ik ben gewoon te hot ik val altijd op' 'WHOOOEEEEE' WHOPPAAA' 'JAJAA HE SAID IT!' Roepen ze weer allemaal lachend naar elkaar. Ik kijk eric lachen en en pak zijn hand. Zo wandelen we naar de parking naar mijn huis, natuurlijk was ik hellemaal vergeten dat alex daar zat...

Oke ik moet eigenlijk aan het studeren zijn😁