Stolen

~Το κοσμημα~

H Nύχτα του χορού πέρασε χωρίς να το καταλάβω...Με τόσα που είχαν γίνει και όλη αυτή την αναστάτωση είχα χάσει την αίσθηση του χρονου.Μεχρι να κοιτάξω το μεγάλο ρολόι στη σάλα!12,μεσάνυχτα...Τα μεγαλύτερης ηλικιας ζευγαρα ειχαν ήδη αποχωρίσει από το αρχοντικό και οι νεότεροι σιγά σιγά τέλειωναν τον χορο για να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Πριν καν αποχαιρετήσω τους καλεσμένους,έτρεξα στο δωμάτιο μου και με γρήγορες κινήσεις κλείδωσα την πόρτα όπως έκανα κάθε φορά που ένιωθα αναστατωμένη.Πήρα το τριαντάφυλλο που μου είχε περάσει στα μαλλιά ο Harry και το μύρισα.Νομίζω με έκανε να ηρεμήσω..

Η επόμενη μέρα ήταν από τις πιο ασυνήθιστες.Είχε πολύ συννεφιά και κανείς δεν ήταν έξω.Περίεργο!Δεν ειδοποίησα κανένα πριν φύγω,ένιωσα πως μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω μετά από τα χθεσινοβραδινά γεγονότα.

''Αξίζεις ότι μπορείς να φανταστείς'' τα λόγια αυτά του Harry ειχαν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου και μου έδιναν δύναμη.ίσως τελικα να μην είμαι όσο άχρηστη όσο με έκαναν να νιώθω όλα αυτά τα χρόνια.Χαμογέλασα και επιτάχυνα το βήμα μου κατευθύνοντας τον εαυτό μου σε ένα δρόμο που δεν ειχα ξαναπάει,χωρις να έχω ορισμένο προορισμό.όπως είχα φτάσει σε ένα δάσος,σκοτεινό από τη συννεφιά είδα κάτι να αστράφτει πάνω στο κλαδί κάποιου δέντρου που έκανε διαφορά στο μουντό αυτό περιβάλλον.Πήγα κοντά διστάζοντας να το ακουμπήσω όμως τελικά το πήρα στα χέρια μου.Φαινόταν σαν ένα απεξέργαστο κόσμημα,έμοιαζε με τριαντάφυλλο -αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό τα τριαντάφυλλα του κήπου μας.Το κράτησα και κατευθύνθηκα ξανά προς το σπίτι

"Εσύ?" ,Άκουσα μια γνώριμη φωνή από πίσω και βήματα να έρχονται προς το μέρος μου.Δεν έδωσα σημασία και συνεχισα να περπατάω να να μην ειχε συμβεί απολύτως τίποτα.

"Σάρλοτ!"

Σταμάτησα απότομα και γύρισα το κεφάλι μου να δω ποιος με ακολουθούσε όλη αυτή την ωρα.Η ομίχλη δεν μα άφησε να διακρίνω το πρόσωπο του παρά μόνο μια ψηλόλιγνη φιγούρα.

"τι δουλειά έχεις εσύ εδώ ?"

όχι αυτος πάλι ...ότι χειρότερο μπορούσα να είχα ζητησει.Ο Ντέιβιντ για μένα πλέον δεν είναι τίποτα παρά μόνο ένας εφιάλτης.

"Πάμε μέχρι το αυτοκίνητο μαζί,δεν επρεπε να εχεις ερθει εδώ μόνη σου είναι επικίνδυνο"

"Είμαι αρκετά μεγά.."

"Όχι δεν εισαι",με έκοψε,"εγώ πρέπει να προσέχω για σένα,ο πατέρας σου μου το έχει ζητήσει"Άπλωσε το χερι του για να πιάσει το δικό μου ,εγώ όμως δίστασα.Άρχισε να γελάει χωρίς λόγο και παρέσυρε και μένα μαζί του...Εκείνη τη στιγμή μοιάζαμε σαν εκείνα τα ευτυχισμένα ζευγάρια που δυστυχώς είναι πλέον σπάνια. Γλύστρισε από το χέρι μου το χρυσό κόσμημα που βρήκα στο δάσος και παρά τις προσπάθειες μου να το πάρω πάλι στο χέρι μου και να το κρύψω, αυτός το είδε!Στάματησε απότομα να χαμογελά και μπορούσα να διακρίνω ένα έντονο αίσθημα θυμού στα μάτια του.Ήταν τόσο άσχημος αυτή τη στιγμή,δεν ήθελα να τον βλέπω.

"Δεν νομίζω να είναι δώρο του πατέρα σου.Τόσο φτωχικό και πρόχειρα φτιαγμένο.Μήπως είναι αυτου του τσαγκάρη με τα μακριά μαλλιά?

"ό-όχι δεν είναι του Harry...το βρήκα στο δρόμο και..."

"Σάρλοτ μίλησε μου ειλικρινά...έχει αλλάξει κάτι μεταξύ μας?"Είχε πάρει αυτό το αθώο βλέμμα που δεν μπορούσες να πεις όχι..Μη θέλοντας να χαλάσω τη σχέση μας και να στεναχωρήσω τον πατέρα μου είπα με τρυφερότητα

"Όχι,όλα είναι όπως πριν...απλά έχουν συμβεί πολλά τελευταία και...πιέζομαι πολύ"

Υποκρινόμάσταν και οι δυο σαν να παίζουμε σε κάποιο θέατρο όμως εκείνη τη στιγμή ήμασταν απλά οι δυο μας στην πιο ερημική γωνιάς της πολης.

"Δεν νιώθω καλά,πάμε σπίτι σε παρακαλώ"είπα θέλοντας να αλλάξω θέμα στη συζήτηση.Μπήκα βιαστικά στο κάθισμα του συνοδηγού και έκλεισα τα μάτια μου.Η σκέψη μου πήγε κατευθείαν στον Harry.Ήθελα τόσο πολύ να τον έχω δίπλα μου εκείνη τη στιγμή.ο Ντέιβιντ με άφησε λίγο πιο πέρα από το σπίτι.Προχωρόντας προς την πίσω πόρτα της αυλής άκουσα φωνές και γέλια.ήταν από το στενό δίπλα από το τσαγκαράδικο

.Νιώθοντας περιέργεια χωρίς συγκεκριμένη αιτία πήγα να δω τι συμβαίνει.Το να γελάει κάποιος είναι απόλυτα φυσιολογικό αλλά κάτι περίεργο μου φάνηκε ότι συμβαίνει.προχώρησα κι άλλο ώσπου αντίκρισα μπροστά μου μια ξύλινη ,παλιά πόρτα.Φαίνεται ήταν καποια αποθήκη από το τσαγκαράδικο.ήταν μισάνοιχτη και πλησίασα προσπαθώντας να δω όσα πιο πολλά γινόταν από αυτή τη σχισμή.

Πάγωσα ...

Χευ loves!
Λοιπόν το προηγούμενο κεφάλαιο δεν είχε ανταπόκριση ωστόσο προσπαθούμε ελπίζουμε να σας αρέσει 😉💛