HAYALİM SENSİN

HS-15

Yaaa ben siziiii yeriiim.yaaaa. siziiiii operiiiimmm ben siziiiicook severriiiiiimmm.

Gencc kurgudaa 20-30 lardaaa #zorlu da isee 2. Sırdayızzz.zorlu sıralamasında onur zorluyu bilenler için karantina kitabı 2. Sırada ve bizz 2. Sıradayıız. Bu muhteseeem.

Bu yüzdeen buyrun erken gelen bölüümm.

°○°○°○°○°○°○°○

Her elvedanın arkasında bir merhaba vardı deniliyordu. Bu elveda değildi. Bu vedalardı. Bir çok vedaydı.

Dostlara veda...

Eğlenceye veda...

Aşka vedaydı.

Kafamda dönüp dolaşan bu düşünceler beni nerdeyse yiyip bitirecek derecedeydi. Kendimi iyi değil, hiç iyi hissetmiyordum.

Üzgün  olmayı ilk defa bu kadar zirvede yaşıyordum.

3 gün.

Ankaraya geleli tam üç gün olmuştu. Aileme kavuşalı. Dostlarıma veda edeli... sıkıntı burdada değildi. Telefonlarımı açmıyorlardı.

Ben onlara kötü hiç bir şey yapmamıştım ki... onlara asla görüşmeyeceğizde dememiştim. Ailemi özlediğimi anlamaları gerekiyordu.

Bunu bana yapmamaları gerekiyordu.
Ne kadar mesaj atarsam atayım.boşa çıkıyordu. Sanki hayattaki en büyük kötülüğü onlara yapmışım gibi davranıyorlardı.

Gerçek dostlar birbirlerini böyle üzerlermiydi hiç.

Gözümden akan yaşları sildim ve yüz üstü yattığım yatakta dönerek bakışlarımı tavana diktim.

Giray olsa tam şu an 'oğlumuz tavana,kızınız denizi istiyoruz.' Derdi.

Yattığım yerde kendi kendime kıkırdadım ve ayaklarımı hızla yataktan indirip yere temas ettirdim ama aşırı (!) Sakarlığım yüzünden yere yapışmam bir oldu.

Kerem olsa giraya dönüp 'yer ona daha çekici geliyo demek ki!' Derdi.

Kafamı hızla iki yana salladım ve onları düşünmemeye çalıştım.

Onlar nasıl 3 gündür beni umursamıyorlarsa bende onları umursamayacaktım.

Belki ölmüştümde annem arıyordu onları. En azından açıp geri kapasalardı. Karnemi alması için bile başka sınıftan bir çocuğa haber vermek zorunda bırakmışlardı beni(!)

"Deniiziim. Uyandınmı kızıım?" Annemin bana seslenmesiyle yerden kalktım ve

"Eveeet." Diye içeriye seslendim. Odadan çıkıp uzun koridoru yürüdüm ve lavaboya girdim. Rutin işlerimi hallettikten sonra lavabodan çıktım.

Salona geçip kurulu kahvaltı masasına baktım ve hızla koşarak mutfağa dalıp annemi kocaman öptüm.

"Sultanım, yine ellerinizden bal damlamış." Annem gülümsedi ve oda benim yanağımı öptü.

"Tabi damlayacak be, biricik kızım gelmiş." Kocaman gülümsedim ve tezgahta duran ekmek sepetini alıp içerideki masaya götürdüm.

Annem mutfaktaki işini bitirene kadar televizyon izlemeye karar verdim çünkü bana bişeyleri taşı diye çağıyorsa bile  televizyonun sesini acıp duymamazlıktan gelirdim.

Kendimi koltuğa attım ve telefonumu elime aldım. Whatsappı ve normal smsimi kontrol ettim ama yine hiç bir mesaj yoktu.

Sinirle saçlarımı çekiştirdim ve telefonumu karşı koltuğa fırlattım.