Boy

Hoofdstuk 8.

Ik hoor mensen praten over mij.
Ik herken de stemmen, het zijn de stemmen van Andrews moeder enFleur en Nick.
Wat komen Fleur en Nick hier nou doen?

"Wat is er gebeurd?" vragen Fleur en Nick.
Ja, wat is er gebeurd? Dat zou ik zelf ook wel eens willen weten, het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik samen met Andrew op de bank tv aan het kijken was.

"Dezelfde groep als bij Frank, Boy wilde ze aanpakken omdat ze iets op een bankje hadden overgespoten?" zegt Andrews moeder aarzelend.
"Ik weet ook niet precies het hele verhaal, maar volgens de politie heeft er een vechtpartij plaatsgevonden."

Ik voel dat een zachte hand mijn hand beetpakt. Ik weet niet precies van wie de hand is, maar het voelt wel vertrouwd.
"Wil er iemand nog koffie?" hoor ik Andrews moeder met een lichte trilling in de stem zeggen.
Dan is het een paar seconden stil. De stilte die je hoort wanneer iedereen elkaar ernstig aankijkt. Dan hoor ik de voetstappen van Andrews moeder de kamer uit gaan. Ik hoor hoe Fleur en Nick tegen me praten, heel zacht.
"Ik hoop dat hij geen pijn heeft" zegt Nick tegen Fleur.
Ik wilde mijn mond openen om te zeggen: Ik heb geen pijn, maar het lukte niet. Ik kon niks bewegen, mijn hele lichaam was verlamd. Er brak paniek uit in mijn hoofd. Wat gebeurde hier allemaal? Ik wilde: "Help!" schreeuwen, maar ook dat kon niet. Ik probeerde mezelf te kalmeren en gerust te stellen door een liedje te zingen wat mijn moeder vroeger altijd voor me zong, dat had ik beter niet kunnen doen want nu dacht ik weer aan mijn ouders. Zouden zij dit ook weten? Zouden zij ook komen? Ik weet het niet. Het enige dat ik weet is dat ik het nu met mezelf moet stellen, ik kan met niemand communiceren.

Waar zou Andrews moeder nou blijven? vroeg ik mezelf af.
Misschien is ze naar huis om Andrew te waarschuwen dat ik hier lig? Of was hij al op kamers?
Ik weet het niet! Alles loopt door elkaar.

"Is de groep opgepakt?" hoorde ik Fleur vragen aan Nick. Weer die stilte.
Ik voelde dat mijn maag omkeerde en voor dat ik er wat aan kon doen kwam mijn maaginhoud naar boven. Ik voelde mijn neus branden en ik kreeg een hoestbui, waarschijnlijk zag het er bedreigend uit want Nick en Fleur riepen meteen om een dokter.
In een oogwenk hoorde ik de dokter binnenkomen en ze stopten iets in mijn mond wat een zuigend geluid maakte.
Ik kon even nergens aan denken, ik hoorde alleen het geluid van de zuigmachine.
Ik wilde het verhaal wel weten, wat was er gebeurd? Ik wist niks.

Het leken eeuwen die aan mij voorbij gingen, dag in dag uit stonden er mensen aan. Ik was heel wat wijzer geworden over het ongeluk, maar nogsteeds wist ik niet wat er gaande was. Ik heb een mes in mijn nekader gekregen, wat overigens nog een geluk was. Als het in mijn slagader was geweest dan was ik er waarschijnlijk niet meer geweest. Verder weet ik niet veel, ik kon voorzichtig met mijn ogen knipperen, waar al menig arts op afgerend was. Ze zeiden dat ik snel weer bij zou komen, alleen wist ik zelf niet hoelang dat nog ging duren. 
Elke dag kwamen er mensen aan mijn bed, wat vooral Andrews moeder was. 

Een paar dagen later hoorde ik weer dat Andrews moeder aan mijn bed zat. Ze vertelde dat ze mij als zoon beschouwde, en dat ik altijd op haar kon rekenen, dat was het moment waarop ik eindelijk mijn ogen voor het eerst kon openen. 
Nogsteeds, wist ik het hele verhaal niet. Wat was er nou precies gebeurd? Die vraag bleef continu door mijn hoofd spoken.  
Ik keek Andrews moeder aan en ik vond dat ze er moe uitzag, rode kringen onder haar ogen, haar ogen stonden dof maar toen ze zag dat ik naar haar keek was het eerste dat ze deed me omhelzen, daarna stormde ze naar buiten om een dokter te halen. Dat was het moment dat ik naar Andrew vroeg, alleen kon ze me niet horen.