Boy

Hoofdstuk 7.

Ik krabbel snel een briefje en leg het op de tafel.
"Ik ben nog even naar het park. Morgen terug x" 

Ik pak mijn rugzak en slinger die op mijn rug. Ik loop naar de koelkast en pak twee blikjes bier. 
Ik loop naar buiten en sluit zachtjes de deur. Nu begint het.
Eenmaal in het park aangekomen pak ik mijn spuitbus tevoorschijn en spuit: A+F over de krassen heen. Nu wachten totdat de klootzakken het weer zullen overspuiten. Ik verstop me achter een boom  en maak het eerste blikje bier open. Ik neem een grote slok en ik kijk geconcentreerd naar het bankje. Het zal nog wel eventjes duren, ik ben expres wat eerder vertrokken. Ik ga met mijn rug tegen de boom aanzitten en steek mijn laatste sigaret op. Ik sluit mijn ogen en voel het branderige gevoel van de rook in mijn longen. Heerlijk! 
Na nog een tijdje achter de boom gezeten te hebben hoor ik ineens stemmen. Ik draai me om en kijk om de hoek van de boom en zie daar een aantal jongeren. Ik herken ze ergens van. Ik graaf diep in mijn gedachten of ik het me nog kan herinneren, maar het is tevergeefs. Ik weet het niet meer. Ik hoor dat de jongens enorm hard lachen en naar het bankje wijzen.
"Haha, zie je. Die sukkel heeft het weer opnieuw erop geschreven." zegt een zware jongensstem.
"Oh oeps" zegt een jongen en hij spuit met een spuitbus over de initialen heen.
"Ahh wat jammer nou zeg." zeggen de jongens lachend in koor.
Ik zie ze daar staan en ik besluit dat ik moet ingrijpen. Het is nu of nooit.
Ik kom achter de boom tevoorschijn en loop naar de jongens toe. Ik zie dat de jongens elkaar aanstoten en me uitlachen.
Gelukkig heb ik mijn voorzorgsmaatregel genomen, ik voel in mijn broekzak of het mes er nog in zit. Gelukkig, denk ik. 
Van binnen schijt ik in mijn broek, maar ik laat het niet merken. Zeker niet aan die gappies die denken dat ze alles kunnen maken. Ik probeer zo nonchelant mogelijk op mijn horloge te kijken. Deels omdat ik wil weten hoelaat het is en deels om me even ergens anders op te vestigen.
Ik zie dat het al vijf uur is. Dan heb ik lang moeten wachten voordat ze komen.
"Wat moet je?" roept de leider van de groep en kijkt mij agressief aan.
Nu weet ik weer wie het zijn! denk ik bij mezelf. Die hingen op het politiebureau, het was de groep die Frank kapot heeft gemaakt.
"Wat denk je?" antwoord ik brutaal.
"Ga naar je vriendje, en troost hem." zegt een ander bot.
"Jullie zijn de oorzaak voor zijn verdriet!" zeg ik met een kwaad gezicht.
"O" is dat zo zegt de leider weer en hij pakt mijn hand vast en draait mijn arm op mijn rug.
ik knijp mijn ogen stijf dicht van de pijn, maar ik besluit me niet onderdanig op te stellen.
"Hoor je dat Dave?" zegt de leider weer. "Wij zijn de oorzaak van die vieze klefferigheid van die flikkers!"
Ik voel hoe hij mijn haren beetpakt en mijn hoofd naar achteren trekt. Hij geeft een knikje naar de jongen die Dave heet.
De jongen pakt een mes tevoorschijn en houdt hem op mijn keel. 
"Laat me los" gil ik hysterisch.
Ze laten me los en smijten me op de grond. Dan voel ik iets warms in mijn hals lopen. Ik leg mijn hand erop en voel dat het bloed is.
Nu is het klaar, dacht ik. Ik werd zo boos, pakte mijn mes en hield het mes trillend voor Dave's hoofd.
"Kom dan?" riep hij. "Steek dan!"
Net op het moment dat ik het mes in zijn strot wou rammen werd ik door iemand opzij geduwd.
"De flikker!" gilde de leider.
"Jeffrey houd je kalm, ik heb je nooit iets aangedaan." 
Nu wist ik pas wie het was, het was Andrew. Zijn stem klonk verbazingwekkend kalm.
"Jij hebt ons ego besmeurd." zegt Jeffrey met zijn lippen op elkaar geperst.
"Ik hield van Frank, dat is niet illegaal." zegt Andrew kalm. 
"Hij zal voor altijd in mijn hart blijven."
Toen gingen alle gebeurtenissen snel aan mij voorbij. Ik wilde opstaan, Dave gaf het mes aan Jeffrey en Jeffrey stak het in Andrews hart.
Ik gilde het hard uit, pakte mijn mes en stak het mes in Dave zijn buik. Jeffrey gaf mij een klap voor mijn hoofd, ik hield met mijn ene hand mijn bloedende hals stevig vast en met mijn andere hand probeerde ik, op de bloeding van Andrew te drukken. Ik zag hoe Andrew wegviel en kort daarna werd ook voor mij alles zwart voor mijn ogen. Het laatste wat ik gezien heb is hoe Dave ondersteunend door zijn vrienden wegrenden en hoe Andrew me aankeek met een wit gezicht.