Acemi Vampir ★

Vampir Anna'ya Merhaba Deyin ~Bölüm 8

 YETERLİ YORUM&VOTE GELDİĞİNDE DEVAM EDECEĞİM.YORUMLAR "YB" YERİNE UZUN VE ELEŞTİRİCİ YORUMLAR OLSUN LÜTFEN.BENİ BU ŞEKİLDE MUTLU EDEBİLİRSİNİZ.VOTEDAN ÇOK YORUM ÖNEMLİ.İLK UZUN YORUMU YAPANA DEDICATE -İTHAF- VAR.SİZİ ÇOK SEVİYORUM!!!İYİ OKUMALAR  :) ♥

HATIRLATMA

Telefon kapandı.Bütün bunlar...Anlamıyordum.En yakın arkadaşımın bodrum katında  zindanlar vardı-bana söylemekten bariz bir çabayla kaçındığı zindanlar- ve o zindanlardan birinde kardeşimin en yakın arkadaşı baygın halde yatıyordu.Bunun gerçekten sıkı bir açıklaması olmalıydı ve nedense bu açıklamanın beni hiç mutlu etmeyeceğini düşünüyordum.

* * * * * * 

Anna'nın Görüşünden

Dünden beri annemle konuşma fırsatını yakalayamamıştım,umarım Harry ve Dafnie benimle konuşmak için can atmazdı.Nasıl açıklayacaktım ki tüm bu olanları?Annem kahvaltıyı hazırlarken bana mutfağa gitmemi işaret etti.Mutfağa adımımı atar atmaz annem hızla bana döndü:

"Bu...olayı ya da her neyse işte onu kahvaltıdan sonra konuşacağız.Hans'a bir şey belli etme lütfen." Onu onaylayamadan kapı çaldı.Anneme tedirgin bir bakış atarak kapıya doğru yöneldim.Derin bir nefes aldım ve tüm gücümle kapıya asıldım.Karşımdakileri görmeyi zaten bekliyordum açıkçası:

"Harry?Dafnie?"

"Olanların mantıklı açıkamasını duymaya geldik." Harry konuşurken Dafnie'ye baktım.Sessizce beni tarttığını anlayabiliyordum.

"Sana da günaydın Harry."

"Yani?"

"Yani...Kahvaltı yapıyoruz.Gelmek isteyen?"

Harry sertçe kolumdan tuttu ve beni verandaya çıkardı.Annemin gelmesi için içimden dua ettim.Kabul olmasını zaten beklemiyordum.Dafnie sakin olması için Harry'nin koluna dokunurken Harry söze başladı:

"Gecenin bir yarısı seni en yakın arkadaşımın bodrum katında bulunan zindanların birinden çıkarıyorum ve bana yaptığın tek açıklama kahvaltı yaptığınız mı?İyi bir yalancı değilsin Anna.Söyle şimdi,neler oluyor?"

Aklımı yokluyordum ama nasıl bir mantıklı açıklama bulabilirdim ki?Eğer onlara gerçeği söylersem bunu bana karşı kullanıp kullanmayacaklarını bilemezdim.Hem bu sefer Martin'i de açığa vurmak zorunda kalacaktım ve bunu öğrenince havalara uçacağına emindim.

"Anna?!!!Seninle konuşuyoruz!" Sesi gitgide yükselmeye başlamıştı.Dafnie'ye bakıp çaresizce beni kurtarmasını bekledim ama o da beni ateşe attı.En azından mecazi anlamda,eğer ona gerçeği söylersem umarım bu eylemi gerçekleştirmezdi.Özellikle de vampirlerle ilgili hiç iyi olmayan anıları varken:

"Lütfen Anna." Dafnie bunu o kadar sessiz söylemişti ki ben bile duymakta zorlanmıştım.

"Ben.."

"Sen ne?Hadi ama Anna!Anlatamayacağın ne olabilir ki?!!" Bana öyle bir bağırdı ki sinirlerime hakim olamadım ve ben de bağırdım:

"Yeri geldiğinde senin gibi insanlara saplayabildiğim sivri dişlerim olamaz mı?!!" Ne söylediğimi anlar anlamaz kıpkırmızı kesildim ve elimi ağzıma kapadım.İkisi bana açılmış gözlerle bakarken arkama bile bakmadan koştum.Eve girdiğimde bana bakan meraklı gözlerle karşılaştım ama hiçbir şey söylemeden odama çıktım.Kendi ölüm fermanımı imzalamıştım.İnanmamalarını umuyordum ama sinirlenince göz rengimin değiştiğini de biliyordum..ya da onların bakışlarından öyle olduğunu tahmin ediyordum.