This is how people would usually describe Zoe Torres: matalino, mayaman, simple pero maganda, laging expressionless ang face, hindi pala smile at tahimik. IN SHORT, UNEMOTIONAL. Kaya akala nang lahat ay hindi siya approachable at namimili ng kakaibi...
Naging mabilis ang sumunod na araw. Nagsimula nang mag-aral si Zoe para sa kanyang NRI exam. Pinagsasabay sabay niya yung trabaho niya sa office, guestings ng band nila sa tv at photoshoots at gigs at minsan tumutulong pa siya sa mga gawaing bahay. Sinabihan ko siyang mag leave muna siya sa work para at least madagdagan pa yung time niya na mag-aral at magkaroon pa siya ng time makapagpahinga pero tumanggi siya dahil kaya pa naman daw niya.
Maaga kaming umalis ni Vince sa office para maabutan namin yung performance nila Zoe sa Cornell University dahil Foundation Day ng school ngayon kaya naimbitahan sila.
Marami ng tao sa field pagdating namin. Pinuntahan namin agad sila sa backstage.
"You're here." sabi sa akin ni Zoe nang makita niya ako.
"I'm here to support you. Supportive husband diba?" sagot ko sa kanya.
Ngumiti naman siya sa akin.
Inaayos na niya yung strap ng guitara niya.
"Tulungan kita babe." sabi ko sa kanya. Tinulungan ko siyang ayusin iyon. It was the guitar strap I gave her. Isinuot niya agad yun sa balikat niya.
"Thanks babe."
"Anything for you babe."
"Kinakabahan ako." she suddenly told me.
"Bakit naman? Hindi mo naman first time na kakanta sa maraming tao. You've done that already on national television."
"Dahil sa iyo."
Nagulat na man ako. Bakit naman dahil sa akin?
"Papanuorin kasi ako ng asawa ko."
"It's okay babe. Huwag ka nang kabahan. Ako yata ang number 1 fan mo ngayon."
"Zoe, tara na." tawag sa kanya.
"Sige na babe. Hahanap na kami ng upuan." paalam ko sa kanya.
Humanap kami ni Vince ng bakanteng upuan.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
