nu moet ik gewoon maar wachten dat iemand mij ging adopteren. ik kijk naar al die kinderen die daar staan. ze lijken.. toch wel gelukkig? maar waarom? hoe kunnen ze nu gelukkig zijn als hun ouders hun gewoon hebben achtergelaten? maar misschien begrijpen ze gewoon niet wat er gebeurd. ik schat dat ze tussen de 6-16 jaar zijn. normaal gezien zoude die van 9-16 jaar wel snappen wat er gebeurd. ik kijk rond in de zaal met al die kinderen, toen ik een meisje alleen zag op een stoel. ik liep naar haar.
'hey mag ik met jou blijven?' vraag ik voorzichtig. ze draaide haar om en haar ogen waren rood van het huilen. 'wat is er?' vraag ik bezorgd. 'ik mis mijn o-ouders...' zei ze en er kwamen meer tranen in haar ogen. ik wist totaal niet wat ik moest doen dus troostte ik haar gewoon.
ik heb aan de baas van die 'school' gevraagt als ik effe naar buiten mocht gaan om iets te gaan kopen. natuurlijk zei ze 'nee' maar na lang zagen heeft ze uiteindelijk 'ja' gezegt, maar ik moest wel over een uur terug zijn.
ik ben eerst naar de starbucks geweest. toen ik daar zat ben ik eerst iets gaan bestellen en daarna naar een bank geweest. ik was aan het nadenken over alles en niets. toen zag ik de zara. ik vind het best wel raar dat ik Zara heet en dat er een winkel Zara bestaat. ik heb leuke t-shirts gevonden en 2 spijkerbroeken, daarna ben ik ook nog naar de topshop en de primark geweest.
ik moest mij haasten over tien minuten moest ik daar weer zijn. ik wou oversteken toen er juist een auto tegen mij reed. het begon zwart te worden en voor ik het al wist waren mijn ogen dicht.
YOU ARE READING
Adoption Ft. Harry Styles
Fanfiction"Waar is uw moeder?" vroeg een agent. "Ze is overleden.." antwoordde ik. Ik voelde een paar tranen op mijn wang rollen en ik veegde ze onmiddelijk weg. "We kunnen je hier niet alleen laten. Een familie gaat u moeten adopteren." zei hij zonder emotie...
