BHS#1: Better that we Break

Chapter 7

"I like you. I hope you feel the same." I wrote on the paper. I smile bitter. He won't see it naman. I heard the door open kaya mabilis na kinuha ko ang mga papel at tinapon iyon sa bin.

"Are you alright?" He asked. Tumango ako.

"Alis na tayo?"

"Yeah..." Inunahan ko na siyang lumabas at pumunta na ako sa lobby. Kukunin pa naman niya ang sasakyan. Sa tapat ako ng fountain naghintay sa kanya. Nang makita ko ang sasakyan niya na tumigil sa harap ko ay kaagad akong sumakay, and he was smiling when I got in. "Are you alright?"

"Yeah... Malapit lang ba ang Mines view?"

"Oo. Do you have something to say to me?" He was smirking. Naguluhan naman ako kaya umiling lang ako sa kanya at dumiretso ng tingin sa harap. "Are you sure?"

"Oo. Tara na." I told him.

He snort. "Seatbelt."

Sinuot ko ang seatbelt at pinaandar na niya ang sasakyan. Kahit tahimik ay ramdam na ramdam ko ang pagkainis ni Cato, hindi ko naman matanong kung bakit siya naiinis because I feel awkward with him. I never thought that liking someone could be this awkward. Bakit sa mga palabas hindi naman ganito? The lead girl usually have some guts and don't feel awkward after realising their feelings for the leading man. Reality is really very different from television shows.

Pi-nark ni Cato ang sasakyan sa tapat ng isang store, sobrang dami ng tao sa buong lugar and when I got out of the car ay kaagad na kumapit ako kay Cato dahil super crowded, halos dikit dikit na rin ang sasakyan na naka-park. Cato wrap his arms around me at inalalayan ako patawid sa entrance ng park. Super dami talaga ng tao, may nakita rin akong mga resident ata talaga ng Cordillera kasi nakasuot sila ng some clothing na parang bahag.

"I want to take a picture with them!" Sabi ko kay Cato, he was hesitant pero pinilit ko siya. May isang babae at lalaking nakabahag akong tinanong kung pwedeng magpa-picture sa kanila, they understand what I tasked them pero sinagot nila ako sa dialect na hindi ko maintindihan, but I guess pumayag sila kasi humarap sila kay Cato. Inakbayan ko sila pareho at ngumiti sa camera. Naka-tatlong shot kami at nagpasalamat sa kanila. Aalis na sana sila when Cato called them and gave them money. They said something -- probably thanking Cato.

"Bakit mo binayaran?" I asked him habang papasok kami.

"Ganon dito." Napatango na lang ako.

Pagdating sa loobb ng mines view ay hindi nabawasan ang tao, mas lalo ngang dumami. We walked to this stairs, super taas na stairs paakyat. Habang paakyat ay iba't ibang klase ng flowers and herbs ang binebenta ng mga vendors, it's kind of fascinating na ang dami pala nila.

Tirik ang araw pero hindi naman masyadong mainit, medyo nakakasilaw lang ang liwanag ng araw. I looked at Cato, I can't see his eyes kasi naka-wayfarer siya. Medyo na-disappoint ako, I can't see his eyes. For sure, kitang kita sa ganito kaliwanag na araw ang magandang kulay ng eyes niya.

Kung maraming tao sa baba ay mas marami up top. May isnag parang gazebo doon -- like in Tagaytay -- pero iyong dito ay made of metal and the place where the gazebo is built is not flat. Parang sinadya na hindi ayusin, but it look beautiful. Mahirap nga lang maglakad, I have to be really careful. The view was breathtaking. Ang combination ng bulubundukin at ng kulay asul na langit is pure perfection.