Jongensdroom (Boyxboy)

41.

Ik wil iedereen bedanken die een kijkje heeft genomen in mijn nieuwe boek!

Maar nog meer wil ik jullie bedanken voor (nog steeds!!) het lezen van dit boek :)

________________________________

Emiel pov

"Doe Aiden de groeten." Mijn broer Rick kijkt me aan wanneer we op de oprit voor Aidens huis staan. Het is een heldere dag met een frisse wind. Het begint ook bijna herfst te worden, wat de weersomstandigheden verklaard.

"Zal ik doen," mompel ik. Het voelt dubbel om hier te zijn. Begrijp me niet verkeerd, juist nu wil ik bij Aiden zijn en nergens anders. Maar tegelijkertijd had ik Aiden naast me willen hebben tijdens het rijden naar school, om onze lessen te halen. Het begrip school lijkt me vrijwel onbekend voor Aiden, aangezien hij meteen na de diagnose van school is gegaan.

Rick geeft me een korte glimlach en ik stap uit. Mijn broer is een echte droogkloot en weet ook niet goed hoe hij hiermee moet omgaan. Aiden voelt als een broertje voor hem, net als voor mij. We kennen hem net zo goed als ik mijn oudere broer ken. Op sommige momenten ken ik juist Aiden beter, simpelweg omdat ik meer tijd met hem besteed. "Je mag mee naar binnen hoor." Zeg ik.

"Nee," Rick schudt zijn hoofd. "Ik heb dingen te doen in de garage."

Hij klinkt gehaast en ik weet wat het betekent. Hij wilt niet. Ik respecteer dat.

"Succes daarmee," zeg ik.

"Sterkte." Zegt hij.

Ik loop de oprit op, naar de voordeur toe en stap naar binnen. Aanbellen bij Aiden doe ik nooit. Ik schop mijn schoenen uit en loop de woonkamer in waar ik een klap in mijn gezicht krijg.

Mijn lichaam spant zich op een nare wijze aan en ik hap naar adem. Maar het neemt mijn onrust niet weg. Een zure vlaag schiet door mijn lichaam heen en mijn ogen glijden van het voorwerp weg. Maar het helpt niet. Het zure gevoel blijft.

Met trage stappen loop ik naar de bank toe, waar ik me op laat neerzakken. Mijn hart gaat als een malle tekeer. Ik wist dat het ging gebeuren maar om er geconfronteerd te worden hiermee maakt me letterlijk misselijk. Aidens dood komt te dichtbij.

Vlak bij het raam achter de eettafel staat een bed.

Een opbaarbed.

Ik kan er niet naar kijken. Ik hoef het voorwerp niet te zien waar straks het lichaam van Aiden op gaat liggen.

Ik voel me op en top machteloos. Er is geen enkele manier om mijn beste vriend daar van weg te houden. Het gaat gebeuren en dat weet iedereen. Misschien maakt dat me juist zo bang. Ik heb altijd al geweten dat ik Aiden kwijt zou raken, maar nu het zo ver is ben ik niet klaar.

"Hé, Emiel."

Ik kijk op en zie Amy naar me toekomen. Ze glimlacht even geruststellend naar me voor ze naast me komt zitten. Ze ziet er moe uit. "Hoe is Aiden?" Vraag ik dan ook.

"Niet zo goed," ze knippert een paar keer met haar ogen om haar tranen te bedwingen. Ik knik en went me van haar af. Ook dit wil ik liever niet zien. "Ik ga naar hem toe," ik sta op en probeer oogcontact met Amy te vermijden. "Kan ik naar hem toe?"

"Tuurlijk kan dat." Amy staat op en loopt voor me uit naar de schuifdeur toe. Ze trekt hem opzij en maakt dan plaats voor mij. "Ik ga even slapen op de bank. Wek me als er iets is." Haar stem slaat bij de laatste zin over. Vervolgens ontwijkt ze me door naar de grond te kijken en naar de bank te lopen.

Ik stap de slaapkamer binnen en merk meteen Steven op die naast het bed zit. Hij heeft zijn handen op het bed gelegd en zijn ogen naar buiten gericht. Dan kijk ik naar Aiden. Ik kan hem bijna niet zien. Hij is klein, te klein voor zo'n groot bed. Naast het bed staan enkele apparaten die zacht brommen. Het is een laag geluid wat me bijna niet meer opvalt aangezien ik eraan gewend ben geraakt. Ik draai me om, schuif de deur achter me dicht en draai opnieuw een rondje om mijn eigen ass.