'Maar nu weet ik nog altijd niet waarom ik niet in elfenland...'
'Avalon' verbeterde Haruto haar.
'Avalon ben. En ook niet waar je me heen draagt.'
'Sorry, vind je het vervelend?'
'Nee, helemaal niet.'
'Dan is het goed, want ik geniet van iedere seconde dat ik je in mijn armen heb.' lachte hij.
'Maar waarom? ik snap het niet...'
'Dat is redelijk ingewikkeld om uit te leggen.'
'Ik heb echt het gevoel dat we elkaar al veel langer kennen dan dat je laat uitschijnen. Klopt dit?'
'Ja, dat klopt, maar dat is niet aan mij om je daarover te vertellen... Sorry...'
'Maar waarom niet? Dit gaat toch over ons twee? Of niet?'
'Dit is Hikaru's taak, hij kan je dit beter uitleggen dan ik...'
'Maar...'
'Je zult je erbij moeten neerleggen... het spijt me... maar voor jouw en mijn eigen veiligheid kan ik dit niet doen. Dit is veel te delicaat...'
'Hoezo?'
'Hikaru staat veel hoger dan mij. Ik kan hierdoor uit Alfheim verbannen worden. Eigenlijk heb ik al te veel gezegd. Als ze dit te weten komen...'
Hij balde zijn vuisten uit frustratie. Ze voelde het in haar rug. Ze sloeg haar armen om hem heen en kuste hem op zijn wang.
'Waar was dat goed voor?' stamelde Haruto.
'Alles komt goed' zei ze. 'Alles komt goed.'
'Hij pakte haar extra stevig vast en drukte haar tegen zich aan.
'Bedankt.' fluisterde hij in haar haren.
Na nog een tijdje gewandeld te hebben, kwamen ze op een grote open plek waar in het midden twee grote majestueuze bomen stonden die in elkaar verstrengeld waren.
'We zijn er,' zei hij. Hij zette haar heel voorzichtig neer, alsof hij dacht dat ze zou breken.
'Ben je er klaar voor?' vroeg hij.
'Ja.' antwoordde ze vastberaden.
Hij stapte naar voor en knielde zo'n vijf meter voor het midden van de majestueuze bomen neer en boog zijn hoofd. Toen hoorde ze hem iets prevelen.
'Moeder aarde, ik vraag u in de naam van Chiyo, splijt u open en toon ons de weg naar Alfheim.
Nog geen seconde nadat hij dat gezegd had, kwam er beweging in de bomen. Ze draaiden open tot een poort, versierd door klimop en wilde rozen die uit de grond oprezen. Ayame stond versteld. Ze wist totaal niet wat er gebeurde.
Toen dit alles voltooid leek te zijn, kwam er een witte verschijning de poort uitwandelen. Hij had lang wit haar, droeg een wit gewaad en had witte vleugels met zilveren en gouden motieven erop die er heel fragiel uitzagen. Hij leek al oud, maar toch kon ze zijn leeftijd niet schatten.
Haruto boog zijn hoofd als mogelijk nog dieper.
'Haruto,' sprak hij. 'Ik zie dat je goed werk geleverd hebt. Alleen mag je in het vervolg mag je misschien iets discreter zijn.' glimlachte hij. 'Sta maar recht.'
'Dank u, heer.' zei Haruto plechtig. Toen wende de oude man zich naar haar.
'Ayame, lieve meid, kom eens hier.'
Ayame keek aarzelend naar Haruto. Maar toen die knikte, stapte ze op de man af.
Toen ze bij hem was, pakte hij haar hand en kuste hij die.
