Ayame zakte neer op haar knieën. Ze wist niet meer wat ze moest denken of geloven. Was wat zij vertelden echt waar? Was ze echt geënt? Wisten haar 'ouders' hiervan? En wie waren haar echte ouders dan? Was ze echt een winterelf? Wat gebeurde er? Ze wist niet meer wat te doen. Het liefst van al zou ze wegrennen en alles vergeten, wakker worden uit deze droom. Ja, dat moest het zijn, een droom. Ze zou wakker worden en zich realiseren dat alles nep was.
'Ayame?... Ayame?... Ayame, wat is er?'
De stem kwam van ver maar klonk al o zo vertrouwd, alsof ze nooit een andere stem gekend had. Een warme arm rond haar... Ze keek op en keek recht in zijn diepgroene ogen. Zijn gezicht was heel dicht bij het hare. Ze kon zijn warme adem voelen.
'Ayame? ...' ze hoorde dat zijn stem aarzelde. Alsof hij opeens al zijn zekerheid verloren had. Ze hield het niet meer. Voor de tweede keer die dag huilde ze alsof de wereld verging. Maar voor haar was het zo. Haar wereld verging. Alles wat ze wist, alles wat ze kende, alles waar ze dacht zeker van te zijn, was een leugen.
'Ssssst...' suste hij. 'Het is oké.' Hij streelde haar haren. 'Alles komt goed, je bent bij mij nu...'
'Ik snap het gewoon niet...' snikte ze gesmoord in zijn armen.
'Dat begrijp ik... Het is ook allemaal zoveel om in een keer te begrijpen.'
'Leg het me alsjeblieft uit.' snikte ze.
'Ik vrees dat ik daar niet voor bevoegd ben.'
'Haruto?' ze keek op en haar betraande gezicht stond er vragend bij.
'Oké.' zei hij.
'Haruto, niet doen! Straks wordt je ontslaan en verbannen!' riep Kenshin.
'Ik kan niet anders, Kenshin!'
'Denk aan wat Hikaru gezegd heeft! Laat hem het doen'
'Hikaru gaat dit heel verkeerd aanpakken!'
'Dat denk jij! Omdat jij op een heel andere afstand staat ten opzichte van haar dan Hikaru! Luister alsjeblieft...'
'Nee, jij moet luisteren! Ik ken haar al langer dan Hikaru!'
'Langer? Komaan zeg! Bij wie heeft ze haar eerste deel van haar leven doorgebracht? Bij Hikaru!'
'En bij mij! En wie heeft er heel haar leven op haar gepast? Ze heeft nog niets voorgehad dankzij mij!'
'Ze herkent je niet eens!'
'Stop!!' riep Ayame. 'Wat betekent dit allemaal? Waarom ruziën jullie? Waarom kan Haruto mij niets vertellen en Hikaru wel? Waar moet ik Haruto van kennen? ...'
'Ayame, nu moet je eens goed naar mij luisteren.' zei Haruto 'Ik heb gewoon geen autoriteit genoeg om je dit allemaal uit te leggen.'
'Maar waarom niet?'
'Omdat ik maar een gewone lente-elf ben...' zei hij gesmoord en de pijnlijke blik in zijn ogen bezorgde haar een zeer groot verdriet, waarvan ze voor de helft niet eens wist waar het vandaan kwam.
'Eindelijk heb je het door. Besef je eindelijk je plaats?' vroeg Kenshin.
'Genoeg!' riep Ayame. Uit het niets verschenen er kleine lichtdeeltjes die zich samen voegde tot een stralende lichtcolonne, die op zijn beurt veranderde van licht naar vuur, water, aarde en lucht. Ze schrok. Wat was dit? Het vuur was niet heet, maar gaf een zalige warmte af. Het water was niet nat, maar voelde toch als een lichte kabbeling tegen haar benen. De aarde rook naar frisse blaadjes en vers gemaaid gras. De lucht rook naar ochtendnevel, de geur waar ze zoveel van hield.
