Ayame zat met uitgestoken hand naar de plek naast haar. Wat was er zojuist gebeurd? Ze kon er alleen maar naar raden. Haruto... Hij was zo mooi, maar zo mysterieus. Wie was hij eigenlijk? Was hij wel wie hij zei dat hij was? En wie was Hikaru? Hij had gezegd dat ze in gevaar was en dat ze zich gedeisd moest houden, maar kon ze hem wel vertrouwen?
Ze wandelde naar huis, nadenkend over wat er gebeurd was. Ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze opschrok door een harde, scherpe knal. De vogels vlogen op en ze voelde een krachtige golf die haar overspoelde met angst en nare gevoelens. Er volgde opnieuw zo'n golf en deze keer viel ze met barstende hoofdpijn op haar knieën. Wat was dit? Was dit het gevaar waarvoor Haruto haar gewaarschuwd had?
'Eens kijken wat we hier hebben.' lachte een stem achter haar. 'Het arme schaap is op haar knietjes gevallen. Ze zal vast niet tegen mijn krachten opgewassen zijn.'
Ayame keek om en zag een prachtige vrouw. Ze had lang bruin haar tot op haar heupen en was in een prachtige, zwarte, lange jurk met kant en franjes gekleed. Maar de krachtige golf die haar zoveel angst en hoofdpijn bezorgde, werd alleen maar sterker.
'Aha, als dat onze kleine Ayame niet is? Wat lang geleden.'
'W...w...w...wie bent u?' stamelde Ayame?
'Hoe, herken je me dan niet meer? Ik ben het, Suzu. Ik ben...'
'Genoeg!' riep een stem.
Er ontstond een wervelwind vlak voor haar.
'Als dat onze Haruto niet is.' zei Suzu.
'Haruto...' fluisterde Ayame. Daarna viel ze flauw.
'Ayame... Ayame... Ayame!' riep een stem heel ver weg. 'Ayame!' riep de stem opnieuw, maar nu duidelijker. Ze opende haar ogen en keek rond zich heen. Ze lag in Haruto's armen en zijn gezicht was heel dichtbij het hare. Ze verschrok zich.
'Is alles wel oké?' vroeg hij.
'Ik denk het wel.' antwoordde ze. 'Wat is er gebeurd? En waar is Suzu?'
'Je bent flauwgevallen en ik heb Suzu verjaagd. Ze zal niet zo snel terugkomen. Ben je wel zeker dat het gaat?'
'Ik ben nog een beetje duizelig maar voor de rest gaat het wel.'
'Daar ben ik blij om.' zei hij en hij glimlachte naar haar. Het viel haar op dat hij in iedere wang een gaatje had als hij lachte. En dan nog wel precies op dezelfde plaats. Ze had voor zover ze zich herinnerde nog nooit zo'n symmetrisch gezicht gezien als dat van hem.
'Maar ik vrees dat ik je nu alles zal moeten vertellen.' zei hij.
'Is dat dan zo erg?' vroeg ze.
'Ik vind dat je het recht hebt om alles te weten, alleen denken sommige daar anders over.'
'Zoals Hikaru?'
'Zoals Hikaru.' beaamde hij. 'Kom mee, ik moet je wat laten zien. Denk je dat je terug kunt staan?'
'Ik denk het wel' zei Ayame terwijl hij haar overeind hielp. Toen hij haar losliet, stond ze nog wat wankel op har benen. Toen hij dat zeg, pakte hij haar meteen terug vast.
'Het... het gaat wel...' stamelde ze, nog steeds compleet van de kaart door wat er gebeurd was. 'Laat maar, ik voel me prima.' Maar in plaats ven haar los te laten, pakte hij haar nog steviger vast en omhelsde hij haar alsof hij haar nooit meer wilde laten gaan. Ze beantwoordde zijn omhelzing - een beetje onwennig weliswaar, want ze had nog nooit zo dicht bij een jongen gestaan, laat staan omhelsd - en rook zijn geur. Hij rook naar een combinatie van lotus, rozen en witte musk.
