***
"Bekle!" diye sesimi yükseltim telefonda birisiyle konuşmuştu ardındansa gitmem gerektiğini söyleyip masadan hızla kalkmıştı. Kolunu tuttum, bizi izleyenler şaşkınca bize bakıyordu yanlış anlamışlar gibiydi gelen şaşkınlık dolu seslere aldırış etmedim kolunu daha da sıkı tuttum kafamı karıştırıp bana hiçbir açıklama yapmadan gidemezdi.
"Nereye gittiğini söylemeyecek misin?" Sorumla yüzü daha da gerilmişti. bir kaç dakika sadece gözlerini gözlerime sabitledi.
"Gitmem gerekiyor." dedi soğuk bir sesle.
Onunla inatlaşarak"gidemezsin." dedim.
Gözümün önüne gelen bir tutam saçı yeniden kulağımın arkasına koydu.
"Buna dayanamıyorum,seninle her konuştuğumda onu görüyor gibi oluyorum bu bana acı veriyor." diye fısıldadı.
"Bende onu çok özlüyorum." dedim. Zihnimden bir film şeridi gibi Eceyle olan tartışmalarımız geçmişti belki de son günlerimizde birbirimizin çok üzerine gitmiştik. Gözlerimden yaşlar süzülmeye başladığında kendimi durdurmaya çalıştım. Ağlamaya başlarsam bir daha susamazdım.
"Ben gitmeliyim ."dedi. Parmak uçlarıma basarak ayaklarımı kaldırdım aramızdaki boy farkını azaltmak için ama başarılı olduğum söylenemezdi.
"Neden gitmek zorundasın yoksa babanın durumu kötü mü Ediz'e sormayı unuttum baban hâlâ hastaneden çıkmadı mı?" diye sordum.
Afallamış gibiydi kaşlarını çatmış ve merakla bu kız ne saçmalıyor bakışı atıyor gibiydi.
"Babam evde ve hiç hastanelik bir durumu olmadı 8 aydır. "dediğinde şaşkınca ona baktım.
"Ama Ediz bana babanın hastanede olduğunu söylsmişti."dedim.
Elini gergince saçının arasından geçirdi.
"Genellikle birisinden bunaldığı zaman onunla uğraşamamak için yalan uydurur bu onun klasik huyu gibi bir şey."dedi.
Kalbimde bir baskı hissettim. Ömrüm boyunca kendimi hep yalnız ve istenmeyen birisi olarak hissetmiştim ve bu doğruydu hiç kimse beni istemiyordu ben istenmeyendim Ediz beni istemediği için bana yalan uydurmuştu. Çocuğa intikam için yaklaşmışken ona üzülmem normal miydi?
"Yalnız kalmayı kafana takarsan ve kendini değersiz hissedersen öyle olursun şuan ki gibi ağlamamalısın yoksa korkuların gerçek olur" diye fısıldadı. "Aldatılmak en büyük korkumdu ve gerçek oldu."
Ona tam sarılmak üzereyken birisi geldi ve beni yitip ona sert bir yumruk attı. Endişeli sesler araya girmeye başladığında vuran kişinin yüzünü gördüm Edizdi. Sanki karşısındabir düşmanı varmışcasına Sarp'ı yumrukluyordu Sarp ise alta kalmak yerine karşılık veriyordu.
İkisinin de adını haykırdığımda durmak yerine daha da birbirlerine zarar vermeye başlamışlardı.
Hayatım boyunca her şeyi yoluna koymanın bir yolunu aramıştım ama bu hiçbir zaman olmamıştı en kötü dönemimse şimdiydi. Her şey bu sene olması gerekenden daha da karmaşıktı sınava hazırlanmam gerekirken hayatımı toparlayıp Ediz'in güvenini kazanmaya çalışıyordum en kötüsüde bütünümle ona tutsak oluyordum.
"Ediz lütfen dur,lütfen. "Ağlayarak sanki orada üçümüz dışında kimse yokmuşcasına bağırdım herkes bana dönmüştü Ediz ise yerdeki Sarp'ı bırakıp kıpkırmızı bir yüz ve patlamış bir dudakla bana doğru geliyordu.
