Oorlog

Vrij

'Laat me los!'

'Niet zo'n grote mond, jongedame,' antwoordt de conducteur rustig.

'Laat me gewoon gaan!' smeekt Hasna door haar tranen heen. Zó dichtbij was de bij de vrijheid. 

'Waarom zou ik je laten gaan? Je bent mijn gijzelaar. Jouw moeder gaat heus niet weg zonder jou.'

Hasna durft haar moeder niet aan te kijken. Ze begint wild te trappen. En als ze denkt aan die stomme rotoorlog trapt ze alleen maar wilder.

'Zo hé, doe eens rustig!' lacht de conducteur. 

Hasna begrijpt dat ze het anders aan moet pakken. 

'Waarom zou je mij niet laten gaan? Wie wordt hier nou gelukkiger van?' probeert ze.
De conducteur geeft geen antwoord, hij houdt haar alleen maar beter vast. 

'Je bent bang voor Hitler. Geef eens toe. Denk eens na. Niet alleen wij, maar ook jij bent in de macht van Hitler. Je bent bang voor de gevolgen. Waar of niet?'

De greep verslapt.

'Luister, je gaat gewoon met ons mee. Je gaat, net zoals wij ontsnappen aan Hitler en zijn rotoorlog. We vluchten naar het buitenland en bouwen een nieuw leven op,' smeekt Hasna, bijna huilend.

Hetgene wat niemand had verwacht, vooral Hasna zelf niet, gebeurt. De conducteur laat Hasna langzaam los. 'Jullie mogen mij niet verraden,' fluistert hij. 

'Beloofd,' fluistert Hasna terug. Ze vraagt zich af waarom ze fluisteren. 

Hasna, alle vrouwen in de trein en de conducteur vluchten de wijde wereld in. 

Maar eerst moeten ze mannen nog gered worden. 

_____________________________________________________________

Sorry voor het korte hoofdstuk. Ik moet verder met het volgende. 

xxx mee