Oorlog

Mannen: Werken!

Hasna zit op haar gekregen bed. Een stapelbed. Zij zit op het derde stapelbed van onder. Daaronder ligt Fynn te slapen en daaronder ligt nog een onbekende. Aan de andere kant van de barak, ergens, Hasna weet niet precies waar, ligt de rest van haar familie ergens de zitten.
Plots stapt er een forse soldaat binnen. Hij schreeuwt: 'Willen alle mannen meekomen, ook de jongemannen, NU!' Hasna schrikt. Fynn is ook een jongeman! Wat gaan ze doen? Waarom moeten ze de mánnen alleen! En niet de vrouwen. Maar Fynn hoort niets, hij slaapt. En dus loopt hij ook niet mee met alle mannen die meelopen. Hasna ziet ook haar vader meegaan. De soldaat loopt voorop. Hij werpt een blik op Fynn. 'ALLE jongens, MEEKOMEN NU!!' Hasna houdt haar adem in. Want als Fynn slaapt, slaapt hij ook écht. Zelfs een tank die kanonnen afschiet, maakt hem niet wakker. De soldaat loopt dreigend op Fynn af. Hij ziet niet dat Fynn gewoon slaapt. Hij trekt Fynn gewoon uit bed. Dan begint Fynn wakker te worden. Hij kijkt Hasna aan, kijkt om zich heen, ziet zijn vader die fluistert in zijn oor: 'Fynn, we moeten mee.' Fynn knikt verward, maar lijkt er niks van te snappen. De mannen slenteren de barak uit Hasna kan weer een soort van ademen. 

Dan ziet ze Kay langslopen. Hij kan nog niet echt lopen, eigenlijk, dus hij kruipt meer. 'Kay! Waar is mam! Ik wil naar haar toe!' Niet nagedacht: een tweejarige kan nog geen praten verstaan. Maar nu, door alle lege bedden van de heren, kan Hasna zo haar moeder zien. En Mirte. Ze rent erheen. Kay volgt haar. 'Mam! Wat gaan ze doen!' 'Werken,' antwoordt ze, 'werken, schat. En misschien...loopt het zo...dat ze niet meer terugkomen. Dan gaan ze met de trein naar een ander concentratiekamp.' Dus dat is oorlog, denk Hasna verbitterd. Het is keihard. Waarom er eigenlijk oorlog is, weet ze niet. Het is niet eerlijk, het is gemeen. Ze moet een plan verzinnen. Om te ontsnappen. Voor Fynn en pap.