Rosie

Hoofdstuk 8: Ècht Gelukkig

Uiteindelijk kwamen ze bij de bushalte aan en Rosie liep langzaam naar buiten, want Mats was al buiten.
Toen ze uitstapte stond hij er nog. Hij liep naar haar toe. Ze keek om zich heen, ze kon helaas niet wegrennen want het was te druk op de weg. "Rosie het spijt me, ik ben heel stom geweest". Begon hij. "Ik kan je natuurlijk niet dwingen om iets te voelen wat je niet voelt. En je al helemaal niet laten kiezen. Het spijt me echt". Rosie was verbaasd en opgelucht. "Oké". Fluisterde ze.
Ze dacht aan Mason, ze had zo lelijk tegen hem gedaan! "Rosie, ik wil dat je hem belt en uitlegt dat het goed is, ik weet wat je hem hebt verteld". "Hoe weet jij dat nou"? Zei ze door haar tranen heen. "Rosie, ik ken je langer als vandaag hé. Kom hier". Hij sloeg zijn armen geruststellend om haar heen. "Het is al goed". Zei Rosie. Ze was al lang blij dat hij niet meer boos was.
Ze liepen samen naar huis. Toen ze thuis was appte ze Mason meteen en hij kwam er al aan. Niet veel later ging de deurbel al. Ze deed de deur open en sloeg voordat hij iets kon zeggen haar armen al om hem heen. "Het spijt me, het spijt me". Huilde ze. "Het is al goed". Hij kuste haar voorhoofd. "Wil je me nog terug"? Snikte ze. "Ik heb nog nooit iets liever gewild dan jou, natuurlijk wil ik je terug. Ik hou van je Rosie, met heel mijn hart". "Maar waarom? Ik ben het niet waard". Ze moest alleen maar harder huilen waardoor ze zichzelf alleen maar meer ging haten. "Rosie, je beteken alles voor mij! En waarom zou jij het niet waard zijn? Je bent zoveel waard, dat is in geen enkel bedrag uit te drukken. Ik hou van je en ik ga nooit meer bij je weg. Jij bent mijn leven"! Ze kuste hem. Nu kon ze al helemaal niet meer stoppen met huilen. Ze had nog steeds geen idee waarom hij zo veel van haar hield maar het maakte haar niet meer uit, want ze hield net zoveel van hem. Al zoenend trok ze hem naar binnen en ze deed de deur dicht.
ze liepen zoenend de trap op en niet veel later stonden ze zoenend in Rosie's slaapkamer die ze voor de zekerheid toch even op slot deed.
Ze pakten elkaar stevig vast. Mason's handen verdwenen onder haar trui en Rosie's handen gleden ook onder zijn shirt. Zo ver waren ze nog niet gekomen. Rosie trok hem op haar bed en Mason trok haar panty uit en zijn handen gleden nu over haar blote bovenbenen. Rosie deed zijn shirt uit. Zijn handen gingen weer naar boven en hij deed haar trui uit en daarna haar rokje. Rosie deed zijn broek uit en Mason trok haar op zich en toen lagen ze op elkaar in Rosie's bed, plat tegen elkaar aangedrukt en ze voelde zijn hart tekeer gaan. Die van haar deed precies het zelfde. Zijn handen verdwenen achter haar rug, richting de sluiting van haar beha. Hij was nog niet los en toen hoorde Rosie de voordeur open en dicht gaan, ze hoorde haar moeder. "Rosie ik ben thuis"!  Rosie zat van schrik meteen rechtop in bed. "Verdomme, je moet hier weg"! Fluisterde ze in paniek. Mason ging nu ook rechtop zitten. "Heb je nog een deur dan"? Vroeg hij nu ook in paniek. Rosie had haar trui en rokje alweer aangedaan. "Het spijt me, je zult echt door het raam moeten". Mason had zich binnen tien seconden ook aangekleed. Hij kuste haar nog een keer. "Ik wil niet dat je gaat, maar het moet wel. Als mijn moeder ons hier zo samen ziet dan krijg ik mijn leven lang huisarrest! En dan kunnen we elkaar nooit meer zien". Zei ze zacht en in paniek. Hij kuste haar weer. "Ik snap het, je hoeft je niet te verontschuldigen. Mijn ouders zouden precies hetzelfde doen". Hij liep naar het raam en daar kusten ze elkaar weer en toen hij half buiten hing nog een keer en toen was hij weg. Rosie pakte snel haar panty en probeerde die aan te doen maar hij was gescheurd, hoe kon het ook anders. Ze borg hem ergens veilig op, haalde haar deur van het slot en pakte haar huiswerk. Niet veel later kwam haar moeder boven. "Kom je niet naar beneden"? Vroeg haar moeder. "Ik ben huiswerk aan het maken. Maar ik wil best naar beneden komen hoor". "Nee blijf dan maar zitten". Zei haar moeder en ze liep weer weg. Rosie lachte, de liefde voor Mason maakte haar gek van binnen en ze vond het niet eens erg, ze was eindelijk na een hele lange tijd gelukkig. Misschien was dit wel de eerste keer dat ze echt gelukkig was.