Rosie

Hoofdstuk 6: Wat Wil Mats?

De volgende dag werd Rosie wakker óp Mason, Mason was al wakker. "Lekker geslapen"? Hij gaf haar zijn scheve glimlach. "Ja hoor, maar waarom lig ik op je? We hebben toch niks gedaan"? "Nee, we hebben niks gedaan. Je bent ineens midden in de nacht op me gerold". Hij lachte. "Het is niet erg hoor". Zij hij snel toen hij haar blik zag." Je hebt me lekker warm gehouden". Nu lachte Rosie ook en ze sloeg hem met een kussen. "Hè niet doen"! Zei hij lachend. Rosie legde het kussen weer weg en ze ging met haar gezicht boven Mason hangen, hij kwam ietsje omhoog en kuste haar. Het leek wel alsof ze in een droom was beland, dat z'n knappe jongen op háár viel! Ze begreep het nog steeds niet. "Ik hou van je". Fluisterde Rosie tussen het kussen door. "Ik ook van jou schat". Fluisterde hij terug. Rosie keek op de klok. "Nee, kijk! Het is al half acht en we moeten naar school vandaag"! Rosie wilde veel liever de hele dag met Mason in bed blijven liggen maar wat moest dat moest. Met tegenzin rolde ze van Mason af en ze stapte uit bed. Ze hoefde zich in ieder geval niet aan te kleden, haar kleren had ze nog aan,  ze moesten alleen even worden recht getrokken.
Niet veel later was Mason ook aangekleed. Rosie had al eieren gebakken. Hij kuste haar nog een keer voordat hij plaats nam aan de keuken tafel. "Fantastisch, je kunt ook al koken". Zei hij lachend en hij ging zitten. "Nou dit is eigenlijk een van de weinige dingen wat ik kan maken". Zei ze lachend. "Nou, het smaakt in ieder geval goed"! Zei Mason blij, hij had hem al bijna op. Rosie ging naast hem zitten en ze werkte haar ei ook snel naar binnen.
Om acht uur zaten ze al in de auto en Mason startte hem. Rosie speelde nerveus met een los draadje aan haar mouw. Mason legde zijn hand op haar bovenbeen. "Het komt wel goed, je moet even met hem praten en dan zal hij je vergeven. Geloof me, ik ken jongens. Ik ben er namelijk zelf ook een". Rosie kikte, ga hem een knuffel en ze reden weg.
Toen ze op school aankwamen kon ze Mats nergens vinden. Ze rende in paniek terug naar Mason. "Hij is er niet"! Riep Rosie in paniek. Ze rende in Mason's armen en hij sloeg ze geruststellend om haar heen. "Het komt wel goed". Fluisterde hij in haar oor. Toen ging de bel al. Ze liepen naar het lokaal, Rosie probeerde haar tranen binnen te houden. Gelukkig lukte het haar, ze had echt geen zin om nog meer te huilen, en zeker niet op school. Waar Ernesta ook nog was.
Ze ging naast Mason zitten want Mats kwam echt niet, ze had stiekem nog gehoopt dat hij even op de wc zat.
De les leek wel uren te duren. Na de les belde ze Mats, hij nam niet op. Ze kon niet praten maar Mason begreep haar zonder woorden, hij sloeg zijn armen om haar heen."We rijden straks wel even langs zijn huis". Zei Mason en hij kuste haar op haar hoofd, Rosie was een stuk kleiner als hem, als ze zo stonden kon Mason precies bij haar voorhoofd met zijn lippen. Hij hield haar stevig vast en ze voelde zijn geruststellende hartslag tegen haar borstkas, haar hart ging er eerst alleen maar sneller van kloppen maar haar hartslag daalde snel weer.
Na een lange dag zaten ze eindelijk weer in Mason's auto. "Ben je er klaar voor"? Vroeg hij terwijl hij zijn hand over haar bovenbeen liet glijden. "Het zal wel moeten, ik kan niet zonder Mats". Ze voelde haar tranen alweer opkomen. Ze haatte het, ze haatte zichzelf. Ze haatte alles, op Mason na. Ze hield van hem, meer dan dat ze ooit van iemand anders had gehouden, meer dan dat ze dacht dat mogelijk was. Zelfs meer dan dat ze ooit van Mats had gehouden. Mason legde zijn handen voorzichtig over haar wangen en veegde voorzichtig met zijn duimen de tranen van haar wangen, hij kwam dichter bij en kuste haar voorhoofd. "Je kunt het, ik meen het. Je kunt meer dan dat je denkt Rosie". Hij sloeg zijn armen om haar heen. "Ik hou van je Mason, heel veel meer dan dat ik je ooit zou kunnen vertellen". Hij kuste haar. "Je hoeft het niet uit te leggen, ik voel precies het zelfde voor jou Rosie, jij hebt heel mijn hart en dat zal nooit anders worden. Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder jou". Rosie pakte hem stevig vast en drukte haar wang tegen zijn schouder. Ze deed veel moeite om haar tranen binnen te houden. Niemand had ooit zoiets tegen haar gezegd.
Niet veel later stonden ze al voor Mats' huis. Rosie ademde heel diep in en deed de autodeur open. "Je kunt het, schat"! Riep Mason haar nog achterna, maar ze kon het amper horen want ze stond al naast de auto en sloeg de deur dicht. Ze liep langzaam naar Mats' voordeur, ademde nog een keer diep in en belde aan. Mats' moeder deed open. "Hey Rosie". Ze klonk bezorgd. "Mats is op zijn kamer, voor mij wil hij er niet uit komen. Hij wilde zelfs niet naar school! Ik heb geen idee wat er met hem aan de hand is, ik maak me echt zorgen om hem". Ze zag en hoorde haar paniek, zij wist wel wat er was en waarom hij zo deed, zij wist het en het was haar schuld! Ze voelde een brok in haar keel toen Helen, zo heette Mats' moeder, haar binnen liet. Ze liep meteen naar boven en zag dat Helen haar niet volgde, dat stelde haar een klein beetje gerust. Maar ze had nog steeds klamme handen van de angst, ze was zo bang voor zijn reactie dat het wel een paar minuten duurde voordat ze uiteindelijk op zijn deur klopte. Hij deed niet open, zoals ze al had verwacht. Ze deed de deur voorzichtig een klein stukje open, Mats had nooit een slot op zijn deur gehad, daar had ze nu wel geluk mee. "Mam ga weg"! Riep hij zowel boos als slaperig. "Ik ben het". Ze probeerde zo normaal mogelijk te klinken, dat kostte veel moeite. Ze zag dat Mats in bed lag, hij schrok toen hij haar stem hoorde en zat ineens rechtop in zijn bed. "Wat doe jíj nou hier"!? Hij klonk verbaasd. "Ik kwam je opzoeken, om met je te praten". Rosie liep aarzelend naar binnen. "Kom zitten". Zei Mats met tegen zin. Hij klopte op zijn bed. Rosie ging zitten. "Dus, jij en Mason..."? Hij klonk niet echt geïnteresseerd. "Sorry Mats, het spijt me echt! Ik had het moeten weten". "Je had het niet kunnen weten". Hij onderbrak haar. "Ik heb het nooit tegen je gezegd omdat ik bang was voor je antwoord, omdat ik wist dat je waarschijnlijk niks voor mij voelde. Althans, niet op die manier. Niet op dé manier". Hij zag er verslagen uit, maar hij klonk niet boos. "Dat klopt". Gaf Rosie met moeite toe. "Maar je bent en blijft mijn aller beste vriend"! "En Mason dan, wat heb je allemaal al met hem gedaan"?Ze had deze vraag niet verwacht, of eigenlijk wel. Maar ze had hem liever niet willen beantwoorden. Ook al had ze nog niks met hem gedaan op die manier. "Nog niks". Antwoordde ze. "Oké, ik geloof je. Maar wat doe je vanavond"?  Vroeg hij. "Ik vroeg me eigenlijk af of ik bij jou kon blijven..."? Ze zag dat er een glimlach verscheen op zijn gezicht, ze was opgelucht. "Je kunt hier altijd blijven, en dat weet je". Zij hij blij maar vermoeid. " Dan ga ik nu even naar de wc toe, goed"? Mats grinnikte. "Ja, natuurlijk mag dat".
Toen ze in de badkamer was deed ze de deur op slot en pakte haar mobieltje, ze appte Mason; Alles is weer goed! Sorry, ik blijf vanavond hier. Ik hou van je!! -xxxxxxxx- Rosie.
Ze kreeg bijna meteen een berichtje terug; Gelukkig maar, zie je morgen schat! Ps. Hou ook van jou! -X- Mason. Kreeg ze terug.
Ze trok toch even door voordat ze terug liep, voor het idee.
het was al laat en nu wilde ze eigenlijk al wel slapen, al had ze al vrij lang niks gegeten. Ze had gewoon geen honger. Rosie at de ene keer heel veel en de andere keer weer niks. Veel mensen dachten dat ze een of andere eetstoornis had maar dat had ze zeer zeker niet, ze hield van eten. Als ze tenminste honger had. Het kwam nu nog vooral door de vlinders in haar buik en de problemen van de afgelopen dagen waardoor ze geen honger had, ze zat helemaal vol door die vlinders en het werd ook nog niet veel minder omdat ze nog steeds alleen maar aan Mason kon denken. Ze kreeg een schuldgevoel toen ze Mats' slaapkamer weer in liep, hij leek dat gelukkig niet te merken. "Wil je nog iets eten Rosie"? Vroeg hij. "Nou nee, eigenlijk niet. Ik wil meteen gaan slapen, als je dat niet erg vind". Antwoordde ze eerlijk. Mats knikte. "Ik ga even een pizza puntje pakken voor mezelf, ga maar alvast in mijn bed liggen". Rosie ging liggen en viel bijna meteen al in slaap.