Rosie

Hoofdstuk 7: Tweestrijd

De volgende dag werd ze laat wakker, Mats lag al niet meer naast haar.
Ze liep naar beneden. Mats zat op de bank. Rosie liep naar hem toe. "Goeie morgen"! Zei ze vrolijk tegen hem. Hij keek serieus, ze schrok een beetje van zijn blik. "Rosie, we moeten praten". Zei hij net zo serieus als zijn gezicht stond. "Oké, maar waar over dan"? Vroeg ze voorzichtig. "Over ons". Ging hij verder. "Ik heb eens nagedacht...". Rosie voelde zich niet helemaal op haar gemak. "Waar over...". Vroeg ze aarzelend. "Ik wil dat je weg gaat...". Ze was zo verbaasd dat ze hem niet eens liet uit praten. "Maar, maar...". Hij onderbrak haar weer. "Voor goed". Eindigde hij zijn zin. Ze voelde een brok in haar keel, aan zijn blik zag ze dat hij het meende. Ze hapte naar adem, hoe kon hij dit nou tegen haar zeggen? Na al die jaren. "Maar, maar. Hoezo dan"? Riep ze wanhopig. "Hoezo? Hoezo? Oh kom op Rosie moet je dat nu echt nog vragen"? Ze werd ineens heel boos. "Hoe kan ik het nou weten als je niks zegt". Snauwde ze. Terwijl ze het zei bedacht ze ineens waarom, het lag aan Mason. De brok in haar keel werd groter en haar ogen vulden zich met tranen. Moest ze nu echt kiezen tussen haar beste vriend en haar vriendje? Hoe kon ze ooit tussen hen kiezen? Ze betekenden allebei zoveel voor haar. "Mason...". Fluisterde ze. "Knap hoor, nu al geraden". Zei hij op een sarcastische toon terwijl hij in zijn handen klapte. "Dus, kies je voor mij? Of voor hem..."? Vroeg hij. "Dat kan ik niet..". Fluisterde ze. Door de brok in haar keel kon ze niet meer normaal praten. "Je gaat kiezen Rosie, of je ziet mij nooit meer of hem". Ging hij verder. Ze kon er niet meer tegen. Ze barstte in huilen uit en rende weg, naar de voordeur en naar buiten. Ze rende net zo lang totdat ze bij een steegje kwam, daar ging ze zitten huilen. Ze trok haar knieën op en ging met haar handen door haar haar. Ze zag iets glimmen in haar ooghoeken. Ze keek op, het was een stukje gebroken glas. Ze zou het zo graag willen pakken en net zo diep in haar huid duwen tot dat ze zeker wist dat ze te veel bloed zou verliezen en dat dokters haar niet meer konden helpen. Maar ze deed het niet, het was veel moeilijker dan dat ze had verwacht maar ze deed het niet.
Toen ze een klein beetje was bijgekomen pakte ze haar mobiel uit haar zak en belde Mason. "Hey, we moeten praten". Meer zei ze niet tegen hem.
Niet veel later had hij haar gevonden en hij kwam naast haar zitten. "Wat is er gebeurd"? Vroeg hij en hij legde zijn hand op haar been, ze sloeg hem weg. "Hij zei dat ik moest kiezen". Ze fluisterde nog steeds. "Tussen hem en jou". Ze zag aan zijn blik dat hij ervan was geschrokken. "Ach schat toch...". Zei hij terwijl hij zijn hand op haar wang legde, hij streelde haar wang maar ze sloeg hem weg. "Het is allemaal jou schuld"! Rosie schrok van haar eigen stem, maar ze meende het wel. Hij keek haar verbaasd aan. "Je had nooit naar mijn school moeten komen, dan was dit nooit gebeurd"! Ze trilde en barstte in huilen uit maar ging door. "Het is gewoon allemaal jou schuld"! Schreeuwde ze. Ze ging staan en begon al weg te lopen maar hij kwam haar natuurlijk achterna. "Rosie, bedenk je dat híj de gene is die je nu pijn doet en niet ik". Zei hij kalm. "Nee, jíj doet me pijn". En ze rende weg zonder een antwoord af te wachten. Ze voelde een steek in haar borst, ze wist wel dat hij haar geen pijn had gedaan. Had ze hem nu gedumpt? Ze had spijt van wat ze had gezegd maar ze kon het niet meer terug draaien.
Ze rende richting haar huis, ze ging al snel lopen omdat het te ver was. Ze huilde de hele weg naar haar huis. Toen ze voor de deur stond schrok ze, de auto van haar moeder stond er al! Ze ging snel met haar mouwen over haar ogen zodat het minder opviel dat ze huilde. Ze zuchtte diep en deed de deur open. Ze liep naar binnen en haar moeder was al aan het koken, ze keek op toen ze Rosie zag. "Ha Rosie". Zei ze en ze ging weer verder. Ik moet je zo even iets vertellen. "Hoi mam, hoezo dan? En waarom ben je nu al terug"? "Dat leg ik je zo allemaal uit". Ze keek haar moeder verbaasd aan. "Oké...?". Antwoordde ze.
Een kwartiertje later zette haar moeder het eten op tafel. Haar moeder zuchtte diep. "Oké. Rosie, ik was niet in Cambodja deze week". Ze keek haar moeder verbaasd aan. "Maar waar was je dan?". "Ik heb een weekje vrij gevraagd, ik ben je vader gaan zoeken". Rosie's mond viel open van verbazing. Haar moeder die ineens zo veel moeite voor haar deed? Dat kon ze niet begrijpen, en zeker niet na al die jaren dat ze er nauwelijks voor haar was geweest. "Wat heb je gedaan". "Je vader opgezocht". Rosie werd boos. "Dus je kunt al die jaren niks voor me doen en dan zonder dat ik het weet ga je ineens mijn vader zoeken"? Ze zag dat haar moeder moeite deed om niet te huilen. "Het spijt me zo...". Fluisterde haar moeder. "Het was nooit mijn bedoeling geweest maar je lijkt zoveel op hem en ik houd nog steeds van hem. Elke keer als ik naar jou kijk zie ik hem! Ik heb het er altijd moeilijk mee gehad maar ik had dat nooit op jou af mogen reageren". "Dus omdat jij nog steeds van hem houd ga je hem zoeken voor mij? Ja dat klinkt logisch". Lachte ze spottend. "Nee, omdat ik vind dat je het recht hebt om je vader te leren kennen, ik ga ook niet met je mee". Rosie was verbluft, ze had deze woorden echt nooit verwacht uit haar moeders mond. "Maar waar ga ik dan wel heen"? "Hij woont nog in Amerika, in New York. Hij is een rijke zakenman geworden. Hij heeft drie vliegtickets geregeld, voor jou en mij en je had Mats mee mogen nemen. Maar ik kan niet zomaar weg blijven van mijn werk dus je mag nog iemand anders meenemen". Rosie dacht aan Mason en Mats en ze voelde meteen weer een steek in haar borst maar ze negeerde het. "En voor wanneer is dat dan"? "Voor in de zomer vakantie". Dat was al vrij snel. Komende zaterdag was het al mei vakantie. "Oké, bedankt mam. Ik heb me ook altijd al afgevraagd wie nou mijn vader was". Rosie glimlachte naar haar moeder, ook al was ze nog steeds niet echt blij. Hoe kon ze ooit nog vrolijk zijn als de twee meest belangrijkste mensen uit haar leven waren?
Het eten was al bijna koud toen ze uiteindelijk gingen eten, dit was het eerste wat Rosie weer at na twee dagen. Na het eten ging Rosie meteen naar bed. Ze keek nog even op haar mobiel. Ze had zeventien gemiste oproepen van Mason en veertien appjes. Ze schrok ervan. Ze had hem waarschijnlijk net zoveel pijn gedaan als dat ze zichzelf had gedaan. Ze las de appjes, ze kon zien aan zijn manier van typen dat hij heel erg was geschrokken van haar reactie van afgelopen middag.
Ze stuurde naar hem dat ze morgen even rust wilde en daarna wel weer verder zag.
De volgende dag op school zat Rosie alleen, achterin de klas. Ook in de pauzes zat ze alleen, op de wc te huilen. De dag duurde voor haar gevoel wel een jaar en ze was opgelucht toen het eindelijk vijf uur was. Ze was vrij. Ze rende naar haar kluisje, haalde haar jas eruit en rende naar de bus. Ineens maakte ze een nood stop, ze zag Mason. Ze ging achter een muurtje staan, gelukkig had hij haar nog niet gezien. Haar hart sloeg op hol en ze was buiten adem. Ze was er nog niet aan toe om hem onder ogen te komen dus wachtte ze tot hij naar buiten ging. Daarna liep ze rustig naar de bus en haalde opgelucht adem toen ze de bus in stapte. Haar opluchting duurde niet heel lang, Mats zat al in de bus. Hij had haar al gezien dus ze kon zich niet meer verstoppen. Ze liep aarzelend verder en nam achter in de bus plaats, zo ver mogelijk verwijderd van Mats. Hij keek om naar haar, ze keek snel weg. Ook Mats kon ze nog niet onder ogen komen.