Shawn Mendes - Lost

Hoofdstuk 24

'Mam, het komt wel goed. Shawn en ik halen Luke eerst op en dan ga ik Shawn interviewen. Ga jij nou maar met Pieter mee.' ik zie haar glimlachen en haar wangen kleuren rood. 'Zou je vader..?' ergens had ik deze vraag aankunnen zien komen.

'Papa zou blij geweest zijn dat je je leven weer normaal oppakt.' antwoord ik dan ook zelfverzekerd en naar waarheid. Mijn moeder glimlacht weer en omhelst me dan. 'Trouwens Jess, dat kettinkje, heb je dat eerder nou ook gedragen?' ik glimlach  in mezelf. Mijn moeder weet natuurlijk niks van mijn verleden met Shawn. 'Zou kunnen.' antwoord ik daarom maar vaag. Ze vraagt gelukkig niet verder. Dan vertrekt ze en ga ik op weg naar de hotelkamer van Shawn.

Hij doet de deur al open voordat ik nog maar de kans heb om aan te kloppen. Ik glimlach naar hem. 'Komt u verder, prinses.' begroet hij me. 'Zozo, we gaan opeens chique doen?' hij knikt. 'Ja, onze laatste dag samen. Daar moeten we natuurlijk wel het beste van maken.' Hij tilt me op en legt me op zijn bed neer. 'Shawn, daarna zie ik je toch nog wel?' vraag ik een beetje onzeker. Ik kan hem echt niet missen. Niet nu ik weer helemaal verliefd op hem ben.

'Natuurlijk, ik kom snel naar Nederland en trouwens, jij komt snel naar Canada als je moeder en Pieter zo doorgaan.' hij knipoogt naar me.

Hij komt nu gevaarlijk dicht boven me hangen en ik voel zijn zachte, warme adem op mijn huid. Hij begint me te zoenen. Rustig en vol passie. Al gauw geef ik zijn tong toestemming en gaan we helemaal in elkaar op. Hij begint vuriger te zoenen. Hij wil meer. Ik zoen hem net zo vurig terug.

De rollen draaien om Nu lig ik boven op hem. Met één hand strijk ik door zijn haar, dat al helemaal warrig is en met mijn andere had trek ik hem dichter naar me toe.

Plots gaat mobiel af. Shawn laat me met moeite los en stapt van het bed af. 'Waarom worden we nou altijd gestoord op dit momenten.' Vraagt hij lichtelijk geïrriteerd. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Zelfs nu is  hij leuk.

'Ooh ja, fuck. We moesten Luke ophalen.' zegt hij als hij ziet dat zijn broer hem belt. Snel neemt hij op en na vijf minuten zitten we samen in de auto.

Hij zit achter het stuur en pakt mijn hand vast. 'We gaan vanavond wel verder.' zegt hij. Ik zie zijn ogen gewoon glinsteren en ik moet zeggen dat ik me daar nu al op ga verheugen. 'Is goed.' antwoord ik. Ik geef hem een zachte zoen op zijn lippen. Dan vertrekken we naar het ziekenhuis waar Luke buiten al op ons staat te wachten. Ik ben best zenuwachtig en weet niet echt wat ik tegen Luke zou moeten zeggen.

Ik weet niet of ik hem moet vergeven, maar ik hoor hem te haten.