Ζωντανή νεκρή. (Αγάπη)

Μία μικρή παράλειψη.

  Συνέχεια μας μίλαγε για τον Νίκο της.
Συνέχεια, μας ανέφερε το όνομα αυτό.
Μα, κανένας δεν παρατήρησε "Ο Νίκος μου ΘΑ ΕΙΧΕ ΔΙΑΒΑΣΜΑ, τώρα."
Κανείς δεν κατάλαβε ότι όποτε μιλούσε για το Νίκο, χρησιμοποιούσε Συντελεγμενο Μέλλοντα ή Παρελθοντικό χρόνο.
Ωστόσο, ένα πρωινό Κυριακής, πήγαμε για καφέ στην παραλία. Εκεί, που παίρνεις βιταμίνη D, από τις τρύπιες ομπρέλες, τις οποίες τις διαπερνά ο ήλιος.
Είχαμε μαζευτεί όλοι μας. Εκτός από εκείνη. Μας είχε πει πως θα καθυστερούσε. Οπότε, εμείς ήπιαμε τους καφέδες, τους χυμούς...κτλ. Μιλάγαμε, γελάγαμε.
Κάποια στιγμή, ο Έκτορας είπε ενα ανέκδοτο, από εκείνα τα έξυπνα που βγάζει ο ίδιος. Γελάσαμε πολύ!
Έπειτα, πέταξε ο Πάτροκλος μία ερώτηση:
"Τι διαφορά έχει το πάντα με το γουρούνι;"
Λέγαμε διάφορες χαζές απαντήσεις. Καμία δεν ήταν σωστή.
Έτσι, με αυτη την αφορμή ήρθε ένα παιδί από ένα άλλο τραπέζι.
Δεν τον είχαμε ξαναδεί. Βέβαια, εμένα κάτι μου θύμιζε, αλλά δεν θυμόμουν.
-"Το γουρούνι τρώει τα πάντα, ενώ το πάντα δεν τρώει γουρούνια." Έκλεισε το μάτι του και καλά ο έξυπνος. Συνέχισε λέγοντας:
"Δεν ήρθα για αυτό."
"Τότε;" πετάχτηκα.
"Για την Νεφέλη. Πως είναι;"
"Καλά είναι. Αν εξαιρέσουμε οτι συνέχεια μιλάει για έναν Νίκο." απάντησα.
"Μμμμ..."
"Ξέρεις τίποτα για αυτό το αγόρι τον ονόματι "Νίκο";" τον ρώτησε η Ιοκάστη.
"Ναι. Πριν μερικά χρόνια, αυτός ο Νίκος ήταν ο κολλητός μου. Ακόμα, είναι. Απλώς, δυσκολευόμαστε με την επικοινωνία."
"Μετακόμιση;" ρώτησε ο Αρης.
"Μετακόμιση, αν θες το λες. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι. Μετακόμισε σε έναν τάφο. Βρίσκεται σε εκείνο το σκατουλί χώμα. Γιατί; Γιατί, όπως έκανε ποδήλατο, έπεσε πάνω του ένας μαλάκας-μηχανόβιος. Κι έτσι τον πάτησε. Αλλά τώρα το θέμα μας δεν είναι ο Νίκος. Αλλά η Νεφέλη. Χαμογελάει τώρα; Τον ξεπέρασε; 'Ηταν και είναι φίλη μου. Πάντα ενδιαφερόμουν. Απλώς, άλλαξε σχολείο, χόμπι, σπίτι, τηλέφωνο, ίσως και Facebook. Και την χάσαμε."
"Εεεε...έχω λίγο σοκαριστεί." είπε η Άρτεμη.
"Εγώ εχω πάθει ψυχικό συγκλονισμό." είπε η Ισμήνη.
"Ωραίο παραμύθι. Και πως ξέρω ότι λες αλήθεια;" είπε ο Τηλέμαχος.
"Έχω την εφημερίδα μαζί μου, που λέει για το θάνατο του φίλου μου. Σήμερα, είναι το μνημόσυνό του." είπε ψυχρά.
Τότε, τον πιστέψαμε.
Σηκώθηκε και χαιρέτησε τη Νεφέλη, που μόλις ήρθε.
Κι έφυγε.
Η Νεφέλη έκατσε χαμογελαστή.
Είχε κόκκινα μάτια και ροζ μύτη.
Έκλαιγε πριν.
Σηκωθήκαμε όλοι.
Και την αγκαλιάσαμε.
Κι ο Αχιλλέας, καταλάθως, έπεσε στη θάλασσα.
Γελάσαμε όλοι.
Και τα υπόλοιπα αγόρια βούτηξαν στην θάλασσα.
Τα κορίτσια καθίσαμε στους βράχους και βρέχαμε τα πόδια μας.
Αλλά ξέραμε ότι δεν θα άντεχαν να μην μας βρέξουν. Έτσι, μπήκαμε όλοι στη θάλασσα.