» wanna be my kitty? | muke ✔️

» baby boy

[:synulek mamusi]

Michael

Jedynym plusem dzisiejszego dnia było to, że odbierała mnie mama. W prawdzie miałem już siedemnaście lat i większość moich rówieśników zrobiłaby wszystko, by tylko nie jechać z rodzicami do domu; jednak ja miałem totalnie gdzieś opinie innych na mój temat. Wolałem siedzieć w swoim pokoju ucząc się, w przerwie słuchając muzyki niż obracać się w fałszywym towarzystwie.

Siedziałem na ławce przed szkołą z podręcznikami obok mnie, czekając na moją mamę. Wyciągnąłem z kieszeni telefon i popatrzyłem na pęknięty ekran. Pieprzona profesorka od biologii.

- Cześć Michael - niechętnie odwróciłem głowę w prawą stronę, unosząc ją do góry. Hemmings. Jeszcze tego debila tu brakowało.

- Hej - mruknąłem pod nosem i wróciłem wzrokiem do swojego telefonu. Najbardziej popularny chłopak w szkole nie rozmawia od tak z największą ofiarą losu.

- Jest sprawa - zaczął, a ja nawet nie skupiłem na nim wzroku. - Hej, mówię do ciebie - brzmiał trochę na podenerwowanego. Westchnąłem głośno.

- Uwierz mi, że sam mam wątpliwości. Nie przypominam sobie, aby dziś był międzynarodowy dzień współczucia ofiarom losu - powiedziałem, biorąc podręcznik od biologii.

Ustałem na jednej nodze chcąc chwycić kule, ale one jak zawsze żyły swoim życiem i ponownie wylądowały na ziemi.

- Kurwa - warknąłem, a Luke podniósł z ziemi moją własność. Spojrzałem na niego wkurzony. - Ile ci zapłacili, abyś w ogóle na mnie spojrzał, huh? Jeśli oczekujesz, że zrobię za ciebie referat to się, kurwa mać, mylisz - powiedziałem i ruszyłem w kierunku samochodu mojej mamy. Nawet nie zauważyłem, kiedy znalazł się już na parkingu.  Chłopak jednak nie dawał mi spokoju.

- Referat, um...od razu referat... - powiedział zatrzymując mnie. - Chciałem tylko zadania z matmy - wytrzeszczyłem na niego oczy w niedowierzaniu.

- Pierdol się. Znajdź sobie lepiej laskę, którą będziesz mógł zaliczyć - fuknąłem. - A teraz przepuść mnie, bo moja mama na mnie czeka.

- Synulek mamusi? - zaśmiał się, a ja dźgnąłem go kulą w kolano, chodź korciło mnie zrobić to w inne miejsce.

- Daj spokój, Luke - warknąłem, wymijając go.

Moja mama wysiadła z auta i spojrzała na nas.

- Mike, możesz zabrać ze sobą swojego kolegę.

To nie jest, cholera, mój kolega.

- Luke musi...

- Nie chcę stwarzać problemu pani Clifford - odpowiedział uśmiechając się niewinnie. Chwilowo skupiłem wzrok na kolczyku w jego wardze, ale natychmiast odwróciłem głowę.

- To przecież żaden problem Luke. Mieszkasz przecież ulicę wcześniej - odrzekła rodzicielka, a ja przysięgam, że miałem ochotę sobie coś zrobić.

Odwróciłem się w kierunku blondyna i spojrzałem na niego z wrogością i obojętnością równocześnie. W życiu nie zrobię za niego tych zadań.