Castille

Chapter Twenty Two

Sa aking paglalakad ay nakatingin silang lahat sa akin, siguro dahil bago lang ako sa kanilang paningin. Nakaramdam ako ng pagka-ilang, halos kasi lahat dito ay sosyal at elegante. Kumikinang ang iba sa kanila. Pumailanlang ang isa sa mga piyesa ni Mozart, at bumaling na sila sa kanilang mga buhay.

"Hmm.. Come to think of it, masyado pala natin itong pinaghandaan!" I heard her chuckled, binaling ko sa kanya ang aking tingin at nakataas ang kilay niya habang naka-smirk.

"Whaaatt?" Nanlalaki ang mga matang tanong niya. Napailing na lang ako at ginala ang mga mata sa paligid, then.. My eyes settled on a pair that's sweet as the nectar I am sipping. Bigla ang pait na lasa ang pumalit sa iniinom ko.

"Ughh! Spare me.."

Tunog ng champagne glass at kutsara ang nagpabalik sa aking tingin sa harap.

"Good evening, citizens of Mirage! It is my pleasure to welcome you all tonight.." Ngumiti muna ang hari at nagpatuloy. "As we celebrate my daughters birthday and also.."

Pigil ang hininga ko habang hinihintay ang sasabihin niya. "Selena and Castille's engagement ceremony!"

Dumulas sa kamay ko ang baso na hawak ko, everyone stop clapping and stared at me.

"Tory!"

Napalingon ako sa boses na tumawag sa akin. My eyes widen in shock, totoo ba 'to? Am I not seeing surreal? Oh wait! Haha. This is not even the real world so I bet, there has to be an explanation on what is happening.

"Tory!" She exclaimed as she grab my arm.

I am in a state of shock, this is..

"Anak! Are you okay?"

My parents in front of me in the imaginary world.

"Oh Em Gee..." I heard Serena's gasped. Napabalik naman ako sa realidad at naguguluhang tinitigan sina Mommy and Daddy.

"M-mom? D-dad? A-ano ho ang ibig sabihin nito?" That came out in my trembling lips.

Kitang-kita ko ang guiltiness na nakasalamin ngayon sa mata ni Mommy. Hindi ko maintindihan! This is an imaginary world right? Ano ba ang ginagawa nina Mommy dito? They're supposed to be in New York, pero..

"Y-you don't really remember, don't you?" Mom smiled bitterly. Naguguluhan ako, ano ba ang hindi ko naalala? What really happened? Nagka-amnesia ba ako? God!

"You.. Were an.. Orphan, Tory.." Boomm! A bomb exploded out of nowhere. Unti-unti kong naramdaman ang sakit at di maipaliwanag na pakiramdam.

"P-po?" Tanging lumabas sa mga labi ko. Ngumiti muna ng mapait si Mommy.

"You just made us.." Then cascades of memory flashback.

9 years ago..

"Napaka-pasaway mo talaga, Victoria! I told you not to go out in the woods!!" She dragged my arm and pushed me inside a small dark room, konting ilaw lamang sa labas ang mababanaag sa loob nito. Umiiyak ako habang yapos ang manikang regalo sa akin ng mga nagdodonate sa Orphan house na ito.