'pretty when you cry'

Κεφ.12

Ανέβηκα σιγά σιγά τα σκαλιά δίπλα μου η Λουντμίλα της κρατούσα το χέρι. Ξεκλείδωσα την πόρτα ένα κοριτσάκι γύρω στα 6 ετών έκλαιγε ενώ ο Χανσς και ο Άκης βίαζε.Παντού ποτά κάτω πίτα είχαν γίνει πάλι.
-Καλά δεν ντρέπεστε ζώα;  δεν σέβεστε ούτε το παιδί;. Έριξα ένα σπασμένο μπουκάλι πάνω στον Χανσ, για να αφήσει το κορίτσι να φύγει και την έδωσα στην αγκαλιά της Λουντμίλα.
-Παρ την κάτω θα τους κανονίσω εγώ είναι λιώμα . Είπα στην Λουντμίλα και εκείνη δεν κουνήθηκε καθόλου.

-Λουντμίλα με ακούς.;

-Αυτός. .Αυτός ..έκλαψε και χάθηκε στις σκέψεις της

-Ποίος Λουντμίλα ποιός ;

-Ο Άκης...

-Ο Άκης τι;την ταρακουνούσα πέρα δώθε..

-Είναι ο θείος μου.

Το πιστεύεις ;Πως ο Θεός πάντα έχει ένα σχέδιο στο μυαλό του; ο κόσμος είναι μικρός πολύ πιο μικρός από ότι φαντάζεσαι. .Και ας φαίνεται μεγάλος όσο σου δίνει την ψευδαίσθηση να πιστεύεις..Ο ίδιος ο θείος της Λουντμίλας είναι ο φίλος του Χανσς..Ποιός τα κάνει όλα αυτά γιατί να υποφέρει ο κόσμος.;και το καλύτερο ποιος είναι ο σκοπός;

____

Φροντίσαμε την μικρούλα Θάλεια ,ψάξαμε για το σπίτι της και καταλήξαμε να βρούμε την μαμά της μες τα κλάματα..Τους συμβουλέψαμε να φύγουν και οι οικογένεια ετοίμασε τα πράγματα τους για άλλη χώρα..

........
Έπρεπε να πάμε στην Πρόβα.Στο σχολείο δεν πατήσαμε,βασικά ούτε σπίτι πατήσαμε για βράδυ την βγάλαμε σε ένα παγκάκι με μια κουβέρτα και τα ρούχα που φορούσαμε στο σακίδιο μου,στο παγκάκι που δεν θα μας έβρισκε κανείς ,στο παγκάκι που είχα γνωρίσει τον πιο γλυκό καλόκαρδο άνθρωπο την Λουντμίλα..

------

Πρόβα 2

Άλλη μια απαίσια ανάμνηση.
Τραγούδησα ξανά και ξανά και ξανά.Μα δεν ήταν πουθενά ο Τζεικ να ξεχαστώ λίγο .Να με κάνει να ξεχάσω. Δεν φάνηκε καθόλου.Ο Τζο άρχισε την ανάκριση, <<δεν μου τηλεφώνησες εχθές, τι έχεις, φταίω εγώ ;πες μου σε παρακαλώ>>

-Είμαι καλά !είπα .. Κ του χαμογέλασα ψεύτικα. Το πιο ψεύτικο μου χαμόγελο, ο καθένας θα το καταλάβαινε, μα εκείνος πείστηκε δεν μπορεί να με νιώσει κ το οτι δεν μπορεί να με νιώσει μεταφέρει κ το δεν μπορεί να κάνει εμένα να νιώσω. Αυτό που συμβαίνει με τον Τζεικ είναι αλλιώς.

---
Αργότερα όταν η πρόβα έφτασε στο τέλος της η υπόλοιπη μπάντα μαζί με την Λουντμίλα μας άφησαν μόνους έμενα και τον Τζο ..κουλουριάστηκα οκλαδόν στο κρεβάτι του και Ο Τζο ακριβώς δίπλα μου μίλαγε.Τα φιλία του σταμάτησαν την απάντηση μου. Βγήκα στον κήπο και έκανα νοήματα με την Λουντμίλα η οποία έμενε απέναντι. Ανάμεσα στο σπίτι του Τζο και του Τζεικ .

Ο Τζεικ είχε έρθει και στεκόταν ακριβώς από πάνω μου.
-Αρτεμις.

-Τζεικομπ .συνέχισα χαμογελώντας αληθινά αυτή την φορά.

Ακούμπησα ασυναίσθητα και εντελώς καταλάθος τα χείλη του με τα δύο μου δάχτυλα και Ο Τζεικ φύσηξε τον καπνό του τσιγάρου του πάνω στα δάχτυλα μου.

-Ξανά καν το. Ικέτευσε . Η βαριά του χρυά ήταν μεθυστική
Μου δάγκωσε τα χείλη και με άφησε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα να ονειρεύομαι.

-Μόνο όταν θα πεις στην Στέλλα για μας..

-Θα της πω..