......belki , bir gün batımı ile güneş , en kızıl elbisesiyle alay ederken dünyayla , aşk ağlıyordu , belki bir karıncanın soluklanmasını izlerken bir bulut vazgeçer gözyaşlarından , belki aşk nedir bilmeyi istemezken , hiç içinden çıkılmaz bir aşk hikayesinin sebebi oluyorumdur , belki çok istediği her şey hiç olmadıkça avunduğu tek şeydi yalnızlığı ile konuşmaktı , belki korkuyordur hiç kimsenin bilmesini istemediği en tamir edilmez utancıyla yüzleşmekten , belki sırrını öğrenir diye insanların her birine güvensiz yaklaşıyordu, belki bu yüzden anlaşılmaz garip düşüyordur hayata , belki çok susuzdur sevilmeye , en büyük yalnızlığıdır sevilmeyi beklemek , belki bir gün , bir gün doğumuyla aşk , geç kalmış olmayacak umudunu yitirmemişse eğer , sen yokken ben de yok muşum , sen neden yoktun ben hiç bir şey değilken , çok merak ettiğim seni görünce , meğer yıllardır tanıyormuş gibi oluşumuza birlikte mutlu olduk , sen yokken ben neleri anlamaz mışım nelerden hoşlanır olmuşum her şey birden ortaya çıktı , seni gördüğüm gün kendimi kaybetmişim kaybettiğim gün her şeyin farkına vardım , sen doğruydun ben doğruyu seninle tanıdım hayat doğruydu seninle doğru hayatı buldum , toprağa karıştığımda mı anlaşılacaktım , o zaman bir anlamı kalmış mı olurdu , bütün bir bahar hediye edilse mümkün mü ? kırılmış bir kalbin tamiri , işte çekiliyorum yeryüzünden ardıma bakmadan , bir çınar ağacı beklesin yeter beni ...umutlarımı azık yaptım uzun bir yolculuğa çıkacak gibi , ufkuma çıkan acılardan köprüler inşa ettim , uzak yakın ne fark ederdi , utancımı kaybetmemek uğruna savaştım kaybettiğim umutlarım değil ben gökyüzümü kaybettim , bundandır yağmur bulutum görülmez çiçeğimi açmaz benim , yazılmakla bitmeyecek bir efsane olmalı yaşanılanlar , bir bulutun kadife eli tutup uzaklaştırmasıydı , kurduğum düşlerden kulelerin yıkılması , saplandığım sevda bataklağında dibe vuracaktım , geri dönülmez olsa da girdiğim yol , kapattığım bütün hesaplarbana zarar yazsa da , sukutu hayallerin insanı olsam da , mutluyum çok ben de çünkü istanbul yetiyor bana , gök yüzü deniz yüzü beyaz kuşların dansı ile bayram , lacivert tuzlu boğaziskeleden kalkan vapur her gün mutluluk aşılıyor , bir elimde simit bir elimde çay sahildebir çınarın altında huzurluyum çok gerçekten , hayat bedel ister , sevgi sevilmek ister , kaderde ölmek varsa , keşke bilse insan ölmek özgürleşmektir inan ..
2009 / çengelköy
m.kaya
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kendime Mektuplar
Short StoryGiderek metropolleşen güzel şehirlerimiz, insanı ve her birimizi yalnızlaştırmakta, bizleri bulunmaz canavarlara dönüştürdüğünü acıyla hissettirmekte. Oysa şehirlerimizin, insanı mutlu etmek, huzur ve güvende yaşatmak için inşa edilmiş olmaları gere...
