Kidnapped by the Alpha

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7

~*~*~Lily POV ~*~*~

'Maak je maar geen zorgen. Je zult ze snel ontmoeten' grijnsde Alpha Stanford. 'Het zijn hele aardige mensen'. Ik keek in zijn donkerbruine ogen en probeerde ze op een leugen te betrappen. Misschien had Stanford wel gelijk. Misschien gaf Alan niets om me en kan ik hier eindelijk bij mijn ouders zijn. Ik heb ze nog zoveel te vragen, zoals waarom ze me in een weeshuis achterlieten. De deur van het kantoortje ging piepend open en een blond meisje kwam binnen.

'Victoria, neem Lily mee naar de badkamer. Ze moet opgefrist zijn als ze haar ouders gaat ontmoeten'. Het meisje knikte en nam mijn hand vast. Samen liepen we door het grote huis.

~*~*~Alpha Stanford POV~*~*~

Lily verliet het kantoortje en ik bleef alleen achter met Falcon. Ik gooide mijn voeten op het bureau en legde mijn handen achter mijn hoofd. Grijnzend keek ik naar mijn oudste zoon.

'Ze hoort bijna weer bij ons, zoon' lachte ik. 'Lily valt voor onze kant. Alan maakt geen schijn van kans'. Zodra Alan een voet op ons terrein zou zetten, zou ik hem aan stukken scheuren terwijl Lily toekijkt. Ze zou geen band meer hebben met de Crimson Dusk pack en alleen bij ons horen. Ik krijg mijn dochter terug.

~*~*~Lily POV~*~*~

Victoria en ik liepen de badkamer in en ze haalde nieuwe kleding tevoorschijn.

'Je kunt je snel even opfrissen. Ik ga naar de keuken om alvast te kijken of er iets te eten voor je is'. Victoria gooide de deur achter zich dicht en ik bleef alleen achter in de badkamer. Ik streek met mijn hand over de zachte handdoeken en liep naar de douche. Ik draaide aan de knop en warm water begon te stromen. Stoom vulde de ruimte en ik kleedde me uit. Plots hoorde ik voetstappen in de hal. Victoria kon toch niet nu al terug zijn? Ik nam snel een handdoek vast en bedekte mijn lichaam. De deur vloog open en Falcon stond in de deuropening. Ik slaakte geschokt een gil en klemde de handdoek nog dichter tegen mijn lichaam. Falcon kwam dichterbij en hield zijn hand over mijn mond.

'Shh! Lily, rustig!' riep hij. Ik begon in het rond te trappen, maar wist dat het niets uithaalde. Toen hij zijn hand van mijn mond haalde, duwde ik hem van me af.

'Sorry' mompelde hij. 'Maar je moet nu echt naar me luisteren. Het is belangrijk!'. Ik keek in zijn smekende ogen en ik besloot te luisteren.

'Oké, vertel' zei ik emotieloos.

'Luister niet naar wat vader zegt. Geloof hem niet! Hij vult je hoofd met leugens!'. Vol ongeloof staarde ik naar de jongere versie van Stanford. 'Je begrijpt het nog wel een keer, Lily. Dat beloof ik, maar onthoudt wat ik zei! Vader liegt!'. Falcon draaide zich om en wilde de badkamer weer uitstormen, maar ik hield hem tegen.

'Dus hij loog over mijn familie? Zijn ze hier niet?' begon ik.

'Ze zijn dichterbij dan je denkt' mompelde Falcon.

'En hij loog over Alan? Hij wilde niet van me af?' vroeg ik wanhopig.

'Klopt. Hij is al bezig met een reddingsactie' antwoordde Falcon snel. Ik keek hem verbaasd aan.

'Hoe weet je dat?'. Falcon haalde een hand door zijn haar en keek of er niemand meeluisterde vanuit de hal.

'Ik heb contact gehad met Alpha Parker'. Mijn ogen werden groot.

'Nee! Dat kan niet! Hij zou jou nooit zulke informatie toevertrouwen!' schreeuwde ik. Falcon hield zijn hand weer over mijn mond.

'We hebben een deal gesloten. Ik en Alpha Parker. Hij haalt me hieruit, net zoals hij voor mijn broer gedaan heeft' zuchtte hij.

'Chris?'. Hij knikte triest en liep naar de deur.

'Alpha Parker zoekt contact met je, maar vertel niets tegen vader! Hij vermoordt ons beide!'. Met een klap gooide Falcon de badkamerdeur dicht. Wat was er zojuist gebeurd? Ik liet alles bezinken en stapte onder de douche, die nog steeds stroomde. Het water gleed langs mijn lichaam en het brandde op de schaafwonden die ik had opgelopen. Ik keek naar mijn voeten en zag dat alle modder samen met het water verdween in het putje. Als het zou kunnen zou ik hier voor altijd blijven staan, terwijl al mijn zorgen van me afspoelden. Na een tijdje hoorde ik een gefluister dat overstemd werd door het neervallende water. Ik draaide de knop van de douche iets zachter en probeerde het geluid te achterhalen.

'Lily? Kun je me horen? Ik ben het Alan. Lily?'. Ik sprong bijna in de douche en zette mijn handen tegen de wand aan. Alan's stem was nog steeds in mijn hoofd en klonk wanhopig.

'Gelukkig! Je kunt me eindelijk horen! Ik probeer al tijden met je te praten!'. Ik trilde een beetje bij het horen van zijn stem. Was dit echt? Of slechts een zieke verbeelding.

'Probeer het, Lily. Jij kunt dit ook. Denk aan wat je wilt zeggen. Alsjeblieft. Ik moet je stem horen'.

'Alan?' probeerde ik.

'Ja, kitten. Ik ben het. Gaat alles goed daar?'.

'Ja...uhm... voor zover ik weet wel. Ik snap het niet. Hoe kan dit?' snikte ik.

'Het heet mind-linken. We kunnen zo met elkaar praten. Alsjeblieft, Kitten. Niet huilen'.

Ik onderdrukte een snik en probeerde mijn ademhaling weer rustig te krijgen.

'Alsjeblieft. Kom me halen. Ik ben bang' fluisterde ik.

Maar er kwam geen antwoord. Hij was weg en ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Ik probeerde hem nog een paar keer te roepen, maar het lukte niet. Hij gaf geen antwoord meer. Snel spoelde ik de shampoo uit mijn haar en droogde mezelf af.

~*~*~Alan POV~*~*~

'Wees niet bang, Kitten. Ik kom je halen. Hou vol!' riep ik nog in mijn hoofd, maar het was te laat. De connectie was verbroken en ik moest zo snel mogelijk bij het Dawnguard terrein vandaan. Ik veranderde in mijn wolf en sprintte bij de vijand weg. De wind blies door mijn pikzwarte vacht en ik voelde me vrij. Toen ik weer op eigen grondgebied aankwam, veranderde ik terug in mezelf en ging naar de ziekenzaal toe. Chris lag te slapen op één van de bedden, maar werd wakker toen ik binnenkwam.

'Heb je haar gesproken?' vroeg hij vermoeid. Ik ging naast zijn bed zitten en knikte. 'Hoe ging het met haar?'.

'Ze is bang' fluisterde ik. Chris keek treurig naar het plafond. 'Ik ga haar er zo snel mogelijk weg halen, dat begrijp je toch wel?'. Chris knikte en krabbelde overeind. Zijn wonden waren in verband gebonden, maar zijn blauwe plekken waren nog goed zichtbaar. Alpha Stanford wilde niet alleen Lily ontvoeren, maar ook Chris. Hij had Chris zo erg willen verwonden, dat hij niet meer zou kunnen lopen en dus ook niet meer zou kunnen tegenstribbelen.

'Hoe gaat het met jou?' vroeg ik broederlijk.

'Het gaat. Ik voel me vooral echt klote' zuchtte hij. 'Kom ik er net achter dat ik mijn zusje weer heb gevonden na achttien jaar, wordt ze weer bij me weggehaald'. Ik knikte begrijpelijk. Chris was er kapot van toen hij hoorde dat Lily zijn kleine zusje was. Nu ze ook nog eens bij zijn gestoorde vader is, wil hij geen oog meer dicht doen.

'Ik haal haar er weg. Maak je maar geen zorgen' zei ik zacht. Ik zou snel weer contact zoeken met Falcon en hij zou me de zwakke plekken van het Dawnguard terrein verraden. Ik moest mijn kitten daar weg halen, al was dit het laatste wat ik zou doen.

'Alan?' vroeg Chris plotseling. Ik keek hem aan en wachtte totdat hij zijn vraag zou stellen.

'Hebben jij en Lily al... gezoend? Want als grote broer moet ik je er natuurlijk wel op wijzen, dat je niet met haar gevoelens mag spelen'.

'Nee...nou ja...misschien' mompelde ik. Chris schudde lachend zijn hoofd.

'Oh, Alan. Ik denk dat jij en ik even moeten "praten"' grijnsde hij.

'Oh, shit'.