Eveline

Hoofdstuk 08

Ik plof neer op mijn bed en loop de dag nog een keer door.

Nadat Thomas ons had opgehaald gingen we naar een andere kamer. Het leek wel op een klaslokaal, alleen dan wat ouderwetser. Tommy ging voor het bord staan, ik moest giechelen. Zo leek hij wel leraar. Daarna begon hij te praten. Eerst wilde ik er geen woord van geloven. We waren volgens hem op een school. Niet zomaar een school, nee. We zouden hier leren met onze 'bovennatuurlijke krachten' om te gaan. Er werd van alles uitgelegd, veel te veel om nog eens na te gaan. Maar het kwam hier op neer: het eerste jaar zou bestaan uit een 'basistraining'. Iedereen krijgt dezelfde lessen en trainingen. Daarna wordt je op jou talent en eventueel soort (vampier, heks, weerwolf, fee, enz.) ingedeeld. En volgen nog drie jaar training daarna in de door jouw gekozen richting. Eerst kon ik niet helpen maar te lachen toen Tommy klaar was het leek allemaal zo onwaarschijnlijk en Tayla bleef maar vragen stellen. Later heeft Thomas ons een rondleiding langs de belangrijkste plekken van de school (of eigenlijk het kasteel) en het terrein er omheen gegeven. Het terrein en de school zijn veel te groot om er alles in een keer van te laten zien. Na de rondleiding kon ik niet anders dan Tommy geloven. Ik had alles met eigen ogen gezien. Vampiers die met megasnelheid rondjes aan het rennen waren op het sportveld, of weerwolven die een onmenselijk moeilijk parcours aan het afleggen waren. En ik heb zelfs een heks een spreuk zien uitvoeren. Het valt nu nog moeilijk te ontkennen.
Je zag eerst niet dat het vampiers of weerwolven waren. Op de onmenselijke dingen die ze deden na dan. Alleen van heel dichtbij zag je dat ogen van de vampiers rood waren en hun hoektanden uit staken. Dat gebeurt blijkbaar als je je krachten gebruikt. Net zoals bij de weerwolven. Alleen van dichtbij zag je dat hun oren iets langer werden en hun tanden ook. Maar ze waren, net zoals de vampiers, niet volledig getransformeerd. Ze weten nog niet zeker wat ik ben en van Gabi ook niet. Tayla was al gelijk duidelijk. Zij is een heks. Thomas denkt dat ik een weerwolf een ben. Hij moest eens weten.... Na de rondleiding moesten we dus voor een deur gaan staan. Er werd gezegd dat als we de kamer in stapten we onze ogen dicht moesten doen. De Oude Magie van het kasteel zou de kamer zich dan naar onze voegen, zoals het dacht dat het beste bij ons paste. Er was geen woord gelogen. Deze kamer is echt perfect.

Nadat ik nog een tijdje heb liggen piekeren val ik in een droomloze slaap. Ik word wakker van het zonlicht dat door het grote raam voor mij schijnt. Eerst schrik ik een beetje en ga rechtop zitten. Waar ben ik? Dan komt het ineens allemaal terug. Ik zucht en plof weer achterover op mijn bed. Na ongeveer vijf minuten ga ik toch maar uit bed. Ik loop naar het grote raam voor mij. Het uitzicht is werkelijk prachtig. Voor mij is eerst een groot veld waar allemaal leerlingen lopen, daarachter is een bos dat loopt tot aan de met sneeuwt bedekte bergen erachter. Als ik klaar ben met het uitzicht te bewonderen draai ik me om en zie dat Tayla's bed al helemaal is opgemaakt. Die is vast al op.

Voor mijn bed staat een soort kast/dressoir. Bovenop ligt een stapeltje kleding. Het stapeltje bestaat uit een witte bloes, een grijze trui om erover te doen, een rok met een panty en schoenen die me aan aan clarks doen denken. Ik neem aan dat ik dit aan moet doen. Ik open het dressoir waar het stapeltje kleding op ligt om te kijken of er misschien ondergoed in ligt. En ja hoor, dat ligt er. In de la eronder liggen nog meer bloezen en rokjes. In de la die daar onder zit, zit allemaal vrijetijdskleding. En alles is in mijn maat. Wauw, wat een service. Ik neem de kleding mee naar mijn badkamer. Ik doe mijn pyjama uit en stap onder de douche. Na de douche doe ik mijn nieuwe kleding aan. Het past precies. Als ik de woonkamer in stap zie ik Tayla met een boek op de bank liggen. Ze kijkt op van haar boek als ik binnen kom.

"Hee, Eve. Lekker geslapen?" Ik knik van ja. "Fijn, ik ook. Klaar voor het ontbijt? We hebben nog precies tien minuten om er te komen. Dat moet genoeg zijn toch?" Weer knik ik van ja. Ik ben nog een beetje slaperig en te lui om een normaal antwoord te geven. Tayla lacht en loopt voor mij de kamer uit, ik loop achter haar aan. Op naar het ontbijt, yum!