Badboys Of Stalkers #2

11.

Sofie

"Waarom liet je het toe dat Nick je zoende?" vraagt Jason. Ik zucht

"Ik liet het niet toe, hij zei dat hij Allison niet meer leuk vond maar mij, en toen zoende hij me. Ik duwde hem meteen weg, omdat het niet goed was."

"Weet je zeker dat je niet een een heel klein beetje terug zoende?"

"Ja dat weet ik zeker, hoe kom je daar nou weer bij?"

"Lieg niet! Nick heeft tegen me gezegd wat er is gebeurd, hij zei dat je hem pas wegduwde na tien seconde of zo!" roept Jason.

"Ik lieg niet! Waarom doe je nou zo moeilijk, ik duwde hem gewoon weg!" roep ik terug.

"Ik doe niet moeilijk! Jij zoent met andere jongens terwijl je een relatie hebt!"

"Hij zoende mij! Maar weet je, als je zo moeilijk doet omdat iemand míj zoent, dan ga ik!" roep ik uit en stap de stilstaande auto en loop weg. Een dichtslaande autodeur verraad dat Jason ook uit is gestapt. Ik verzet me geen moment meer en blijf doorlopen. Ik kijk achter me en zie Jason hopeloos naar me kijken, hij staat stil en doet niet eens moeite om nog achter me aan te lopen. Een traan rolt over mijn wang, hoe kon hij.

Had ik wel moeten gaan? Was dit wel slim? Houd hij wel van me, hij nam niet eens moeite om me nog terug te roepen.? Ik schrik van mijn eigen gedachten en loop verder.

Voor mijn gevoel loop ik nu al uren lang recht door, ik nader een groot bos, net voordat ik de eerste stap in het bos zet, ga ik stil staan. Iets zegt me dat ik niet verder moet gaan en omdraaien, maar in negeer het stemmetje in mijn hoofd en loop toch het bos in. Ik kijk nog snel om en zie op de kerkklok dat het half vier is, zo lang ben ik dus nog niet onderweg.

Ik weet niet hoelaat het is, maar ik het begint al aardig donker te worden. Mijn maag maakt een knorrend geluid, ik heb inderdaad op het ontbijt na, niks gegeten vandaag. Ik ga op de grond tegen een boom aan zitten en sla mijn armen om mijn benen heen.

Een gestalte komt mijn kant op, de wind blaast de blaadjes omhoog en zorgt ervoor dat het er angstaanjagend uit ziet. Hij komt steeds dichter bij, ik kijk bang op, mijn blik glijd gelijk naar het silhouet van het gestalte. Het ligt van de maan dat tussen de bomen schijnt verraad de identiteit van de persoon en laat zijn gezicht zien. Max.

Ik aarzel geen moment en schiet overeind, ik ren langs hem weg. Geen enkel vallend blaadje, geen enkel persoon wat rustig door het bos loopt, weerhoud mij ervan te stoppen met rennen.

Na een lange tijd rennen ben ik buiten adem, mijn benen kunnen me niet langer meer dragen en als ik nog langer doorren krijg ik geen lucht meer, ik stop en ga op een bankje in het park zitten.

Was dit een verbeelding, of was het echt Max.

-----------------------------

Tweede update vandaag :)
Speciaal voor jou Iloon HEY