Unexpectedly

Kεφάλαιο 5

<<Τι σκατά έκανες εδώ>> και τότε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι μου ήταν μου ήταν που με έκανε να χάσω τις αισθήσεις μου και να πνιγώ στο μαύρο.

*Flashback*

<<Ναι μπαμπά θα ήμαστε φρόνιμοι>> είπα στον μπαμπά μου με ένα τεράστιο χαμόγελο 

<<Christopher να προσέχεις την αδελφή σου>> 

<<Ναι>> είπε και απλά μπήκε στο αυτοκίνητο χωρίς άλλη κουβέντα. Το μισούσε όταν τον φώναζαν με το κανονικό του όνομα 

<<Iris γλυκεία μου να περάστε καλά>> είπε στην μαμά και την φίλησε στο μέτωπο 

<<Σε 3 ώρες θα είμαστε πίσω>> φώναξε η μαμά μου καθώς μπαίναμε μέσα στο αυτοκίνητο

Φωνές από τον Chris και την μαμά με έκαναν να μισοξυπνήσω. Πάλι τσακώνονταν. Αμέσως μετά ένας διαφορετικός θόρυβος με ξύπνησε ολοκληρωτικά. Ήταν το αυτοκίνητο. Είχε βγει έξω από τον δρόμο και σερνόταν ανεξέλεγκτα κατευθυνόμενο από τον πάγο. Κοιτούσα το πρόσωπο την μαμάς μου, ήταν γεμάτο τρόμο και δάκρυα ενώ προσπαθούσε να ελέγξει το αυτοκίνητο, κάτι που ήταν τρομερά δύσκολο.

<<Μαμά τι κάνεις?>> έλεγε ο Chris αναστατωμένος

<<Chris πάρε αγκαλιά την αδελφή σου και κλείστε τα μάτια σας!!!>> φώναξε η μαμά. Ο Chris πήδηξε στο πίσω κάθισμα όπου ήμουν εγώ και έκανε αυτό που του είπε.

<<Μαμά πρόσεχε!!!>> είπε ο Chris και τον έχασα από την αγκαλιά μου. Άνοιξα τα μάτια και το τελευταίο που είδα ήταν το αυτοκίνητο να συγκρούεται σε ένα δέντρο και να αναποδογυρίζει. Ένα ποτάμι ξεπρόβαλε όμως όλα θόλωναν. Δεν μπορούσα να δω τον αδελφό μου παρά μόνο το δεξί σπασμένο παράθυρο και κόκκινο υγρό γύρο από τις αιχμηρές άκρες. Το κεφάλι μου όλο και βάραινε όπως και η όραση μου χανόταν. Με δυσκολία κοίταξα κάτω στο πόδι μου όπου ερχόταν ένας δυνατός πόνος όμως με ένα τελειωτικό χτύπημα όλα έσβησαν, όλα χάθηκαν.  

*End of flashback*

Ξύπνησα γεμάτη ιδρώτα και με έναν φοβερό πονοκέφαλο. Κοίταξα στα αριστερά μου και είδα μια γνωστή φυσιογνωμία. Ο Harry.

<<Είσαι καλά? Είδα και έπαθα για να σε ξυπνήσω>> είπε με την χοντρή του φωνή να ηχεί σε όλο το δωμάτιο. Ήμουν στο δωμάτιο της σχολής μου.

<<Πίστευα ότι...>> είπε αλλά πριν ολοκληρώσει τον διέκοψα 

<<Φύγε από μπροστά μου! Θα μπορούσες να με είχες σκοτώσει! Δολοφόνε!>> τον έσπρωξα και κόλλησα τον εαυτό μου στον τοίχο

<< Χει χει ηρέμησε, δεν ήμουν εγώ αυτός που σε χτύπησε. Και καλά θα κάνεις να βάλεις το χαζό μυαλό σου να δουλέψει και να μου πεις και ευχαριστώ γιατί είσαι πολύ τυχερή που δεν σε άφησα στο δάσος>> είπε απαλά αλλά ενοχλημένα και απομακρύνθηκε από δίπλα μου πηγαίνοντας προς την πόρτα.Μισό λεπτό.Τι θέλει να πει "δεν ήταν αυτός που με χτύπησε"?

<< Περίμενε!>> φώναξα και σταμάτησε το βήμα του αλλά δεν γύρισε 

<<Γιατί το έκανες αυτό?>> τελικά είπα 

<<Ποιο?>> είπε και γύρισε λίγο το κεφάλι του προς τα εμένα

<<Γιατί με έσωσες?>> είπα ενώ η φωνή μου έσβηνε. Άνοιξε το στόμα του να μιλήσει αλλά αμέσως το έκλεισε και ένωσε τα φρύδια του. Τον κοιτούσα με απορία και τελικά μίλησε. 

<<Να κοιτάς την δουλειά σου!>> είπε απότομα και βγήκε από το δωμάτιο.  

So, αυτό για σήμερα. Λίγο μικρό αλλά υγεία! Κάντε vote άμα σας άρεσε, εάν όχι πατήστε το αστεράκι, χεχεχε. Τέσπα σας αγαπώ πολύ εσάς που διαβάζεται την ιστορία μου, σας υπεραγαπώ εσάς που διαβάζεται την ιστορία μου για την ακρίβεια και να ξέρετε ότι με κάνετε πολύ χαρούμενη!!! Τα λέμε (ααα και μην ξεχάσετε να κάνετε vote) Love ya all <3 <3 <3