Monsters Inside Him II Z.M PL

1 - The Streets ✓

Pozwoliłam mojemu ciału poruszać się w rytm dźwięków muzyki w klubie. W przeciwieństwie do innych dziewczyn, z którymi tu przyszłam nie pozwoliłam, by alkohol zagościł dzisiaj w moich ustach. Byłam całkowicie pod kontrolą. Moje ciało również.

-Pierwszy taki wypad. -Miranda wiwatowała kiedy przechylała kolejny kieliszek. Posłałam jej zachęcający uśmiech, ale nie mogłam się powstrzymać od osądzania jej. Była ona jedną z kilku dziewczyn, które przybyły tu z Ameryki razem ze mną.

Mieliśmy okazję by przenieść się z uniwersytetu w Ameryce na uniwersytet w Londynie.

Dostałyśmy szansę doświadczenia życia w innym kraju. Skorzystałam z możliwości by zagłębić się w studia, to było coś o czym marzyłam całe moje życie. Z drugiej strony, Miranda ma okazję do czerpania korzyści z jej młodego wieku i możliwości upicia się.

Ja nie dbałam o to gdzie do cholery jesteśmy: w Ameryce można pić od 21 roku życia. Jestem Amerykanką, a to oznacza kolejne 3 lata trzeźwości dla mnie.

-Wow. Wy amerykańskie dziewczyny wyraźnie nie możecie znieść alkoholu. -Clarie żartowała, obserwując razem ze mną Mirandę tańczącą na blacie baru. Od Clarie było czuć alkohol, ale była Brytyjką przyzwyczajoną do picia, więc wydawała się tylko lekko przyćmiona.

-Tak. Miranda nie zdobyła jeszcze twojego uznania. -uśmiechnęłam się do niej, a ona to odwzajemniła. Clarie była jedyną osobą, która pomagała mi zadomowić się w Londynie. Wciąż miałam dużo do nauczenia się, bo przebywałam tu niespełna tydzień.

-Nie pijesz, kochana? -spojrzała znacząco na moją butelkę wody.

-Nie. Imprezowanie to nie moje klimaty. I tak zaraz wracam do mieszkania.

-Chodź, wrócę z tobą. -uśmiechnęła się wychodząc na zewnątrz.

-Nie musisz. Znam drogę do domu. -jeśli mam być szczera, to jakaś część mnie chciała wracać sama.

-Nie, pójdę, muszę uczyć się na jutrzejszy egzamin z ekonomii. Poza tym ty nie znasz tej okolicy zbyt dobrze, jesteśmy w niebezpiecznej części miasta. Muszę iść z tobą. -roześmiałam się i przewróciłam oczyma: typowa uparta Clarie.

Poinformowałyśmy Mirandę i Natashę, kolejną brytyjską dziewczynę, z którą dzieliłyśmy mieszkanie, że wychodzimy i wyszłyśmy na chłodne angielskie powietrze. Podążałam za Clarie pokonując różne zakręty.

-Idziemy dobrą drogą? -zapytałam chichocząc i próbując utrzymać się w pionie.

-Oczywiście. Po prostu staram się unikać ulic, na których dzieją się, różne rzeczy. Słuchaj, jeśli jakiś gość nas zaczepi, próbuj trzymać się na dystans, ok? -powiedziała do mnie, coraz bardziej nerwowo rozglądając się w stronę mrocznych ulic.

-Okej? -odpowiedziałam, chociaż to było bardziej pytanie, które zignorowała.

Na końcu ulicy stało pięć postaci opartych o mur.

-O cholera. -Clarie przeklęła pod nosem.

-Może nas nie zauważą? -szepnęła do mnie, zatrzymując się. Zaczęła się powoli cofać, kiedy pięć postaci nas zobaczyło.

-Cholera. -przeklęła znów.

-Kto to jest? -zapytałam cicho drżącym głosem. Jej reakcja mnie przerażała.

-Jest za późno. Zauważyli nas, nie możemy zawrócić. Po prostu rób to co ja.

-Kim oni są? -zapytałam nerwowo idąc za nią. Clarie udawała, że ich nie widzi i szłyśmy tak blisko siebie jakbyśmy były złączone.

-Są członkami gangu, który rządzi tym miastem. Dostają to czego chcą, gdy tego chcą. Po prostu rób to co, ja. Proszę. -poprosiła mnie gdy stanęliśmy na przeciwko nich.

-Co my tutaj mamy? -jeden z kolesi zbliżył się do nas. Miał blond włosy i szokująco niebieskie oczy. Jego akcent brzmiał inaczej niż akcent typowego Brytyjczyka, do którego byłam przyzwyczajona.

-H-hej. -Clarie zachichotała udając pijaną. Spojrzałam na nią z zaciekawieniem. Myślałam, że inaczej to rozegra.

-Jest dopiero północ, a ty jesteś pijana? -jeden z nich z brązowymi włosami i oczami żartobliwie ją skarcił.

Obserwowałam jak Clarie potknęła się pośrodku ulicy. Ona naprawdę zamierzała udawać pijaną. Spojrzałam na twarze każdego z tych gości. Wszyscy wpatrywali się w moją przyjaciółkę z rozbawieniem. Wszyscy oprócz jednego z nich.

Miał wystylizowane brązowe włosy, a jego piwne oczy obserwowały mnie w skupieniu, nie przerywając nawet na chwilę. Czułam, że oddech ugrzązł mi w gardle.

-Chcesz wrócić do domu ze mną, kochanie? -chłopak z kręconymi włosami mrugnął do Clarie. Owinął silne ramię wokół jej drobnej talii i pomógł jej stanąć prosto. Zachichotała i skinęła głową na potwierdzenie.

Patrzyłam na nią z niedowierzaniem. Co do cholery właśnie się działo?

-A ty kochanie? Masz jakieś plany na dzisiaj? -ciemnowłosy w końcu się odezwał.

-Tak. I niestety nie obejmują one ciebie. -prychnęłam w jego stronę i przybliżyłam się do Clarie.
Brwi chłopaka podniosły się w zdziwieniu na moją odpowiedź.

-Jesteś nowa w mieście, prawda? Dlatego nie wiesz kim jesteśmy. -zaśmiał się, powoli odsuwając się od ściany.

Clarie udawała, że się potyka by przybliżyć się do mojego ucha.

-Rób to co ci każą, Hannah, chcą cię mieć na tę noc. Zostawią cię w spokoju, kiedy już będzie po wszystkim. Zaufaj mi, musisz dać im to czego chcą, bo inaczej sprawy potoczą się inaczej. -ostrzegła mnie i wróciła do swojej pijanej postawy.

Obserwowałam jak odchodzi z gościem w kręconych włosach, zostawiając mnie sam na sam z pozostałą czwórką.

Kim byli ci ludzie i co, do diabła Clarie miała na myśli?

-Kochanie. -mulat zwrócił się do mnie ponownie. -Najwyraźniej nie wiesz jak funkcjonują tutejsze ulice. Może ci to pokażę? -uśmiechnął się do mnie i owinął rękę wokół mojej talii. Jego uśmiech nie był ciepły i zabawny, był zły i okrutny.

-Dzięki, ale zrezygnuję. -odpowiedziałam, odciągając jego rękę ode mnie.

Zmarszczył brwi, a jego oczy błysnęły w gniewie.

-Widać, nie nie wiesz z kim zadarłaś. -ostrzegł mnie, po czym zaczął się do mnie przybliżać. Cofałam się do tyłu, by zwiększyć przestrzeń między nami, dopóki nie na trafiłam na betonową ścianę. Chłopak podszedł do mnie i wyciągnął ręce, pozostawiając je po obu stronach moich ramion.

Byłam w pułapce.

-Co ty do cholery robisz? -zwróciłam się do chłopaka pochylającego się nade mną.

-Mógłbym zadać ci to samo pytanie, kochanie. -uśmiechnął się, gdy wsadził nos w zagłębienie mojej szyi. Zamarłam, gdy poczułam jego usta na mojej skórze.

Zebrawszy tyle siły, ile mogłam, popchnęłam chłopaka z dala ode mnie zaczęłam iść szybko w dół ulicy.

Usłyszałam kroki podążające za mną, ale po chwili ustały.

-Zostawcie ją chłopcy. -polecił im mulat.

-Będę miał na ciebie oko, kochanie. -krzyknął do mnie, ale nie odważyłam się spojrzeć w jego stronę.