paint • cameron dallas

17

Yatağımdan kalktığımda kendimi berbat kötü hissediyordum. Hiç bir iş yapmamış olmama rağmen aşırı yorgundum. Gözlerim şişmişti ve üzerine birde grip olmaya başlıyordum.

Üzerime iki kat büyük gelen pijamalarım ile salona doğru ilerledim.
Claire bana korkmuş bakışlarını gönderirken onu tınlamadım ve büyük koltuğa yattım. Komidinin üzerimdeki kumandayı elime alırken hala Claire bana bakıyordu.
Onun yanında ağlamak falan istemiyordum. Canım çok acıyordu evet ama Claire bana sarılınca acım azalmayacaktı.
Bunu da biliyordum.
Ne kadar aptal olduğumu bildiğim gibi.

Hala kendime inanamıyordum.
O zaten ilk önce beni sevdiğini söyleyerek öldürdü, sonra sevmediği gerçeği ile.
Acıtıyordu bu.
İlk kez onun kolları arasında ben kendimi bu kadar iyi hissetmiştim.
Şimdi ise kendimi yere çakılmış gibi hissediyordum.
O kanatlı bir melekti. Beni en yükseklere çıkarmıştı . Ve onun kolları arasında iken beni bir anda bırakmıştı,
Ve şimdi ben yaptığım aptallığa inanamıyordum.
Kendime kızgındım.
Onla ilk tanıştığım zaman onun bir bencil olduğunu anlamıştım. Ve ben bunu bilerek sanki onu benim için varmış gibi düşünmüştüm. Sadece onun yanında mutlu olacağımı , sadece onun kolları arasında bu denli huzurlu hissedeceğimi düşünmüştüm.
Ama hepsi bir yalandı.
Doğrusu aptal bir oyundan ibaretti. Beni önemsememişti bile. Sadece ona bağlıymışım gibi hissettirmeye çalışmıştı. Bir yandan bunu da yapmıştı.
Onu unutamıyordum.
O olaydan sonra tam 1 hafta geçmişti. Ve ben resmen ölüyordum.
Doktor kontrolüm vardı. Ama bu umrumda değildi?
Tek istediğim Sam ve Claire in bir türlü anlamadığı , ama benim yalnız kalmak istememdi.
Fazla bir şey istemiyordum. Kendi kendime yaptığım yanlışın acısını çekmek istiyordum.
Onlar her gelip bana saçma sapan acımı azaltmak için dediği ama bir gram inmeyen acımın bir gün geçeceğini söylerken onların o yüzleri çürütecek ve kırılmayacak kemik kalmayacak kadar yumruklamak istiyordum.
Aslında bunu o gerizekalıya yapmak istiyordum. Ama onlar bana saçma sapan, ve kendileride asla anlattıkları gibi olmayacağını bile bile bunları bana söylerken onlara sinirlenmeden duramıyordum.
Yalnız kalmak istiyordum! O aptal öğütleri vesayre değil.
Yorganımı kafama geçirip ağlamak istiyordum ben?
Kısacası ağlamak. Yeri ve zamanı önemli değildi.

Şuan ise nedense bunların hiç birinin olmamasını istiyordum.
Nedense şuan onun kolları arasında olmak ve ne kadar özlediğimi bilmediğim ama ezberlediğim kokusunu içime çekmek istiyordum.
Evet işte şuan o filmlerdeki aptal aşıklara dönmüştüm.
Aptal kararlar yüzünden şuan acı çekenler. Benim gibi.

-"Hey iyi misin? Nasıl hissediyordun?"

Göğsümden mideme kadar aynı anda milyonlarca iğne aynı anda batıyor.
-"İyiyim." Bekledim "Yani daha iyiyim"

Kafasını salladı. Claire e yalan söylemek kolaydı. Hemen inanıyordu.
Buna pek inandığını sanmıyordum ama. Hele hele şu yüzüme bakarak kendiside anlayabilirdi.
Gözlerim şişmişti ve bembeyaz cildimin yüzü şuan kıpkırmızıydı.
Açık saçlarımı elinle yukarıdan bir topuz yaptıktan sonra Claire in içeriden getirmiş olduğu haplara baktım. Bir şey demeden içtikten sonra Claire yeniden mutfağa gitti.
Televizyonda her hangi bir kanalı açıp izlemeye başladım.

Doğrusu ne izlediğimi bile bilmiyordum. Boş boş televizyona bakıyorum denebilir.

Kar yağdığı için bu hafta bazı günler okul yoktu . Tatil olmayan günlerde hiç kimse gitmemişti. Bunlardan biride ben ve Claire'dim.
Bugün Cumaydı. Ve gitmesini söylemiştim. O ise hiç kimsenin olmadığını mahazalet edip gitmemişti.
Gitmesini istemiştim. Ama o ısrarla bunu anlamıyordu.
Yalnız kalmamam gerektiğini sanıyordu ama öyle değildi .
Her dakika yanımdaydı. O da bu durumdan sıkılmıştı ama gitmiyordu.

O akşam yemeğini dışardan söylemişti ve geldiğinde zorla yemiştim. Doğrusu bu hafta yediklerimi toplasalar normal bir günde yediğinden daha azdı.

Saat 8 i gösterirken Claire dışarı hava alacağını söyledi ve bir haftadır ilk kez evde tek başıma kaldım!
Kapıyı kitledikten sonra yeniden koltuğa oturdum ve kaç gündür sessizce ağlama nöbetlerimi bu sefer seslice yaptım.

Ağlamayı kendime rahatlatma yöntemi gibi bir şey haline getirmiştim.

Televizyonu açarken hala ağlıyordum ama sessizce. Ve yavaşça.

Bu saatlerde sadece haberler oluyordu. Bunu biliyordum.

Açtığım kanalda onu görmemle şok oldum. Üzerinde lacivert ceketi ile oradaydı işte. Bir şeyler anlatıyor ve gülüyordu.
O güldüğünde mutlu olduğumu hissettim. Ben burda onun için ağlarken onun gülmesi hiç adil değildi.
Ama çok güzel gülüyordu.

-"Evet Cameron." Dedi platin sarısı saçları olan spiker. "Skylar Grey?"
-"Ah evet ." Boğazını temizledi "Evet sevgiliydik ama her şey sonsuza kadar devam etmiyor. Bitmesi gerekiyordu ve anlaşarak bitirdik. İkimiz açısından daha iyi olacağını biliyordum . İkimizde aynı fikirdiydik."

Duyduklarımı sindirmeye çalışırken ağlamamak için nefrsimi tuttum. Sesini özlemiştim ve hıçkırıklarım yüzünden onu duymamak istemiyordum.

-"Bitti mi yani?"
-"Evet." Dedi ."Zordu tabikide. Ama bitti." Dedi kahve gözlerini kameranın objektifinden hızla çekerken.
Bir haftadır canım acıyordu ama bu kadar acıdığını hissetmemiştim.
Ben bunu hak et etmiyordum. Anlaşarak olamamıştı bile. Tabi ona göre bu anlaşma demekse?

-"Peki zor oldu mu? Neden ayrıldınız?"
Çenesini kaşıdı ve aşırı rahat bir şekilde konuştu.
-"Dediğim gibi anlaşmalıydı. Tabikide üzüldük ama ikimizde önümüze bakacağız" bekledi "Ve neden ayrıldık sorusuna gelirsek. Am biz birbirimize göre olmadığımızı anladık. İkimiz birbirimizden farklıyız. Beklentilerimiz. Her şeyimiz farklı."
Kadın gülerek kafasını salladı. Kafasını objektife döndürdü ve bugünlük bu kadar bla bla dedi.

Televizyonu kapattım ve kumandayı duvara fırlattım.
Ayaklarımı kendime çektim ve bağırmaya başladım. Hıçkırıklarım hızlandığından nefes alamıyordum bu da deli gibi öksürük yapıyordu.
Kafamı arkaya yasladım ve daha çok ağlamaya başladım. Tırnaklarımı derime sapladım ve acısına bakmadan hızla çizmeye başladım.

Daha çok hıçkırdım. Bağırdım, ayağa kalktım ve elime gelen her şeyi duvara fırlattım.
Her duvara bir şey fırlattığımda sinirim azalması gerekirken daha çok artıyordu.

Çığlıklarım daha çok arttı ve en son hatırladığım şey görüş açımın bulanıklaşmasıydı.

Diğer şeyler kesikti kesikti.

Claire in çığlığı.
Ambulansın sesi.
Parlak ışıklar.
Ve acı....

-------✨✨✨✨✨✨✨✨
Yb çok yakın paylaşacağım.
Evet yine karamsaaar bir bölüüüüümmmmm.
Ama sonra çok mutlu olcaklar .
Bazı kişiler hem özelden hemde kitaba artık üzücü bölüm istemiyoruz diye.
Ama dediğim gibi.
Evet şimdi

-- Pis Camerooon hakkında ne düşünüyorsunuz?

Veeee

Hallucinate isimli bir kitaba başladım. Shawn hayran kurgu o .

Ayrıca Cameroooon_cam isimli arkadaşıımın "Sick" isimli kitabına bakmayı unutmayıın.

xxx
Yorum&vote