Happy Valentines, Jade♥

7

“JADE!” sigaw ni Aimee at Kelly. Hindi ko na alam kung ano pang sunod na nangyari dahil nawalan na ako ng malay. The next thing I knew is that, I was back in my room. I tried to stand up, pero nanghina at nahilo ako. Hindi ko maigalaw ng maayos ang buong katawan ko. When I tried standing up the second time, I heard voices coming from outside my room.

“Sorry po talaga, Mrs. Delos Reyes. Hindi ko po akalaing mangyayari yun,” sabi ng isang lalaki. Anong nangyari? “Don’t worry, ijo. Ayos lang. Nandito naman na siya’t ligtas. Ayos na sa amin yun,” sabi ni Mama habang binubuksan ang pinto ng kwarto ko.

“Ma, may problema ba?” tanong ko. Umupo na ako sa may gilid ng kama ko. Akmang tatayo na ako nang napasigaw yung kausap ni Mama.

“JADE!”

I didn’t know what to do. Bigla na lang kasing may yumakap sa akin nang pagkahigpit-higpit. “Thank God! You’re finally awake. I don’t know what I might do to that *ssh*le if you remained unconscious,” the guy said as he hugged me tighter. “Huh? What do you mean? And who are you, by the way?” I asked the stranger.

I felt him stiffen by my question. “Jade, anak,” my mom said. I saw her come closer as the guy started to loosen up his hold on me. “Anak, hindi mo ba nakikilala si Michael? Boyfriend mo siya, di ba?” tanong ng nanay ko sa akin.

Hindi ko naitago ang gulat sa mukha ko. Boyfriend?! Ako? Wala ah!

Nakatayo na ng diretso yung lalaki. Napansin ko lang, parang familiar siya. Hindi ko lang maalala kung saan ko siya nakita.

Binuksan ni mama ung lampshade ko sa may bed side. I squinted a bit over sa lights. Madilim kasi sa kwarto kaya wala akong nakikita. The only light that was in my room was from the corridor lights.

When my eyes finally adjusted to the light, napatingin ako dun sa guy na yumakap sa akin. “Michael?”

Nakita ko ang iba’t ibang emosyon sa mukha niya. Pero, mas nangingibabaw ang takot. “Oh, bakit parang natatakot ka? Mukha ba akong multo? Wag niyo ngang pagtripan ang bagong gising,” sabi ko sa kanila.

Ngayon naman, gulat ang mga mukha nila. Oh! Ano naman drama ng mga ‘to ngayon? Lumingon ako kay mama habang papatayo ng kama. But then, again, I lost my balance. I almost toppled to my mom but, Michael caught me.

“Whoa! Don’t push yourself. Hindi ka pa ok eh,” he said, concern etched in his voice. Teka, Anong problema nito? “I’m fine. Ano ba? Kakagising ko lang. Obviously, mahihilo talaga ako,” sabi ko sa kanya. “Teka, bakit ka naman natakot sa akin kanina?” tanong ko sa kanya habang tinutulungan niya akong umupo sa kama. “At anong ginagawa mo dito?” dagdag ko pang tanong sa kanya.

“Jade, anak. Wala ka bang naaalala na nangyari kanina?” tanong naman ni Mama sa akin. Ano bang meron? “May nangyari ba kanina?” tanong ko naman kay mama.

Nagtataka na talaga ako sa mga nangyayari. Bakit kaya nagkakaganito itong dalawang ‘to?

“Ano ba kasing meron? Para kayong nakakita ng multo kanina eh,” sabi ko sa kanila habng pinapaupo ako ni Michael sa kama ko. “Anak...”

Hindi na natapos ni Mama ang sasabihin niya nang bigla na lang pumasok sa kwarto ang Dad ko. “Jade! Princess!” Dad exclaimed as he threw himself to me. Gosh Dad! Exaggerated much? Kailangan talagang may ganoong eksena? “How are you? Are your hurt somewhere? Do you feel sick or anything wrong?” Dad questioned me continuously as he held me at an arm’s length.

I rolled my eyes at him and said, “Daddy, I’m fine. Ano ba kasing meron at ganyan na lang kayo maka react ni Mama? Pati tin tong si Michael, kakaiba reaksyon.” Lumingon ako kay Michael pagkasabi ko nun. I eyed him and sent him THE telepathic message...

What the hell is going on?!

But he decided to revert his gaze and pretended to ponder on my bedsheet. Geez! What is wrong with them?!

I turned to my mom and look at her questioningly. Kaso, wala pa rin. Parang walang may gusting magsabi sa akin kung ano ba talagang nangyayari. So I just gave up and dropped the subject.