Tears of Angel by BlackLily

Chapter 27

27.



Gaano man kakapal ang yelo na binalot ko sa puso para hindi na magmahal, natunaw pa din ito. Kahit saan man siguro ako tumakbo, hindi pa rin ako makakawala sa nararamdaman ko. No matter how much I deny hindi ko pa rin maipagkakaila ang nararamdaman ko para kay Johann. He is the guy who gave me so much pain, the person who almost stripped me of my sanity pero siya lang din ang taong makakapagligaya sa akin ng ganito. So much happiness that it drowns all the pain and heartaches na naramdaman ko dati. SObrang kaligayan na ang sakit na naramdaman ko dati faded in comparison.

Natutunaw  ang mga yelo sa  puso ko dahil  sa mga sinasabi niya. Umikot ako para magkaharap kami. I looked into his eyes and I almost cried dahil sa emosyon na nakikita ko sa mga mata niya. How could I make him suffer this way? Bakit hindi ko naisip na dahil sa ginawa ko nasasaktan ko siya? Did I become so engrossed with my pain that I become insensitive with the feelings of others? Ni hindi ko naramdaman na  dahil sa ginawa ko nasasaktan ko na si Johann.

I’m sorry. I touched his face and naramdaman kong may tumulong luha sa mata ko. I’m sorry if nasasaktan kita. Hinawakan niya ang kamay ko na nakahawak sa pisngi niya.

It’s not important. The important thing is you’re here. With me. Right now. I love you Angel. Naramdaman ko ang sincerity sa boses niya nung sinabi niya yun. I smiled at him at kasabay ng pagngiti ko, tumulo ang mga luha sa mga mata ko. Tears of Joy. Masaya ako kasi sa natutunan ko ulit siyang tanggapin sa buhay ko. And I never thought that accepting him in my life again would bring me so much happiness.

Bakit ka umiiyak? Ayokong nakikita kang umiiyak. Naaalala ko ang ginawa ko sayo dati. Pinahiran niya ang mga luha sa mata ko.

I’m just happy. Masaya ako kasi you didn’t gave up on me. After all those years mahal mo pa din ako. Thank you so much Johann.

NGumiti siya sa akin. Mas maganda pakinggan kung I love You. Parang tumalon ang puso ko nung makita ko ang ngiti niya. Simula nung dumating ako ngayon ko lang uli siya nakitang ngumiti ng ganyan.

I love you Johann.

I love you more Angel. And I closed my eyes as his lips descended on mine. Napakasaya ko kasi sa wakas naging Malaya na rin ako sa yelong binalot ko sa sarili ko. Hindi ko pagsisisihan na binigyan ko siya ng second chance. He is worth it. And I thank God na kahit gaano pa katagal kaming naghiwalay, pinagtagpo pa din niya kami.  And ngayon alam ko na, si Johan lang ang makapoagpaligaya sa akin ng ganito. Baliwala ang sakit na naramdaman ko dati kung ikokompara sa pagmamahal na pinaparamdam niya sa akin ngayon. He is the only guy who’s worth my tears.