Unbreakable (Under Plot revision)

UNBREAKABLE III

Nababasag.

Nasaktan ako sa mga salita sa isip ko. Ouch. Nakaka-hurt. Di ko inaasahan iyon. Napaka-sakit ko palang mag-salita.

Agad kong tiningnan kung sino ang nag-text. Ngunit di na ako nasopresa pa sila na gun eh. Alam ko na. Sigurado ako. Sila Henry at Jenn

Mommy:

Umalis na kami ang tagal mo. Pumunta kasa Paris hinahanap kami doon. May pagkain na dyan naka-store sa cabinet. Be safe.

Ang sweet talaga ni Mommy. Even though medyo pasaway ako. Madalas kasi akong mapaaway dati alam nyo na. Puro na lang about sa babae. Akala nila gusto ko yung mga yun o di naman kaya sila yung nagkakagusto sa akin. Hindi ko lang alam sa kanila pero bahala sila kung yun yung opinion nila. Tao lang naman sila may kanya-kanyang opinion. Irespeto nalang natin.

Hinawi ko ang nalalaglag kong bangs. Medyo matagal na yun at aaminin ko kailangan ko nang mag-pagupit. Yung gupit na medyo bawas ng konti. Kaya kailangan ko nang Mag-pahair cut bukas para medyo maayos-ayos naman. Agad akong nagtungo sa kusina para kumain. Kumain ng akong mag-isa. Ang salitang mag-isa ay parang salitang unti-unti akong sinasakal. Hindi ko alam pero simula ng ako'y naging teenager ay naging ganitong ka-dramatic na ang speech ko. Na parang meron pang ibang klaseng personalidad na kumakawala mula sa aking puso at loob-loob. Sana lamang ay di akong mag-mukahang may sayad dahil lamang sa mababaw na personalidad na ito.

Kaagad ay kumuha na ako ng aking plato at kumain mag-isa. At mabilis na nag-tungo sa aking silid-sulatan. (Susyal.) Isinulat ko sa isang pahina ng aking berdeng kwaderno ang aking naisip na karakter.

Nakakaakit ang kanyang mga mata. Agad na bumilis ang tibok ng puso ni Mael. Parang isang panaginip nyang ituring ng ang babae ay lumapit sa kanya ngunit kumuha ang babae ng patalim inakala naman ni Mael na papatayin siya nito ngunit sa halip ay pinadaan ng babae ang patalim sa kanyang sariling braso at parang unti-unti nyang pinadaan ang bow sa violin sabay pag-patak ng kayang dugo sa pulang sahig.

Sa totoo at nangilabot ako sa aking sinulat. Aaminin ko Hindi into ang unang beses na nag-sulat ng nakakatindig balahibong patayan sa stories pero ito yung nakakakilabot.

Kinabukasan...

Alam ko namang wala pa si Dad nga si mom kaya hero ako tinitext ko ang kaibigang ko na si Dullen na yun.

To: Dullen

Ano na? Saan na kayo?

Nakarinig ako ng malakas na busina. Kaya tumabi ako malapit sa may pader ng school. At bigla pang umulan. Malas.

"Kuya dyan muna ako sa loob." Agad nyang binuksan ang gate ng school at pumasok ako kaagad. Ayoko namang basa ako pagnakita yung kaibigcan ni Dullen. Hindi presentable. Bakit ba ako nag-kakaganto?

"Mr. Clarkingson!" Isang babaeng lumapit sa akin nasa labas pa run siya may dalang microphone.
"Can I have a statement from you? Is there anything you can comment about your publishers company saying na mag-rerelease ka daw ng bagong libro?" may mga reporter na nag-sipunta malapit sa akin at ang tagging pagitan lamang ay ang mataas na gate.
"Mr. Clarkingson are you in a relationship right now?"
"Mr. Clark..." Nag-signal ako na tumigil muna sila.

"First question first. Hindi naman po maalis sa plano kong mag-release ng book." Naman. Writer ako eh.

"Second wala po akong ka-relasyon bata pa po ako." Tumatawang sagot ko sa kanila. Saan ba nila nakuha yung ediyang iyon?

"We have received an information from your parents that you are having a date with someone." May nagsalita pa.

Seryoso bang sinabi yan ng parents ko?

"That's completely wrong." English pa. Whooo. "No comment about it." Kaagad akong umalis at nagtungo sa canteen kung saan walang tao. Nakakainis lang ang kulit nila... Nagring ang cellphone ko sabay sa ringtone na

"take me by the tongue and I'll know you kiss me till I'm drunk and I'll show you I got the moves like Jagger." agad kong answer ang call.