THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

22. midden in de nacht

'And I won't ever let you go'

Een zacht getik maakte me wakker. Ik knip een lampje aan. Gedesoriënteerd zoek ik naar mijn klok. Met een kreun val ik terug op mijn bed. Het is vier uur in de morgen. Rot getik. Ik draai me om en trek mijn dekens over mijn hoofd. Ik strek mijn had uit en knip het lampje weer uit. Zo lekker gezellig en slaperig terug me verstoppen in mijn veilige holletje. Nog geen halve minuut later begint het getik opnieuw. Ik sta kwaad op en kijk om me heen. Waar komt dat rottig getik vandaan. Tik...Tik. Met een ruk draai ik me om naar het raam. Verwonderd trek ik een lichte kamerjas aan en loop langzaam naar het raam toe. In het licht van de lantarenpaal zie ik hoe iemand zich bukt. Ik open het raam en schreeuw."Hé wa..."

Boem, een steentje tegen mijn hoofd. Ik slaak een gilletje en wrijf zachtjes over de pijnlijke huid. Jezus, wat moet ik vanavond nog allemaal meemaken. Ik voel me al Frankenstein door slaaptekort en straks krijg ik een gat in men kop. Wanneer ik weer kijk zie ik Michael half lachend, half verontschuldigend kijken. "Sorry, ik had het niet gezien." Dat meen je. Verward kijk ik de jongen aan. "Michael, wa...wat doe jij hier?" Hij slaakt een diepe zucht. "Kan je naar beneden komen. Ik moet me verontschuldigen denk ik." Ik knik voorzichtig met mijn hoof en sluit het raam achter me. Op blote voeten loop ik de trap af naar de voordeur. Wanneer ik die opendoe zie ik een aarzelende Michael voor me staan. 

"Hi."

"Hi."

Hij slaakt een zucht en kijkt me aan. "Sorry voor daarnet. Ik had je niet zomaar mogen kussen. Als ik had geweten dat je het niet zou willen had ik het niet gedaan." Hij richt zijn ogen weer beschaamd op de grond. Ik let maar half op de verontschuldigingen en staar gebiologeerd naar zijn rode haar. Ik voel een vonk in mijn binnenste en ik weet wat het is. Ik wil gewoon iets zeker weten. "Waarom is je haar weer rood?" Met een ruk kijkt weer hij naar me op. "Wat bedoel je?" vraagt hij verwonderd. "Je kleurt je haar enkel als er een nieuwe periode in je leven aanbreekt." Hij glimlacht naar me en een liefdevolle blik verschijnt in zijn ogen. "Ik weet dat je het misschien niet wilt horen, maar ik heb het rood gekleurd omdat ik weet dat het je lievelingskleur is. En ik wil alles doen om je gelukkig te maken. Blond was ik trouwens al een beetje beu geraakt." grinnikt hij. "Want ik hou van je. Heb ik altijd gedaan en zal ik altijd doen."

Dat was alles wat ik wilde horen. Ik sla mijn armen rond zijn nek een voor ik mijn lippen op de zijne druk fluister ik zacht. "Ik hou zo verdomd veel van je." Het is anders dan de vorige keer. Het is intenser. Ik kus hem met alle liefde die ik heb. Zijn lippen voelen zo zacht aan tegen de mijne. Hij ruikt naar pizza en aftershave en Michael. Ik heb dit zo hard gemist. Hij is verbaasd. Ik voel hem verstijven onder mijn aanraking. Het lijkt even te duren voor hij beseft wat er gebeurt. En dan kust hij me terug. Mijn hart barst uiteen van blijdschap. Ik trek hem dichter tegen me aan en zijn handen rusten op mijn heupen. "Spring." zegt hij tegen mijn lippen. Ik zet me af en sla mijn benen rond zijn middel. 

Zonder problemen draagt hij me naar boven. Hij legt me neer op mijn bed en komt naast me liggen. "Oh god. Ik heb je zo hard gemist." Ik glimlach hem toe. Ik denk dat min wangen uit elkaar barsten als ik nog breder glimlach. Ik wrijf met mijn duim over zijn wang. "Het spijt me dat ik zomaar wegliep daarnet. Ik...Ik was in de war." Zijn gezicht betrekt een beetje. Hij richt zich op en pakt het opengeslagen boek van mijn nachtkastje. De frons verandert al snel in een glimlach als hij de roze kleur ziet. Hij legt het boek neer en trekt me tegen zich aan. Ik kijk hem met grote ogen van verwondering aan en ga met een hand door zijn rode haar. Hij is terug. Mijn Michael is terug.

"Ik zou het willen ontkennen schoonheid, maar jij kent mij beter dan wie dan ook en ik heb het gevoel dat ik jou ook beter ken dan ieder ander persoon op aarde. We hebben elkaar nodig. Hoe hard je ook wilt ontkennen. We jagen elkaars duister weg."

"En we brengen het licht naar elkaar terug." Fluister ik er zacht achteraan. Hij grinnikt zacht en drukt een kusje op mijn lippen. Ik kan er niet gewend aan raken. Het effect dat hij op me heeft is overweldigend. Sprakeloos kijk ik hem aan en dan besef ik wat er aan het gebeuren is. "Michael, wat zeggen we tegen de anderen, ik bedoel...?"  Hij zucht. "Hou je echt van me?" Zijn vraag komt onverwacht, maar ik aarzel geen moment. Die tijd is voorbij. "Natuurlijk hou ik van je. Zielsveel." Hij pakt mijn hand en trekt me recht van het bed. Verward volg ik hem. Ik panikeer even als ik zie dat we naar buiten gaan. Ik rol met mijn ogen. Slim hoor Michael, iedereen draagt schoenen als hij naar bed gaat. Maar het deert hem niets, want hij tilt me gewoon op en draagt me naar het park. 

Op exact dezelfde plek als waar we vanmiddag zaten. Daar zet hij me neer op het  bankje. "Nu ga ik je vragen wat ik je vanmiddag eigenlijk al wou vragen, maar dat kwam niet zo goed uit. Dus doe ik het nu maar." Hij kwam dichterbij. Wanneer hij nog maar enkele centimeters van me verwijderd was en ik zijn adem op mijn lippen voelde, fluisterde hij: "Luna, mijn schoonheid. Wil je, alsjeblieft ik smeek het je, mijn meisje zijn." Ik beantwoordde die vraag met een kus. "Wat had je gedacht gekkie."

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tadaaaaam. Zeg wat je ervan vind lieve schatten. Kusjes Luna.

DAT HOOFDSTUK IS SPECIAAL VOOR ElineCallewaert YAAAAY