THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

4. Sister night

'Where our eyes are never closing
Hearts are never broken
Times forever frozen still '

De bel van ons kleine flatje gaat en ik snel me als een cheeta naar de deur. Een grote grijns verschijnt op mijn gezicht als ik zie wie voor me staat. Haar schouder lange bruine haar zit opgestoken in een dot en haar bruine ogen kijken me stralend aan. "Luna, je bent echt een rotwijf. Je had een maand geleden al beloofd dat ik mocht komen, maar dan ben je niet meer thuis geweest. Mama werd gek en ik kon haar niet overtuigen om me naar hier te laten komen." Ik lach als ze nep boos de kamer binnenstormt en haar zak aan de kant dumpt. Dames en heren, mijn twee jaar jongere zus Moira. Queen van de drama. Wanneer ze haar jas heeft opgehangen aan de kapstok in de gang, ploft ze zich in onze zetel en opent haar tas. "Zin om een film te kijken?" vraagt ze terwijl ze een stapel dvd's uithaalt. "Jij weet precies wat ik bedoel met sister night." grinnik ik en plof me naast haar.

Ik hoor het slot van de deur opendraaien en kijk verbaasd om. Moira kijkt me ook verbaasd aan, want ik had haar verteld dat er niemand meer ging komen vanavond. Langzaam staan we op en pakken elk een kussen. Ik wijs stil naar de ene en dan de andere kant van de muur en ze knikt zachtjes. Op de toppen van onze tenen lopen we naar de deur toe. Zware voetstappen van twee personen klinken door de stille hal. Moira steekt haar vingers in de luch en telt af tot drie. Op drie springen we allebei met een mega karatekreet vanuit onze schuilplaats en beginnen we als gekken op de belagers te kloppen met de kussens. Ja, slim luna want kussens zijn echt enorm goede wapens tegen moordenaars en inbrekers.

Plots gaat het licht aan en van verbazing laat ik mijn kussen vallen en slaak een heel on-dapper gilletje als ik de in het zwart gehulde gedaante voor me zie staan. Mijn zus heeft ook haar kussen laten zakken en staart met hartjesogen naar haar belager. "Luna, hij is echt te knap... mag ik hem houden?" Fluistert ze terwijl ze onsubtiel naar de gedaante voor haar wijst.

Een bekend gegrinnik bereikt mijn oren en ik bekijk de persoon voor me nog eens goed. Met een ruk trek ik de kap van de zwarte pull naar beneden. "Zeno! Dat is al de fudging tweede keer vandaag. Ik ge je vermoorden!" Schreeuw ik terwijl ik tegen zijn borstkas begin te slaan. Een geamuseerde grijns verschijnt op zijn gezicht en zijn grijze ogen stralen van plezier. "Jij hebt geluk dat ik van je hou anders zou ik je nu in stukjes hakken en aan je stoere vriend daar voeren." Ik wijst met een priemende vinger naar scott die nu ook zijn kap heeft afgedaan en met een stomme sexy grijns naar mijn zestienjarige en dus minderjarige zus staat te kijken.

"Ah kom op Luna. Vergeef me. Ik en Scotty wilden een grapje uithalen en ik wilde ons nachtje samen helemaal niet afzeggen. Kom mee dan kijken we jullie film uit en gaan we slapen." Met open mond staar ik naar Zeno. Serieus? Komt hij hier gewoon binnen om me te vertellen wat we gaan doen en me bijna een hartaanval te geven? Ugh.

"Moira steek je tong terug in je mond en stop met kwijlen. En neem scott dan mee naar de woonkamer." Ik loop terug naar de zetel waar ik voor het incident rustig in had liggen tukken. Een kleine grijns verschijnt op m'n gezicht als ik haar verontwaardigt hoor roepen en dan met een rood gezicht de living binnen komt. Ik rol met mijn ogen en ze komt naast me zitten.

Om drie uur 's nachts voel ik hoe Zeno me optilt en naar mijn kamer brengt. Ik hoor hoe zijn riem de grond raakt en even later voel ik zijn armen rond mijn middel. "Moira?" Vraag ik slaperig. Zijn lippen drukken een zacht kusje in mijn nek. "Die is bij Scott. Geen zorgen." Ik knik en draai me om zodat mijn gezicht tegen zijn borst gedrukt is. Heel even schiet er een beeld door mijn hoofd van een zekere roodharige jongen die zijn armen op precies dezelfde manier rond me had geslagen nog geen jaar geleden. Ik val in slaap met mijn handen rond mijn ketting. Denkend aan de jongen waar ik ooit zoveel van hield.

De harde ringtoon van mijn telefoon speelt luide gitaren door heel onze flat en ik loop als een kip zonder kop het irritante ding te zoeken. Het is al avond, moira is al twee uur weg, scott en zeno zijn vanochtend vertrokken en ik ben bijna klaar met het eerste opiniestuk dat ik moest schrijven voor mijn stage die morgen begint. "LUNA! Waarom ligt je telefoon in de frigo?" Verbaasd steek ik mijn hoofd vanachter de deur van mijn kamer. Eline staat met mijn telefoon in haar handen voor een open frigodeur. Dankbaar grits ik hem uit haar handen en loop naar mijn kamer. Wacht even. Wat doet Eline hier? Ik heb de oproep toch al gemist dus ik draai me op mijn hielen terug om naar de keuken.

Met een schijnheilig gezichtje staat je naar me te lachen. Haar blonde haar is opgestoken in een paardestaart en haar blauwe ogen stralen. Met mijn armen voor mijn borst gekruist wacht ik op een verklaring. "Ik woon hier nu ook. Margot stelde het voor en ik zocht nog een kot dus nu slaap ik in haar kamer. Celien vindt het goed." Met een enorme grijns op mijn gezicht loop ik naar haar toe en sla mijn armen om haar nek. "Ik heb je zo gemist meid!" Ze lacht en laat me los. "Ik..." Mijn telefoon begint weer als een gek te rinkelen en met een zucht wijst Eline op mijn telefoon. "Opnemen... nu." Verontschuldigend lach ik eens naar haar en loop snel naar mijn kamer.

"Hi, met luna."
"Meid, ik heb je hulp nodig. Alsjeblieft ik smeek je je moet iets voor me doen."
"Eliana? Wat is er?"
"Ik ben ziek en niet een beetje. Help me. Ik lig al heel de dag te kotsen en ik kan men bed niet meer uit."
"Oh nee lieverd. Kan ik iets voor je doen?"
Ik hoor hoe ze aarzelt over de telefoon.
"Ik zou morgen normaal een interview moeten afnemen en er aan artikel van maken voor mijn stage, maar zo kan ik dat echt niet. Ehm, wil jij het voor me gaan doen."
Ik bijt op mijn lip. Ik ben toch bijna klaar met mijn eigen werk.
"Je hoeft alleen maar de vragen te stellen die ik heb voorbereid. Ik stuur wel iemand die ze brengt en ik schrijf het wel uit. Alsjeblieft Luna. Ik smeek je."
Ik slaak een zucht. Ik zou het kunnen doen. Ik kan haar niet in de steek laten.
"Oke ik doe het. Geef me het adres en je papieren en dan kom ik ze overmorgen wel brengen."
Ik hoor haar door te telefoon zuchten van opluchting.
"Ik stuur morgen iemand. Luna ik hou van je, je bent een schat."

-------------------------------------------
Het spijt me voor de lange duur, maar hier is het dan. Ik hoop dat jullie het een beetje oke vinden. Vote en comment wat je ervan vindt.