THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

17. Bye Bye

'Inside the necklace you got when you were 16'

Hij is weg. Een week. Zo lang heeft het geduurt voor Michael en ik ons plan tot een goed einde hebben gebracht. Hier staan we dan in de rechtszaal. Ik aan de ene kant met mijn advocaat, Zeno aan de andere kant. Een contactverbod en een werkstraf van 48 uur. Dat krijgt hij. Ik wou dat het anders was gelopen, maar hij liet me geen keus. Me chanteren met een sekstape die hij had gefilmd de dag dat we het 'goedmaakten'. Zo krijg je geen liefde. Zo krijg je miserie. Maar laat me even vertellen wat er was gebeurt nadat ik Michael erover vertelde.

In schok had hij me op een afstand gehouden en me laten herhalen wat ik zei. Hij had me ook het hele verhaal laten doen. Vanaf het moment dat ik Zeno leerde kennen, tot Scott, tot zijn ouders, tot de eerste keer dat hij me sloeg... Echt alles. En toen heeft hij me proberen helpen een plan te bedenken, maar het eerste wat ik moest doen van hem was met de anderen praten. En dus heb ik met de anderen gepraat. Niet het hele verhaal, maar wazig. Over dat Zeno me ongelukkig maakte, maar dat hij iets van me had en dat ik het daarom niet kon. Eigenlijk heeft dat me tot de oplossing van ons probleem gebracht.

Luca had 'per ongeluk' het gesprek tussen mij en Margot opgevangen toen ik het haar vertelde. Hij vroeg of het een digitaal iets was dat hij van me had. En met rode kaken vertelde ik hem dat het iets was dat op Zeno's cloud stond en dat het iets was waar je niet aan kon zonder zijn computer of wachtwoord te hebben. Met een trotse grijns deelde hij mee dat hij bevriend was met één van de beste hackers van het land. Hij beloofde dat hij wel eens met Joren wilde gaan praten om te kijken of het mogelijk was om dat bestand te verwijderen of om zijn cloud te hacken. En drie keer raden. Ik was zo gelukkig toen ik te horen kreeg dat het misschien een dagje zou kosten om dat bestand verwijderd te krijgen. De jongen, Joren, heeft op één of andere manier binnen kunnen komen en heeft het bestand en de vijf kopieën ervan verwijderd. Ik kon hem wel kussen van vreugde toen hij naast me het laatste bestand verwijderde. En Zeno is er zo in gelopen. Hij werd razend toen hij ontdekte dat het filmpje weg was dat hij meteen naar mij kwam en als een gek tekeer ging tegen mij. Ik liet hem begaan, maar toen hij me probeerde te slaan zei ik dat het nu echt gedaan was tussen ons. Wanneer hij me weer probeerde slaan liep Michael binnen en sleurde hem mee.

Ik heb hem aangeklaagd. We kregen een proces. Er was te veel bewijs tegen hem. Een ooggetuige en de blauwe plekken vertelden het verhaal. De vier maanden dat ik samen was geweest met hem vol pijn en verdriet, maar toch ook liefde waren verdwenen. In plaats van gelukkig te zijn, stortte ik ter plekke in. En ik begon te huilen. Ik huilde nog steeds toen Michael me de rechtszaal uit leidde.

Een trieste glimlach verscheen op mijn gezicht toen Michael met een zacht klopje op de deur naar binnen kwam. "Gaat het een beetje?" Ik knik zachtjes en kijk weer door het raam. Kleine druppels landen op het koude glas. Mijn ogen volgen de weg tot ze op de grond landen. Regendruppels zijn als verliefde mensen. Ze zijn eerst alleen, maar komen elkaar tegen en versmelten. Ze maken een reis samen. Maar uiteindelijk barsten ze uit elkaar en gaan ze ten onder. Met trage stappen hoor ik Micheal mijn kant op komen. "Luna, geen zorgen. Het wordt beter hoor. We hebben het allemaal wel al eens meegemaakt. Een gebroken hart." Een zachte en warme glimlach verschijnt om zijn lippen. "Wil je weten wat ik deed de dag dat we uit elkaar gingen." Verbaasd kijk ik naar hem op. Ik zeg niets maar mijn ogen sporen hem aan om door te gaan. Nog steeds met een glimlach begint hij te praten. Zijn ogen staan triest. "Ik begon die avond te drinken en ik dronk en dronk, want ik wilde je naam vergeten, maar de enige naam die ik vergat was de mijne. Ik kon je niet uit mijn hoofd krijgen. Ik kon het niet vergeten en ik ben je nog steeds niet vergeten." Mijn ogen vullen zich met tranen.

Een zachte grinnik verlaat zijn mond. "En weet je Luna. Ik weet dat jij me nog niet bent vergeten. Je wilt wat we hadden nog niet kwijt." Hij rijkt naar de zilveren hanger die op mijn borst rust. "Anders zou je deze al lang af gebben gedaan." Ik laat mijn hoofd half beschaamd zakken. Die hanger is me dierbaar en hij doet me aan Mikey denken met een reden. "Ik kocht het voor je toen je nog 16 was. Als ik het me goed herinner kan het open en zit er een foto van ons twee in. Zeg me dat je over me bent Luna. Zeg me dat je al die tijd niet meer om me gaf en dat de foto die erin zat, verdwenen is." Ik haal diep adem en open de hanger. Daar, in het kleine hart, zit nog steeds dezelfde foto in als drie jaar geleden. Mikey en ik, stralend van het lachen in het park. Zijn adem stokt even en ik durf te wedden dat ik tranen ik zijn ogen zie. "Je bent nooit volledig over me geraakt hé? Zelfs niet toen je met Zeno samen was. Hij is het niet waard om over te huilen. Want weet je Luna... Ik heb het ook heel moeilijk gehad om over jou te raken. Ik weet niet eens zeker of...." Hij laat de hanger los en zet snel een stap naar achter. "Sorry, ik moest niet..." Hij loopt snel de kamer uit. In de keuken hoor ik Calum hem na roepen.

"Michael."
-------------------------------------------------
Aaaah daar heb je Muna weer.