Stojąc przed szklanym, prostokątnym lustrem, zastanawiam się nad podjęciem decyzji. W prawej ręce trzymam fryzjerskie nożyczki mojej matki. Lewą, opieram o zimną powierzchnie umywalki. Wszystko jest takie banelne. Jeden ruch. Jedno cięcie. Tylko dlaczego brzmi to tak strasznie? Życie jest niezrozumiałe. Za to wiem, że może być okropne. Wiele czynów to potwierdza. Może przesadzam. Może uznasz mnie za psychicznie chorą. Może i masz rację. Może powinnam się zniemić. Może powinnam być optymistką. Może powinnam. Ale ja nie chcę.
