Teach Me How

Λυτρωση

"Ο μπαμπάς μου τι κύριε Πέτρο;είναι καλά;"
Ή καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα οι σκέψεις μου έτρεχαν για το τι μπορεί να έπαθε ο μπαμπάς,το κλάμα του κύριου Πέτρου ή δυσκολία του να μιλήσει...όχι όχι δε πέθανε δε πέθανε,δε είπε τίποτα τέτοιο ο κύριος Πέτρος
"Τζεεις λυπάμαι πολύ αλλά ο μπαμπάς σου πεθανε"
"Τι λέτε κύριε Πέτρο; Με κοροιδευετε;χθες Μίλησα μαζί του και ήταν μια χαρά"
"Τζεεις..μετά το τηλεφώνημα σου κατέβηκε σε εμένα να μιλησουμε και έπαθε εγκεφαλικό ,τον πήγα γρήγορα στο νοσοκομείο και μας είπαν πριν από λίγο ότι έχασε τη ζωή του"
"Μα πως γίνεται;" δακρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου αλλά προσπάθησα να τα συγκράτησω,δεν ήθελα να το πιστέψω,ήταν ένα ψέμα,ένα ψέμα για να πάω να τον δω
"Τζεεις λυπάμαι πολύ"
"Δε σας πιστεύω"
"Ξερω ότι σου είναι δύσκολο δυστυχώς όμως είναι ή πραγματικότητα και λυπάμαι πολύ"
Δε μπορούσα να συγκράτησω τα δακρυα,όχι άλλο,ξεχειλησαν σαν ένα άγριο ποτάμι, ενοιωσα ένα μεγάλο πόνο στη καρδιά μου ,ο μπαμπάς μου ο άνθρωπος μου με αγαπούσε όσο τίποτε άλλο στη ζωή του,πέθανε;γιατί;δεν το άξιζε,ξαφνικά δεν ενοιωθα τίποτα αλλά μόνο εκλαιγα
Ή Αλίσια ήρθε και με αγκάλιασε αλλά ακόμα και αυτη ή αγκαλιά της αυτή τη στιγμή δε μπορούσε να με κανει καλύτερα"Τζεεις με ακούς;"
Άκουσα από το ακουστικό μια φωνή,αλλά δεν αντεξα να απαντήσω και απάντησε ή Αλίσια
"Σας ακούω κύριε Πέτρο,είμαι ή Αλίσια"
"Πες στον Τζεεις...πως αυριο θα γίνει ή κηδεία,θα σας ξαναπαρω για το μέρος"
"Σας ευχαριστώ"
"Λυπάμαι πολύ,σε παρακαλω μην αφήνεις τον Τζεεις μόνο του"
"Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ"
Και ή Αλίσια έκλεισε το τηλέφωνο,γυρισα κι τη κοίταξα, ήθελα να τη καθησυχασω δίνοντας της ένα χαμόγελο αλλά..δε μπορούσα,ήθελα να κλαψω μέχρι να τελειώσουν τα δακρυα μου,βασανιζα τον εαυτό μου για ποιο λόγο έπρεπε να φύγει;γιατί;δε του έκανα ποτέ κακό
"Τζεεις" είπε ή Αλίσια ενώ μου χαϊδεύε τα μαλλιά και άρχισε να κλαιει "Ξέρεις ο μπαμπάς σου ήταν το πιο όμορφο λουλούδι που είχα γνωρίσει ποτέ,ήταν ένας πραγματικός άγγελος,είχε μια ευαίσθητη και καλόκαρδη καρδιά,όμως ήταν ή ώρα που έπρεπε να γυρίσει στο κήπο με τα υπόλοιπα όμορφα λουλούδια με τους υπόλοιπους αγγέλους,αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα είναι δίπλα σου,θα είναι πάντα εδώ για εσένα,μπορείς να του μιλήσεις οπότε θες και θα σε ακούσει,είναι ακόμα στη καρδιά σου και θα είναι ακόμα εδώ"
Ενώ άκουσα την Αλίσια να μου λέει αυτά σκεφτομουν τους ασχημους καιρούς που είχε περάσει με τη μαμά και ενοιωθα απαίσια που δε μπορούσα να κάνω κάτι.Εκλαιγα,ακόμα περισσότερο.Ήταν σαν ένα αιχμηρό μαχαίρι που μου κάρφωσαν στη καρδια,πληγώθηκα τόσο που όλα μου τα αίσθηματα δραπέτευσαν μακρυά μαζί...με το μπαμπά...
Στην ιδέα και μόνο πως ο μπαμπάς δεν θα ήταν εκεί όταν θα πηγαινα σπίτι,να δω το χαμόγελο,που πλεον θα υπήρχε ως ανάμνηση.Είχα ανάγκη να μείνω μόνος..
"Αλίσια,σε παρακαλώ,θέλω να μείνω λίγο μόνος και μετά θα ερθω,σε παρακαλώ,έχω την ανάγκη έστω και για λίγο να μείνω μόνος"
Ή Αλίσια φαίνεται πως με κατάλαβε αφού με αγκάλιασε σφιχτά έφυγε..περνοντας μαζί της και τα δακρυα της..
Παρόλο που δεν είχα τη δύναμη να σηκωθω ο αέρας έγινε εντονότερος και με βοήθησε κατά κάποιο τρόπο να σηκωθω,σταθηκα σε ένα δέντρο και πέρασαν μπροστά μου σαν εικόνα ολες οι παιδικές μου αναμνήσεις,οι χαρούμενες περιλάμβαναν μόνο το μπαμπά,τι θα έκανα χωρίς εκεινον;δε είχα ούτε την ευκαιρια να του πω ένα σε αγαπώ ή ένα ευχαριστώ για όλα όσα έκανε για εμένα.Όλες αυτές οι σκέψεις έφερναν τα δακρυα μου εντονότερα
Ίσως ο μπαμπάς με Αυτό το τρόπο να λυτρώθηκε,όλα αυτά τα δύσκολα που πέρασε ίσως τώρα ήρθε ο καιρός να ξεκούραστει...αλλά χωρίς να τον αποχαιρετησω;Δε μπορούσα να το βάλω στο μυαλό μου από τη μια ότι αν τον έπαιρνα τηλέφωνο δε θα απανταγε,δε θα μου έλεγε σου έκανα φάρσα Τζεεις όλα είναι καλα,τα δακρυα μου και ή καρδιά μου με πρόδιδαν πλέον ο μπαμπάς δε θα ήταν δίπλα μου...