Chappie 8: zOmbie's--este... HIS POV pala!!! :))

Start from the beginning
                                    

Kung alam nyo lang kung gano ko sya na naMISS. Sobra!!! na di ako makakakain pag di ko man lang masulyapan sya sa school.

SSSHHH!!!

wag kayong maingay, baka marinig nya at pagalitan ako ng lalaking yun. Di daw kase muna ako dapat pumupunta sa kung saan si dinner ko.

ANG DAMOT!!!

*pout*

pero pumayag ako para sa plano namin. sayang naman eh >.< 

"I miss you" nasabi ko nalang sa hangin dito sa may bintana. sana mapaabot man lang nya to kay Myrah at marinig nya yun.

ang masakit nga lang... kahit marinig nya yun,

SHE STILL WON'T REMEMBER ME.

di ko talaga inaasahan na, maaaksidente sya.

It was so sudden. And worst, di ko man lang sya nabantayan ng nasa COMA sya. I wasn't allowed. baka makita pa ako nila Dad. di pa naman nila alam na buhay talaga ako. 

On those times, di ko kayang matulog... di ko mapikit yung mga mata ko...

ang gulo kasi ng isipan ko. ang dami daming pumapasok at isa na dun...

pano kung, sa paggising ko... malaman ko nalang na...

di na sya MAGIGISING?

But I was so thankful the day she opened her eyes.

She might forgot about me...

ALL about me...

[IWYTNMS1 Book2] IN A SNAPWhere stories live. Discover now