-Co tutaj robisz? - spytałam, kiedy zdołaliśmy uwolnić się od jego widzów.
-Pełno sklepów, restauracji... Co mogę tu robić?
Zadałam tak idiotyczne pytanie, że nie mogłam się nie zaczerwienić. Jednak kiedy podniosłam wzrok i zobaczyłam jego uśmiechniętą minę całe zażenowanie minęło.
-No tak, głupia... - parsknęłam i pacnęłam się ręką w czoło.
-Daj spokój. A ty? Co tu robisz?
Niemal zdążyłam zapomnieć o Karolu i Laurze. No nic, będę musiała od nowa uporać się z tym wszystkim.
-Hmm, niesympatyczna sytuacja. - mruknęłam - W wielkim skrócie... Karol zorganizował konkurs, wygrany chłopak oddał swoją nagrodę no i otrzymała ją Laura.
-No tak, to brzmi przejmująco.
-Nie przeszkadzaj mi! - klepnęłam go w ramię i kontynuowałam - Laura, typowa dziunia, jeśli wiesz co mam na myśli. Niestety czymś oczarowała Karola, w zasadzie nie wiem nawet czym, no ale nie ważne. Latał za nią z językiem na wierzchu...
Kiedy skończyłam swój wywód, Igor jedynie pokręcił głową i stwierdził:
-Pojebane.
Ja też tak uważałam. Ale co miałam zrobić? To mój przyjaciel, nie mogę go ograniczać.
-Idziemy coś zjeść? - zaproponował, a ja poczułam jak żołądek mi się kurczy.
-Z chęcią.
Kiedy doszliśmy do restauracji Igor nakazał mi usiąść i poczekać na niego.
Zastanawiało mnie co on robi, więc z niecierpliwoscią wyczekiwałam jego przyjścia.
Po morderczych minutach czekania zauważyłam go z pełną tacą jedzenia. Chińskiego jedzenia!
Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia.
-Skąd wiedziałeś, że lubię chińszczyznę?
-Nie wiedziałem. Ale skoro tak, to przeznaczenie, bo ja też. - zabawnie uniósł brwi - Częstuj się.
-Ile mam Ci oddać? - sięgnęłam po pierwszą sajgonkę.
-Nic. - wzruszył ramionami.
Postanowiłam nie ciągnąć tematu i zaczęłam pałaszować.
Byłam głodna jak nigdy wcześniej.
-Co robisz dziś wieczorem? - zerknął w telefon i przeniósł wzrok na mnie.
-Raczej nic ciekawego, miałam się trochę pouczyć...
-No to załatwione, jedziesz ze mną do Balu.
