Rosie

Hoofdstuk 1: Dagdromen

Rosie stootte haar knie tegen de tafel, kut! Dacht ze. Ze dacht aan hoe ze vroeger toe ze klein was op haar lip had gebeten als ze zich pijn had gedaan, net zo lang tot ze de pijn niet meer voelde. Soms net zo lang tot ze de metaal achtige smaak van haar eigen bloed in haar mond proefde. Ze was niet z'n meisje die altijd ging huilen als ze zich pijn deed, dat deed ze nooit. Vroeger had ze altijd de controle willen hebben over pijn, nu had ze dat. Bij die gedachte voelde ze haar scheermesje alweer door haar huid gaan, kort maar diep.
Ze dacht aan haar beste vriend, Mats die nog steeds niet wist dat ze het deed. En toch kende ze Mats al die jaren al, vanaf de eerste dag dat ze hem zag. Ze wist dat ze hem alles kon vertellen, ze vertelde hem ook heel veel. Alleen dat niet. Niemand wist het eigenlijk, alleen haar moeder, maar die kon het niet veel schelen. 'Als jij denkt dat het goed is, gewoon doen' had haar moeder tegen haar gezegd toen ze een litteken had gezien toen ze haar thee had gepakt en haar mouw te ver omhoog schoot.
Thuis was de enige plek waar ze t shirts droeg, op school en buiten nooit.  Mats had weleens gevraagd waarom dat was, omdat ze dat vroeger wel deed. Ze zei dan dat er niks aan de had was en lachte een beetje. Mats antwoordde dan met 'Oké als jij het zegt geloof ik je' of ' Fijn, ik dacht dat er iets ergs was' . Ze lachte dan maar een beetje om overtuigend over te komen, want ze zag altijd aan zijn ogen dat hij het toch niet helemaal vertrouwde. En hij zag waarschijnlijk het zelfde bij mij...
Rosie hoorde een liniaal hard op haar tafeltje neerkomen,"Rosie! Wat is het antwoord op de vraag?"  Rosie keek meneer van Veen aan. "Wat...?" Vroeg ze. "Rosie, hoe vaak heb ik je nou al gezegd dat je niet mag zitten slapen tijdens mijn lessen?? En waarschijnlijk bij de andere lessen ook niet. Ik vroeg, wat is de hoofdstad van Amerika?" Amerika, mijn land. Dacht ze. "Dat is Washington, Washington DC meneer". Al voor dat Ernesta haar hand omhoog had zei ze,"Uhhhh meneer het is toch gewoon New York?" Meer als dat het een feit was dan een vraag. "Nee Ernesta, Rosie heeft gelijk. Het is inderdaad Washington DC. DC staat voor..." "Destrict Capitool meneer". Zei Rosie zonder na te denken. "Heel goed Rosie!!" Zei meneer van Veen enthousiast. Ergens, van achter in de klas hoorde ze. "Tsss ze kan praten, ze denkt zeker dat ze alles is". Het was Ernesta weer, dat kon ook niet anders. Ze pestte haar al vanaf de brugklas. Ze voelde Mats hand op haar hand, hij had het blijkbaar ook gehoord. "Niks van aantrekken hè" fluisterde hij naar haar. Ze glimlachte naar Mats. Hij was er altijd voor haar, en daar was ze blij om.