My best friend (H.S GW16)

Παρτ17

Στο διάλειμμα ο Ράιαν πήγε με κατι φίλους του και εγω έμεινα μονη μου.Μια κοπέλα με καστανόξανθα γαλλικά πλεξούδακια ηρθε και κάθησε διπλα μου.
"Γεια ειμαι η Κάρολαιν,μπορεις να με φωνάζεις Κάρολ"χαμογέλασε και ώθησε το χέρι της για χειραψία.

"Οου,γεια ειμαι η Ελιζαμπεθ αλλα με φωνάζουν Λιζ"χαμογέλασα πλατιά,αχ Θεε μου με άκουσες!

"Ωραιο όνομα,εισαι Καινουρια εδω ε; Εισαι η κολλητη του Harry.."
Αα τελεια,φυσικά και θα τον ήξερε...και ναι ειμαι η "κολλητη"του που πριν 2 μερες προχώρησα μαζι του....Μου υπενθύμισε  το μυαλο μου.

"Ναι ειμαι Καινουρια.Και ο Harry ειναι ο κολλητός μου,που τον ξερεις;"
"Όλες τον ξέρουν αφου ειναι πολυ καυτός "γελάει και μου κλείνει το μάτι..εμενα μου λες βρε κοπελια;;κοκκινιζω με τις σκέψεις μου,και κοιτάω αλλου.

"Σωστά,ειναι ωραιο παιδι"χαμογελο ψεύτικα και σηκώνεται.
"Κοιτα,τι θα έλεγες σημερα να παμε για ψώνια;Να γνωριστούμε καλύτερα νομίζω σου λειπει μια φίλη οπως λειπει και σε εμενα.."

"Ναι βεβαίως παμε!"την βλεπω χτυπάει παλαμάκια και γελάω,ανταλλαζουμε αριθμούς και φεύγει.Το κουδούνι χτυπάει για μεσα και εχω αλλαξει διαθεση ειναι η αληθεια.Χαρηκα που με πλησίασε η Κάρολ,δείχνει καλη και πάνω που ήθελα μια φίλη!!
Κάθομαι στην θέση μου.Ο Harry ερχεται κάθεται διπλα μου οπως παντα,και ο Ράιαν λειπει.Οποτε αποφασίζω να στειλω μυνημα.
*εχουμε μαθημα,που εισαι;*

Ράιαν:μου έτυχε μια δουλίτσα,θα τα πουμε μετα:*

*καλα*
"Εχουμε μαθημα,κλείσε το κινητό και βάλτο μεσα."ο καθηγητής με επιπλήττει.
"Συγνωμη"ψελλίζω και ανοιγω γρηγορα το τετράδιο για τις σημειώσεις,γυρνάω σελίδα για να γράψω και βλεπω κατι μικρές καλλικατζουρες που να λένε "συγνωμη".Τα ξερω αυτα τα γράμματα ειναι του Harry.Τον κοιτάω που προσέχει στο μαθημα και αναστενάζω.Ισως θα επρεπε να τον συγχωρήσω.Μονο ετσι ισως η σχέση μας θα γινοταν οπως πριν.
"Δεκτή η συγνωμη"ψυθιριζω και γυρνάει με κοιταει.Χαμογελαει και μου τσιμπάει παιχνιδιάρικα το μπούτι.Χαμογελαω και συνεχίζω το μαθημα.

Το κουδούνι χτυπάει και την ωρα που παω να βγω απο την ταξη το χέρι του Harry με πιανει και με σταματάει.

"Παμε σπιτι;ή για καφε οτι θες, δεν θελω να κανω αλλο μαθημα  και θελω να σου μιλήσω"αναστενάζω και γνέφω.Την ωρα που φτάνουμε σε ενα καφε περνω την μαμα μου τηλέφωνο.
"Λιζ!"
"Ελα μαμα τωρα μπορεις να μου πεις"
"Η δίκη του πατέρα σου πηγαίνει τελεια!Σχεδον την κερδίσαμε,σε 5 ημέρες θα ειμαστε πίσω.."
"Σε 5 ημέρες;;;;"τσιρίζω
"Μπορει και λιγότερες θα σε ειδοποιήσουμε φιλακια και ακομα πιο πολλά φιλακια στον Harry"γελάω και το κλείνω.Καθομαστε σε ενα τραπεζι και ο Harry με παρατηρεί με ενα αχνό χαμογελο.Τον κοιτάω και εγω και στενεβω τα φρύδια μου.
"Τι με κοιτάς ετσι;"
"Τιποτα απλα εχεις πλάκα."γελάει.
"Εσυ να δεις ποσο πλάκα εχεις."λεω ειρωνικά και γελάει περισσοτερο.
"Για πες Λιζ;Πως τα πας με το αγορι σου;"ο σερβιτόρος ερχεται και παραγγέλνουμε.Οταν φεύγει χαμογελάω.
"Μια χαρά,εσυ;με την κοπελα σου; "
"Δεν ειναι κοπελα μου,απλα βγαινουμε"
"Και πηδιεστε"πρόσθετο σηκώνοντας το φρύδι.Γελαει και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.
"Ναι ειναι και αυτο μεσα στο προγραμμα"σηκώνει  τους ώμους του,και αληθεια θελω πολυ να του πετάξω το τραπεζι στο κεφάλι!
"Εσυ με τον Ράιαν;μονο βγαίνετε;"ρωτάει με λιγο απελπισία μπορω να πω.
"Harry αληθεια τωρα με ξερεις 14 χρονια!Νομιζω οτι ξερεις την απάντηση!"
"Εχεις δικαιο.Οποτε ναι,μονο βγαίνετε"απανταει στον εαυτό του ανακουφισμένος.Γνεφω και αναστενάζει.
"Απλα Λιζ ξερω τον Ράιαν,μπορει να σου συμπεριφέρεται σωστά αλλα σιγουρα θελει να σε ρίξει!"
"Εδω πήγε να με ρίξει ο ίδιος  μου ο κολλητός ενα αγορι που του αρέσω δεν θα το σκέφτεται!!!!;;;;"φωνάζω και εχει κοκαλώσει.Η έκφραση του προσώπου του σκληρύνε.Ο ήχος του χτυπήματος του τραπεζιού με εκανε να τυναχτω.
"Γαμωτο Λιζ!Μην ρίχνεις το φτεξιμο μονο επάνω μου!Αν θυμάσαι εσυ ησουν αυτη που άρχισε να γδύνεται και μου τα ριξες!Προσπαθησα να μην κανω τιποτα αλλα ημουν μεθυσμένος δεν σκεφτόμουν καθαρά!Σταματα να προσποιησε  την σωστή επιτελους γιατι δεν εισαι!Φταις οσο φταίω και εγω!"φωναζει δείχνοντας με με τον δείκτη του.Ειναι όρθιος και ετσι μας κοιταει ολο το μαγαζί.Το κεφάλι μου βουίζει,εχει δικαιο.Αλλα γιατι να βάζει λογια  για τον Ράιαν,ουτε και αυτος ηταν ο αγαθός φιλος μου!Τα ματια του κάρφωναν τα δικα μου.
"Σήκω φεύγουμε "ειπε και αφησε λεφτα στο τραπεζι και εξαφανίστηκε.Σηκωθηκα
ύστερα Καιβεγω και ακολούθησα.