MAHFİ BAŞLANGIÇ

1.BÖLÜM

Sanki o an hiç tanımadığım bu kıza cevap vermiştim. Çünkü ben ona bunu dedikten sonra suratındaki o sorgulayıcı ifade silinivermişti. Bir şekilde rahatlamıştı, sebebini bilmeden neye cevap verdiğimi de bilmiyordum. Onun bu suskun tavrından sonra ses tonum biraz daha hiddetli çıkarak tekrardan konuştum.

''Siz kimsiniz ? ''

Karşımdaki kız sessizliğini koruyarak, yanıma iyice yakınlaşıp elimi ellerinin arasına aldı ve sonrasındaysa elimi öptü.

Neler olduğunu hala anlamıyordum bu kız kimdi ? Neden psikopat gibi elimi öpüyordu. Tahminimce yirmi veya yirmi beş yaşlarında gösteriyordu. Yoksa benim arkadaşım falan mıydı ? Daha da kızarak eli mi onun ellerinden hızlıca çektim ve bu sefer ciddi ve sert bir ses tonuyla,

''Derhal gitmezseniz avazım çıktığı kadar bağıracağım ! ''

dedim.

Bendeki bu endişeye ufacık bir sırıtış atmıştı. Sebebini hala anlamıyordum ve çıldırmak üzereydim. Neyse ki konuşmaya başlamıştı,

''Vakti geldiğinde çoğu şeyi anlayacaksın, bilmen gereken sadece şu, kimseye güvenme ve burada bile güvende değilsin. ''

Onun ses tonundaki endişeli halini görmemek imkansızdı ve merak ile tekrar atıldım,

''Ne demek istiyorsunuz ? siz kimsiniz ? '' demiştim.

O da,

''En yakınlarına bile, hiç kimseye güvenme ! ''

Aniden üstüne giydiği hırkanın kapüşonunu yeniden kafasına çekti, saçlarını düzeltip hırkanın içine soktu emin adımlarla odanın kapısından dışarı çıktı.

Onu hala odanın koridora bakan penceresinden görebiliyordum kafasını yere eğerek sanki gizleniyormuş gibi hızlı hızlı yürüyerek uzaklaştı. Sanki birinden yada birilerinden gizleniyormuş gibi bir hali vardı. Neler olduğuna dair en ufak fikrim yoktu. Beni neye karşı uyarmıştı ne demek istiyordu anlamamıştım. Delinin biri olduğunu varsaymıştım sadece içimden.

Yataktan biraz daha doğrulup, kendimi oturur duruma getirmiştim. Aptal gibi etrafa bakınıyordum. Benim bu hastanede ne işim vardı ? Kaza mı geçirmiştim, kahretsin hiç bir şey hatırlamıyordum. Sanki kafamın içinde ince ince kaybolan iplikler vardı. Oturmayan parçalar, bir araya getiremediğim şeyler.

Kendi kendime savaş verirken bir hemşirenin kapıyı açmasıyla irkildim, ben daha ne olduğunu anlamadan bana şaşkın bir ifadeyle bakmıştı. Çok uzunca bir süre bakmaya devam etti. Bana neden böyle bakıyordu ?

Bir süre daha durduktan sonra,

''Uyanmışsınız ! Doktor beye hemen haber vereyim !''

Çok sürmeden odadan çıkıp doktorlara haber vermişti. Odaya biri kadın diğeri erkek iki doktor geldi. Girdikleri gibi ellerindeki tıbbi zımbırtılarını üzerimde kullanmaya başladılar. Biri gözlerime yıllardır anlam veremediğim o ışığı tutmuştu, diğeri ise tansiyonumu ölçüyordu.

Yaptıkları işi bitirdikten sonra erkek olan doktor cebinden tahta bir çubuk çıkartarak boğazıma soktu. O çubuğu şüphesiz biraz daha zorlamış olsaydı doktorun üstüne kusacaktım. Midemi çok bulandırmıştı. Daha fazla zorlamadan sonunda çubuğu boğazımdan çıkarmıştı.

Odada büyük bir sessizlik hakim olmuştu, hiç kimse konuşmuyordu. Sonunda doktorlardan erkek olan sessizliği bozarak konuşmaya başladı.

''Merhaba Arya, ben Doktor Gared HAMFRECLIEN şuanda kafanın biraz karıştığının farkındayız. Uzunca süredir komadaydın ve sürekli uyuyordun, beş yıl kadar. ''