“NO! I’m not going ma!” ayoko nga umuwi ng pilipinas sarap sarap dito sa Thailand eh lahat nagagawa ko bat kailangan ko pa umalis
“Alex! Umuwi ka na! hindi pwedeng hindi at alam mo yan gagawa at gagawa ako ng paraan para umuwi ka! Kaya wag mo na pahirapan pa ang sarili mo at ako”
oo na alam ko naman nagagawin mo lahat eh din a ko natatakot sus naranasan ko nay an lahat nung minsan di ko sinunod si mama kinuha niya sasakyan ko ng 3 buwan tapos nung minsan pa pinaalis ako sa tinitirahan ko.
“OO ma! Alam ko naman eh, basta kahit na di padin ako uuwi ma hangang di mo sinasabi kung bakit mo ko pinapauwi”
“You better be ready to what I’m going to do to you young lady!” ayan na nagbanta na sabi na eh kala mo ba ma natatakot ako hindi ah andyan naman si papa eh hahaha
“Yes ma! You don’t need to say it I’m always ready!” sabay baba ng telepono
Hay buhay! Makahiga muna dito sa sofa…
Arrggghhhhh….. ano ba dapat kong gawin umuwi na ba ng pilipinas? Tutal naman it’s been 6 years since I left the country for that one stupid reason na kinakalimutan ko at hindi ko pa din makalimutan hangang ngayon..
Flashback
“Alam ko naman hindi mo kayang ibalik sakin ang nararamdaman ko sa’yo” hinawi ko ang mga luhang pumapatak sa mga mata ko
“I’ve had enough 4 years. 4 damn years sa’yo lang umikot ang mundo ko siguro ngayon tama na ang pag papantasya ko na pwede mo kong mahalin alam ko naman na hindi talaga dahil dito sa itsura ko sino ba naman ang magkakagusto sa panget na tulad ko diba?” tumawa lang ako ng pilit at di pa umabot sa mga mata ko
MAYBE IT’S TIME TO GO BACK….
“Welcome to Manila! For your safety, please remain seated with your seatbelts fastened until the fasten seatbelt sign has been switched off. Please do not remove your carry-on baggage until the aircraft has come to a full stop.”
Hmmm.. it’s good to be back! Naamoy ko na ang simoy ng mga tambucho eekkk..
hanap hanap asan na ba yung sundo ko ayun!
“B1! B2!” sigaw ko sabay yakap sa dalawa kong kuya!
“sino ka?” sabay pa yung dalawa mga kambal nga naman oh!
“si alex! Sino pa ba?”
“B1! B2!” sabay yakap ko s akanila awww.. na miss ko talaga mga dugyot na to!
“ARAY!!! Maka batok naman di niyo ba namiss ang paborito niyong kapatid?” hinimas himas ko nlaang ang ulo ko pano ba naman ang sakit kaya binatukan nila ko
“ABA! Hoy alex pwede ba wag mo nga kaming tinatawag ng ganyan! Sayang ang ka gwapuhan namin eh” sabi ni B1 este si Kuya JE yung panganay sa kambal
“pwede ba kaka dating ko lang tapos yung hangin oh tignan niyo ang lakas tuloy!”
“o siya siya tama na ang drama tara na kanina ka pa hinihintay sa bahay!” eto talaga si kuya JI napaka sunget
At yun sumakay na nga kami sa kotse
Habang nasa daan panay sulyap sakin netong dalawang dugyot na to
“hoy! Ba’t ba may dumi ba ko sa mukha at titig na titig kayo sakin?” sabay taas ng kilay
“eh kasi naman nakaka panibago lang, ibang iba na ang itsura mo eh. Mukha ng tao! HA HA HA HA” sabi ni b1 (a.k.a. Kuya JE)
“ayos sa sabi ah kala mo napaka gwapo mong dugyot ka” makapanlait lang to eh kala mo kagwapuhan pwe! Bawi bawi hahaha eh gwapo naman talaga tong dalawang to kaya nga kilabot tong dalawang to sa skul pero asa! Di ko yun papakita sa kanila.
