De mooie kant en de donkere kant van het leven

Deel 22

Langzaam werd ik wakker van gehuil. Ik wou opstaan maar werd terug geduwd 'ga maar weer slapen Eef' hoorde ik Wolfs zeggen. 'Eef wordt je wakker het is 10 uur' zei Wolfs. Ik schoot overeind en zei ' wat 10 uur maar dan had ik ze al 3 keer moeten voeden' zei ik met een schuld gevoel. 'Eef doe rustig, ik heb ze flessenvoeding gegeven en ze liggen nu weer heerlijk te slapen, maar ik maakte je wakker om even wat te eten' zei Wolfs. 'Nee dankje' zei nors en draaide mij om. Waarom ben ik zo'n slechte moeder ik word niet eens wakker als mijn kinderen huilen, Wolfs is veel beter zonder af. Langzaam en stil kleed ik mij aan, als ik aangekleed ben loop ik de trap af net op het moment dat ik de deur open doe staat Marion voor mijn neus. 'Eva wat ga je doen je hoort in bed te liggen en niet naar buiten te gaan' zei Marion. 'Sorry maar ik moet echt even' zei ik en liep haar voorbij. Waarschijnlijk gaat ze het nu allemaal tegen Wolfs vertellen en dan word hij boos, ik moet hier weg, ik kan toch niks voor mijn kinderen betekenen ik weet niet eens hoe ik moeder moet zijn. Als ik ben aangekomen bij mijn bankje bedenk ik mij ineens dat Wolfs gelijk hier naar toe gaat dus ik sta weer op en loop veder. Waar kan ik heen gaan waar ze mij toch niet zo snel vinden. Natuurlijk de Sintpietersberg. Eenmaal aangekomen bij ze Sintpietersberg ga ik op het bankje zitten. Hier ontspan ik helemaal en gelukkig is niemand hier. Ondertussen gaat mijn telefoon voor de 10de keer. Ik neem niet op, net op het moment dat ik mijn telefoon wil uit zetten krijg ik een bericht waar in staat ' vermist: Eva Magdalena van Dongen, 36 jaar, 1,79 lang en kan in verwarde toestand zijn. Ze heeft donkere kleding aan en heeft bruin haar en altijd in een staart met pony'. Ik was woest waarom vermist ik ben maar een halfuurtje weg. Boos gooide ik mijn telefoon naar beneden.