Lost It All//Dutch

End

Michael Gordon Clifford 

Voorzichtig open ik mijn ogen weer, geen idee waar ik ben. Voorzichtig kijk ik om me heen waar ik ben. ,,Mikey?" Die stem ken ik. Snel sta ik op en draai ik me om waarna ik de liefde van mijn leven zie. Maar ze is niet hetzelfde, een paar witte vleugels zitten aan haar lichaam vast die langzaam meebewegen terwijl ze naar me toe rent. ,,Chantal waar zijn we? Is dit de hemel? "

,,Nee."

,,Is dit dan hel? Nooit gedacht dat ik naar hel zou gaan en dat het zo mooi zou zijn."
,,Michael we zijn niet dood. Nog niet. We zijn allebei in een coma en allebei te veel water in onze longen gekregen. Je mag blij zijn dat Luke je achterna is gesprongen om je te redden."
,,Hij wat? En wat?"
,,Hij was je gevolgd toen hij je briefje had gevonden bij je telefoon. Waarom Mikey?"
,,Ik kan niet leven zonder je Chantal."
,,Dat zou je toch moeten Mikey. Jij gaat terug naar je leven en ik ga dood."
,,Ik ga nergens heen waar jij niet heen gaat Chantal!"
,,Sorry Michael."
,,Luister Chantal jij bent het enige wat ik nodig heb in mijn leven en je moet niet naar al die mensen luisteren die stikjaloers op je zijn. Ik wou je dit eigenlijk pas op je verjaardag laten zien maar aangezien dat waarschijnlijk dus nooit meer gaat gebeuren." Het shirt dat ik aan heb trek ik uit waardoor de Chantal Clifford op mijn borst duidelijk word. Tranen stromen over haar wangen en ik trek haar in mijn armen. ,,Alsjeblieft Chantal als je me terugstuurt ga dan terug samen met mij. Trouw met me en laat de naam op mijn borst echt worden." Voorzichtig knikt ze en ik pak haar hand vast voordat ik haar zoen.

Mijn ogen schieten open en ik voel hoe een hand is verstrengeld in die van mij. Gelijk kijk ik naar de hand voordat ik naar het prachtige gezicht van Chantal kijk mijn toekomstige vrouw. Gelijk trek ik haar tegen me aan terwijl tranen over haar wangen stromen en ik kleine kusjes op haar haren geef. ,,Waarschijnlijk zullen ze weer wel niet wakker zijn. O my god jullie leven nog!" Gelijk springen de anderen op ons terwijl nu bij ons allemaal tranen over onze wangen stromen.

The End