It changed our lives N.H.

Kate

'Neeeeee!' gil ik. De tranen stromen over mijn wangen. Dit kan niet waar zijn! Ik voel hoe mijn hele lichaam begint te trillen. Ik voel twee paar handen bij mijn armen. Ik word door Luke en Niall de kamer uit getrokken. Mannen in vel gekleurde jassen gaan de kamer binnen. Niall slaat zijn armen om mij heen en ik begin te huilen. Ik zie dat Kate op een brancard naar beneden word gebracht. Luke en Dylan lopen achter ze aan. 'Ik snap het niet' huil ik. Niall wrijft troostend over mijn rug. 'Dylan zag dat Anna viel, met haar hoofd op de kast en ze bleef daarna doodstil liggen. Ze leeft nog wel, maar ze is bewusteloos. In het ziekenhuis gaan ze haar onderzoeken.' Niall zijn stem zorgt er voor dat ik weer een beetje kalmeer. Samen lopen we naar beneden. Anna zit nog steeds op dezelfde plek waar ze net zat. Ik trek haar overeind en we lopen naar de auto. Ik en Anna gaan achterin zitten en Niall rijd naar het ziekenhuis. De hele rit zeggen we niks. Eenmaal bij het ziekenhuis snellen wij naar binnen en moeten dan in de wachtkamer wachten op nieuws. Luke verteld het hele verhaal aan de telefoon. Waarschijnlijk aan pap en mam. We zeggen allemaal niks. Ik pak Niall zijn hand en knijp er zachtjes in. Na een hele lange tijd komt er dan eindelijk een dokter naar ons toe. Zijn gezicht staat ernstig. 'Heeft u nieuws?' vraagt Luke. 'Ja. Ze heeft een flinke hersenschudding en ze is nog steeds bewusteloos. We willen haar graag een nachtje houden.' Een hele last valt van mijn schouders. 'Kunnen we haar zien?' vraagt Anna. 'Ja, maar twee tegelijkertijd.' 'Gaan jij en Luke maar' zegt Dylan. Anna knikt en trekt Luke mee. Ik kan het gewoon niet geloven. Dit had zo anders kunnen aflopen!

Niall en ik zitten weer thuis. Een schreeuwende man, genaamd Paul, staat voor ons. Ik hoor niks van wat hij zegt. Het boeit me ook niet. Niall ging met mij mee om me te steunen en dan mag deze man, wie hij ook mag zijn, niet zo reageren. Als hij eerst eens naar ons luistert, dan zou hem dat een hoop geschreeuw schelen. Hij draait zich om en loopt het huis uit. 'Ik heb er niks van gehoord' geef ik toe. 'Ik ook niet. Het enigste wat ik op ving was dat hij teleurgesteld was en dat het niet nog een keer mag gebeuren.' 'Ik hoop dat het nooit meer gebeurt.'