Kalbini Koru - DÜZENLENİYOR/ Ölümü Öldüren Sevda/ İki Seri Tek Kitap

Bölüm 8- '' BU ADAM BENİ TANIYOR''

''Rüyadayım'' dedim yine kendi kendime, dudaklarım bile kıpırdamadan. Bu bank, üzerimdeki bu kıyafetler kaçıncı defası olduğunu bilmediğim bir rüyanın nişanesiydi. Artık uyurken bile uyuyor olduğumun farkına varacak kadar aşinası olmuştum. Çok geçmeden az öteden elinde iki adet kahve bardağı ve gülümseyen çehresiyle o gelecek yanımdaki sadece onun doldurabileceği boşluğa kurulacaktı tüm ihtişamıyla. Bardağı bana uzatacak, yüzünü gözlerimde uzun uzun bekletecekti. Hiç konuşmayacak ama pek çok şey anlatacaktık birbirimize. Rüyadaydım ve bu gördüğüm rüyalar içinde en bilinçli olduğumdu. Rüyada olduğumu bildiğim kadar kesin başka bir şey daha biliyordum ki o da çok geçmeden dış kuvvetler tarafından uyandırılacağımdı. Her zamanki gibi tam yerinde, başım omzuna dayalı, elim kalbini okşuyorken. Bundan bir dakika sonrasında değil yahut bir dakika öncesinde de. Tam o anda... Merak ediyorum, devam etse neler yaşanacak rüyamda. Bu sefer bir değişiklik olsa mesela, başımı kaldırsam ve kim olduğunu net bir şekilde bildiğimi hissettiğim halde ''sen kimsin'' desem bu adama. O da cevap verse ya da vermese de olur, yeterki bu rüya ufacık da olsa değişsin...

Geldi, kahveyi önüme uzattı, gözlerime baktı başka kimsenin bakamayacağı bir gerçeklikle, elimi göğsüne bastırdı, başımı omzuna dayadım ve işte bir farklılık. İlk kez, daha önce rüyamda işitmediğim bir melodi ortalıkta dolanıyordu. Kafamı kaldırıp etrafa bakmak istedim fakat bunu yapmaya çalışırken, bir şey oldu. Gözlerim iradem dışı aralanmış ve bilinçli olduğum rüyadan bilinçsizce gerçek hayata geçiş yapmıştım. Rüyalarım bilinçliyken hayatımın bu kadar bilinçsiz seyretmesi canımı sıkıyordu. Rüyamda başımı kaldırıp nereden geldiğini anlamaya bile vakit kalmadan beni uyandıran melodinin yastığın kenarında duran telefonun zil sesi olduğunu fark etmem uzun sürmemişti. Beynim gerçek hayata dönüşün sinyallerini kısa bir flashback ile verirken, gece Egg ve Safinazla yaptığımız konuşmadan sonra yıllardır olduğu gibi birbirimize sataşıp ufak çaplı güreştiğimizi en sonunda da salondaki halının orta yerinde yorgunluktan bitap halde serilip kaldığımızı anımsadım. Egg ve Safinaz çok geçmeden uykuya daldıklarında ne kadar yorgun olsam da zihnimin uyumama izin vermeyecek kadar dolu olduğunu fark ederek, yanlarından sessizce kalkıp odaya giderken internette gezinirim biraz diye Safinaz'ın telefonunu alıp odama çıkmıştım. Belki altıncı kez başa saran zil sesine daha fazla tahammül edemeyip ekrana bile bakmadan aramayı yanıtladım;

''Efendim?''

''Zeynep!''

Nefeslerim korkudan birbirine sarılıp boğazımda bir düğüm oluştururken, hattın diğer ucundakinin annem olmamasını dilemeye koyulmuştum bile.

''Neredesin kızım sen! Dünden beri kaçıncı kez aradım. Telefonun hep kapalı. Aklımı kaçırıyordum az daha!''

Az önce melodi olduğunu sandığım ses aslında cenaze ilanımmış. Dün gece annemin telefonunu açmış ama Keçeli'nin telefonumu yere fırlatmasıyla konuşamamıştım bile. Annem muhtemelen o vakitten beri bana ulaşmaya çalışıyordu.

''Ana Kraliçem...'' derken yüzüme, halıya çay dökmüş misafir çocuğu ifadesini yerleştirmeye çalıştım.

''Hiç öyle kedi yavrusu gibi konuşma Zeynep! Bu hesap verilecek! Dün aradım açtın gerip garip sesler geldi sonra da bir daha ulaşamadım sana. O Allah'ın cezası arkadaşlarını da aradım ama Egemen beyimizin telefonu hep kapalıydı maşallah. Beyza da ne hikmetse açmadı telefonlarımı.''

Annem soluksuz bombardımanına başlamıştır. Artık rahat yarım saat boyunca söylenecekti. Hatta bugün geçecek yarın konuştuğumuzda bile annem bu tür söylenmelerine devam edecekti.

''Bak biz senle böyle anlaşmadık Zeynep hanım. İstanbul'a gideceğim anne, okuyacağım anne, çocuklarla beraber oluruz anne aklın kalmasın anne dedin, benim ağzımdan girdin burnumdan çıktın ikna ettin. Ama şimdi arıyorum telefonlarım açılmıyor, neredesin ne yapıyorsun, kimlesin, başına bir iş mi geldi haberim yok!''